Մենք հենց այնպես չենք ընտրում մեկին, այդ մեկն արդեն վաղուց եղել է մեր ենթագիտակցության մեջ։
Երբեմն երազներն այնքան իրական են թվում, որ ուղղակի չես ուզում ազատվել դրանցից։ Երբ զգում ես, թե շուտով տեղիցդ վեր կթռնես, որովհետև ուշանում ես արդեն, բայց անկողնուդ գամված "երազում" ինչ-որ հարազատ ու ցանկալի բան է, թքած ես ունենում թե՛ ուշանալու, թե՛ չհասնելու, թե չհասցնելու վրա։ Ինչպես արթուն ժամանակ անտեսում ես ենթագիտակցությունը, այնպես էլ քնած ժամանակ բանի տեղ չես դնում իրականությունը, որովհետև այդ իրականությունը քեզ չի տալիս այն, ինչ կարաս վերցնես երազից։
- Քայլում էի այն տեղերով, որտեղ քայլում էինք միասին։ Բայց այդ վայրերից կային միայն կտորտանքներ, մնցածը դատարկ էր իրականից ու լցված իմ գլխի երևակայականով։
Երեկոյան ժամ էր, ճիշտ այն ժամը, երբ հանդիպում էինք։ Արևը մարում էր, երբ հասա մի շենքի։
Ու նա դուրս եկավ շքամուտքից․․․
Ես խառնված էի, որովհետ, նախ չէի կարող, ու, եթե անկեղծ, չէի էլ ուզում տարբերել, իրակա՞ն է արդյոք, թե քնած եմ։ Այդ պահին մևնույնն է, կարևորը տեսնում եմ։
Վարսերը կապած էին ու նա լայն ժպտում էի ինձ։ Առանց բառ անգամ ասելու դանդաղ ու թռվռուն քայլերով հասավ ինձ ու ձեռքս բռնեց։ Մի պահ նայեց իր փայլող աչքերով իմ զարմացած դեմքին ու ձեռքս ձգելով տարավ իր հետևից։
Խոսքեր չէին լսվում, կարծես դիալոգն իրականանում էր հայացքների մակարդակի վրա, և, փաստն այն էր, որ մենք իրար զգում ու հասկանում էինք լիակատար։
Նա իր մտքում քնքշանքով պահում էր այն միտքը, թե ինչպես ենք ապրելու այս երազը միասին, իսկ ես ցածրաձայն համաձայնվում էի նրա մտքերին։
Մեր աջառ փռված էր ցորենի ոսկեգույն արտը, որն ավելի էր դեղնում արևի իջնող շողերի ներքո։ Որոշում էինք, թե ինչպես ենք արտերին պարկած գիշերն ապրելու միասին։
Կմիանա լուսինը, կվազվզի քամին, կերգեն աստղեն ու կցնդի անցյալը, կթողնի միայն ներկան։
Ժպտում է․․․
Իսկ ես վայելում եմ նրա ներկայությունը, չնայած բոլոր որոշումներին։ Եթե ոչ կյանքում, ապա երազում չկռվել ու չհայհոյել, մեջքով չթեքվել ու չքննարկել մարդկային բոլոր դատարկությունները, այլ փորձել լցվել ու լիցքավորվել իրարով։
Ես փռված եմ արտին, իսկ նա փռված ինձ վրա։ Ոտքը գցել է ոտքիս, գլուխը՝ ուսիս, հայացքը՝ աչքերիս։
Չեմ ուզում տեսնել այս խաղաղ քնի ավարտը, որովհետև պիտի արթնանամ ու պատերազմեմ ինքս ինձ հետ, որ այլևս քնա՛ծ չեմ։ Իսկ եթե քնած չեմ, նշանակում է արդեն մենակ եմ։
***
Կատարյալ, անմնացորդ, վառ ու պայծառ սեր կարող է գոյություն ունենալ միայն թմրանյութի ու թմրամոլի միջև։ Էդ թմրանյութն իմ երազներն են։ Եվ որքան տարօրինակ, պայծառ ու արտասովոր են դրանք լինում, այնքան խորն են ու բթված ասելիքով։ Մարդ այնքան անպաշտպան է դառնում, երբ սիրում է, և, այնքան անպետք, երբ կորցնում է սիրո օբյեկտը, երևի դա է պատճառը, որ աշխարի սիրող մասը միշտ տառապում է, հիշում ու տանջվում արածից ու չարածից, ասածից ու չասածից, սպասումից ու հիասթափությունից։ Դա է պատճառը, որ կապող մտքերն ագահ թագաժառանքի պես իրենց մեխում են ուղեղումդ ստեղծած գահից ու չեն հեռանում այնտեղից, նույնիսկ ամենադաժան սպառնալիքների տակ։
Գուցե ցանկությունները վանելը միայն ակտիվացնում են դրանց հասնելու ձգտումը, բայց երբ վերլուծում ես, թե ի՞նչ արդյունքների կհասնես, եթե զարկ տաս էդ ցանկությունների իրագործմանը, սարսափում ես ու խուսափում պատմության կրկնությունից, որքան էլ ցավոտ լինի քեզ համար։
Բայց ինչպես բոլորը, այնպես էլ ես․ ունեմ երազներ, որոնք չեմ խոստովանի ոչ մեկին, ունեմ նաև երազներ, որոնք չեմ խոստովանի նույնիսկ ինքս ինձ․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий