Հիշողոթյուններս հղփանալու սովորություն ունեն։
Հենց մի քիչ տեղ եմ տալիս, գլխիս են նստում։
Սրանց քրֆելն էլ չի օգնի։
Աշխարհը նույնն է, այն անփոփոխ իրադարձությունների ցիկլ է։
Այսօր կապույտը մի քիչ բաց է, վաղն այն ավելի մուգ կլինի։
Կամարը նեղանում է գլխիս վերևում։
Հիմա ինքս իմ մեջ էմիգրանտ եմ, ներգաղթյալ։ Խորթ եմ ինձ համար։
Որերորդ "ես"-ս պիտի տերս դառնա։ Նա, ով ճկուն է ու կողմնորոշվող, թե նա, ով պասիվ է ու սենտիմենտալ։ Դե տղա ես կռիվ տուր։
Հանդիսավորությամբ ներս է մտնում ճկունը։
Սա իրենից գոհ նայում է դահլիճում հավաքված բազմահազարանոց կույտին ու ձեռքերը վեր հառնում, կարծես արդեն տերս է։ Հաղթական արմավենին ավելի կանաչ է, քան գոյություն ունեցող բոլոր կանաչները։ Քայլում է քիթը ցցած ու լենուբոլ հայացքով։
- Մսակուուույտ․․․ ես եկա։
Դահլիճի մյուս կողմից ներս է մտնում հալումաշ ու պատառոտված "մյուսը"։
Քար լռություն է։ Նրան արդեն խղճում են։
Եթե անկեղծ, ես էլ եմ խղճում։
Ինչ պիտի անի էս ինքնահավան ու իրենից կիլոգրամներով գոհ ու շնորհակալ հակառակորդից։
Մենամարտը ավարտվեց դեռ չսկսված։
Ես պատրաստ չեմ․․․
Դեղերը թմրացրել են։ Բայց քունս փախած է։ Այնքան հեռու է փախել, որ հետ դժվար էլ դառնա։ Էլի նստելու եմ մինչև լույս, հազար ու մի բանի մասին մտածեմ, առավոտյան կողմ նստեմ համակարգչի առաջ ու էլի մտորեմ մի փուչ բան։
Այն փոխվում է, սկզբում լույսեր են, հիմա սև ու սպիտակ է։ Կորուստը կա, բայց պատճառներն ու հետևանքները հետազոտելն է բարդ բան դառնում։
Հարցերը անտանելի շատ են, այն դեպքում, երբ պատասխանների քանակը հասնում է զրոյի։
Դե հիմա, սենց բանի մերը, արի ու հանգստացի։
Չի ստացվի։
Ուզում եմ տենչալ հաջորդ գիշերը․․․
Հենց մի քիչ տեղ եմ տալիս, գլխիս են նստում։
Սրանց քրֆելն էլ չի օգնի։
Աշխարհը նույնն է, այն անփոփոխ իրադարձությունների ցիկլ է։
Այսօր կապույտը մի քիչ բաց է, վաղն այն ավելի մուգ կլինի։
Կամարը նեղանում է գլխիս վերևում։
Հիմա ինքս իմ մեջ էմիգրանտ եմ, ներգաղթյալ։ Խորթ եմ ինձ համար։
Որերորդ "ես"-ս պիտի տերս դառնա։ Նա, ով ճկուն է ու կողմնորոշվող, թե նա, ով պասիվ է ու սենտիմենտալ։ Դե տղա ես կռիվ տուր։
Հանդիսավորությամբ ներս է մտնում ճկունը։
Սա իրենից գոհ նայում է դահլիճում հավաքված բազմահազարանոց կույտին ու ձեռքերը վեր հառնում, կարծես արդեն տերս է։ Հաղթական արմավենին ավելի կանաչ է, քան գոյություն ունեցող բոլոր կանաչները։ Քայլում է քիթը ցցած ու լենուբոլ հայացքով։
- Մսակուուույտ․․․ ես եկա։
Դահլիճի մյուս կողմից ներս է մտնում հալումաշ ու պատառոտված "մյուսը"։
Քար լռություն է։ Նրան արդեն խղճում են։
Եթե անկեղծ, ես էլ եմ խղճում։
Ինչ պիտի անի էս ինքնահավան ու իրենից կիլոգրամներով գոհ ու շնորհակալ հակառակորդից։
Մենամարտը ավարտվեց դեռ չսկսված։
Ես պատրաստ չեմ․․․
Դեղերը թմրացրել են։ Բայց քունս փախած է։ Այնքան հեռու է փախել, որ հետ դժվար էլ դառնա։ Էլի նստելու եմ մինչև լույս, հազար ու մի բանի մասին մտածեմ, առավոտյան կողմ նստեմ համակարգչի առաջ ու էլի մտորեմ մի փուչ բան։
Այն փոխվում է, սկզբում լույսեր են, հիմա սև ու սպիտակ է։ Կորուստը կա, բայց պատճառներն ու հետևանքները հետազոտելն է բարդ բան դառնում։
Հարցերը անտանելի շատ են, այն դեպքում, երբ պատասխանների քանակը հասնում է զրոյի։
Դե հիմա, սենց բանի մերը, արի ու հանգստացի։
Չի ստացվի։
Ուզում եմ տենչալ հաջորդ գիշերը․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий