Երբ Լուսինը երկինք եկավ, իսկ ես թմրեցի օրվա աղմուկից, մտքերս սկսեցին թելադրել ինձ հեքիաթը, որ պիտի կիսեի նրա հետ։ Մեր ուղին գծում էր մեզ կապող ու հարազատ երկնային մարմինը։ Այն մեկ կար, մեկ բացակա էր, բայց նույնիսկ երբ փակված էր ամպերի խիտ շերտերով, կարող էինք նայել ու տեսնել նրան, որովհետև գիտեր․ մենք ուրիշ ենք։Գիշերը հանդարտ երգում էր հեքիաթը, որը գրել էր մեզ համար։ Լուսնի ձեռքերը երկարում են, գլուխս ափերն է առնում ու ամբողջ մարմինս ձգում վերև, նրա մոտ։
Ճանապարհս դու ես, գալիս եմ․․․
Սլանում եմ այնքան արագ, որ տիեզերքի զավակները աչքիս լուսավոր գծեր են թվում։
Ու հասկացա․․․
Ես լքեցի Նրան, երբ կորցրեցի լուսավորվելու հավատս: Կարծում էի, որ Նրա համար եմ ստեղծված: Ավելի շուտ Նրա համար պայքարելու, հպարտանալու, վերածնվելու, մարտնչելու, նվիրվելու համար եմ լույս աշխարհ եկել: Պիտի անեի ամեն բան, որ հաճոյանայի Նրան, աչքի ընկնեի, գլխի գցեի, որ նման չեմ բոլորին, որ Իր համար պատրաստ եմ կյանքս էլ զոհել: Հանուն Նրա ես կարող էի պատռել մաշկս ու հոգիս հաբարձլ, զոհաբերլ Իրեն:
Աղոթում ու պաշտում էի ամեն օր: Սնունդ
էր, հույս, սպասում, անկախություն մտքի ու երևակայության, ազատում բացասական ու մարդկային "թմրահաբերից": Նա իմ տիեզերքն էր․․․
Փոքրիկ, անպաշտպան ու այդքան համով մռութիկով պուճուրը սպասում էր, որ գամ ու բացեմ դուռը, որով պիտի գնանք մեր տնակ։
Նա - Բարև։
Ես - Բարև։
Նա - Ուզում եմ այս դուռը բացես, դու խոստացել էիր ձեռքս բռնել ու մեր նոր տնակ տանել։
Ես - Դու դեռ փոքր ես, չգիտես ի՛նչ վտանգավոր է դռան մյուս կողմում։
Նա - Բայց դու իմ հետ ես, չէ՞։
Ես - Իսկ դու ինձ վստահու՞մ ես։
Նա - Որ բացես դուռը, կիմանա՛ս։
Խորամանկն է հա, փոքրիկս։ Բայց ինչ արած, պիտի բացեմ, որովհետև ամբողջ կյանքս երազել եմ նրա հետ ճամփա գնալ, երազել եմ, որ այդ չամփան այնքան երկար լինի, որ վերջում, տեղ հասնելուն պես հասկանանք, որ մեծացել ենք ու ժամանակն է մտնել մեր լուսնային տնակն ու մնալ այնտեղ մինչև․․․ մի խոսքով։ Ուզում էի այդ ճանապարհը կտրել ու հասնել։
Ես - Բայց դու բոբիկ ես, ախր կմրսես։
Նա - Ինձ գուլպաներ պետք չէն, ես ոտքերս Արևով կտաքացնեմ։ Հենց սառեն, մի քիչ կքայլեմ կրակոտ Արևի վրա ու կտաքանամ։
Ես - Լավ միտք է։ Թուշդ կպաչեի, բայց դեռ փոքր ենք։
Նա - Ես էլ, բայց դեռ փոքր ենք։
Մեր մանական, մաքուր փայլով լիացած ու ոգեշնչված աչքերն առաջ գցած դուրս եկանք սենյակից ու քայլեցինք երկնաքարերի վրայով։ Մեկից ցատկում էինք մյուսի վրա, մյուսից՝ երրորդի ու պինդ բռնում ձեռքերը, որ հանկարծ չկորցնենք իրար մեծ տիեզերքի փոքր ճամփեքին։ Ուղին գծում էին կենդանիները։ Մեկ "Մեծ արջն" էր իր փրչոտ թաթով մեզ ողջունում ու սիրելով ճանապարհում, մեկ "Ձիուկը", ով առաջարկում էր մեզ հեծնել իրեն մինչև Լուսին, մեկ "Օձը", որ պիտի շեղեր մեզ մեր պուրակից։ Իրականում, բոլոր համաստեղությունները լավն են, մեկ-մեկ կորում են, բայց միշտ կան, երբ պետք են։
Ճանապարհը լի էր խոչընդոտներով։ Իմ փոքրիկը, որ հույս ուներ տաքացնել իր փափուկ տոտիկները Արևին քայլելով, սառում էր։ Մեծ Տիեզերքում Արևին հասնելը հեշտ բան չէր։ Նստում էինք անծանոթ մոլորակին ու ձեռքերով շփում էին ճերմակ ոտնաթաթերը, որ ուժ ունենա տեղ հասնելու։ Տիեզերական քամիներն էլ մահացու են։ Դրանք երկրային քամիներին նման չեն ոչնչով։ Ամեն անգամ, երբ Տիեզերքը փոթորիկ էր բռնում, միլիոնավոր երկաքարեր սահում էին դեպի մեզ, ու հարվածներից պաաշտպանվում էինք Վեներայի տված վերմակով, ով ճանապարհին մեզ հանդիպեց ու ստիպեց վերցնել այնքան անհրաժեշտ այդ պարագան։ Ցավոտ էր անսահման լույսը, որ ծագում էր մոլորակների բախումից, երկար ու երկար գնում էինք փակ աչքրեվո, առանց հասկանալու, թե ուր ենք հասնելու։ Աչքերն այրող լույսից մենք պաշտպանվում էին միմյանց աչքերը փակելով, որովհետև իմ փոքրիկն ամենից առավել ինձ էր վստահում իր սև, մեծ ու անուշ աչուկները, իսկ ես՝ նրան, որովհետև ինքն իմն է։
Ու երբ հերթական այրող լույսից վառված աչքերը հանգստացան ու որոշեցինք քաշել ձեռքերը դեմքից, տեսանք այնքան սպասված ու տաք տնակը, որ ճոճվում էր մեր Լուսնին։
Մեր լավ ընկերը չէր քնել ու վառ էր, որ փարոսի պես կանչի մեզ ճիշտ ճամփով։
Խրճիթում խառույկ էր վառել, որ հասնելուն պես ներս մտնենք, գրկենք իրար ու տաքանանք երկար ու ձիգ, դժվար ու տպավորիչ արկածներից հետո։
Մենք այստեղ ենք։ Ուր էլ որ լինենք, որտեղ էլ ապրենք, որքան ճամփորդենք և ում հետ լինենք, մեր տնակը Լուսնին միշտ երկու նստարան ունի, մի անկողին ու վառվող խառույկ, որ ներս գանք, գրկենք ու միմյանց պատմենք մեր կյանքը․․․
Մեր լավ ընկերը չէր քնել ու վառ էր, որ փարոսի պես կանչի մեզ ճիշտ ճամփով։
Խրճիթում խառույկ էր վառել, որ հասնելուն պես ներս մտնենք, գրկենք իրար ու տաքանանք երկար ու ձիգ, դժվար ու տպավորիչ արկածներից հետո։
Մենք այստեղ ենք։ Ուր էլ որ լինենք, որտեղ էլ ապրենք, որքան ճամփորդենք և ում հետ լինենք, մեր տնակը Լուսնին միշտ երկու նստարան ունի, մի անկողին ու վառվող խառույկ, որ ներս գանք, գրկենք ու միմյանց պատմենք մեր կյանքը․․․
