Օր 1, որոշ ժամանակ անց
Գետի խշշոց եմ ուզում լսել։ Հայրս միշտ հեռանում էր բոլորից, երբ քաղաքից դուրս մի տեղ էին գնում հանգստի։
Ամեն անգամ, երբ տեղ էինք հասնում, ջրային հոսող զանգված էր փնտրում։ Գետ կլիներ, թե առվակ, լիճ, թե լճակ․․․ լուռ, անձայն ու անաղմուկ հեռանում էր, մի քարի նստում ու լսում ջրի խշշոցը։
Մի անգամ չդիմացա, ասի․․․
Ես - Հայրիկ /երբ շատ ավելի փոքր էի, պապային Հայրիկ էի ասում/, ինչու ես ամեն անգամ գնում ջրի մոտ, մեզ հետ չես ուզում մնալ։
Հայրիկ - Ջրի խշշոցը հանգիստ է, տղես։ Միակ բանն է, որ կարող եմ հաճույքով լսել ու հասկանալ, մաքուր է, բնական, պարզ։
Նրա բառերն այնքան շիտակ ու հասկանալի էին, ինչպես մաքուր սարի առվի ջուրը։ Դրանք խշշացին ու մնացին գլխումս հավերժ։
Մտածում եմ, ի՞նչ կասեր, եթե ողջ լիներ ու իմանար, որ հիվանդանոցում եմ, իր օրն եմ ընկել․․․ գուցե․ "Ը՛հն, դու էլ մտար մեր շարքերը, Դավիթ" կամ էլ "Բա որ ասում էի, կմեծանաս՝ կհասկա՛նաս"։
Հիմա հասկանում եմ, թե ինչու էր հեռուստացույցի ձայնը զլում մինչև վարդապետի խազն ու պաշտում գետի խշշոցը։
Զուլալ մարդ, զուլալ հիշողություններ։
Հայրիկ
Գետի խշշոց եմ ուզում լսել։ Հայրս միշտ հեռանում էր բոլորից, երբ քաղաքից դուրս մի տեղ էին գնում հանգստի։
Ամեն անգամ, երբ տեղ էինք հասնում, ջրային հոսող զանգված էր փնտրում։ Գետ կլիներ, թե առվակ, լիճ, թե լճակ․․․ լուռ, անձայն ու անաղմուկ հեռանում էր, մի քարի նստում ու լսում ջրի խշշոցը։
Մի անգամ չդիմացա, ասի․․․
Ես - Հայրիկ /երբ շատ ավելի փոքր էի, պապային Հայրիկ էի ասում/, ինչու ես ամեն անգամ գնում ջրի մոտ, մեզ հետ չես ուզում մնալ։
Հայրիկ - Ջրի խշշոցը հանգիստ է, տղես։ Միակ բանն է, որ կարող եմ հաճույքով լսել ու հասկանալ, մաքուր է, բնական, պարզ։
Նրա բառերն այնքան շիտակ ու հասկանալի էին, ինչպես մաքուր սարի առվի ջուրը։ Դրանք խշշացին ու մնացին գլխումս հավերժ։
Մտածում եմ, ի՞նչ կասեր, եթե ողջ լիներ ու իմանար, որ հիվանդանոցում եմ, իր օրն եմ ընկել․․․ գուցե․ "Ը՛հն, դու էլ մտար մեր շարքերը, Դավիթ" կամ էլ "Բա որ ասում էի, կմեծանաս՝ կհասկա՛նաս"։
Հիմա հասկանում եմ, թե ինչու էր հեռուստացույցի ձայնը զլում մինչև վարդապետի խազն ու պաշտում գետի խշշոցը։
Զուլալ մարդ, զուլալ հիշողություններ։
Հայրիկ
Комментариев нет:
Отправить комментарий