Վերադարձավ

Ես - Մխո, ի՞նչ հագնեմ։
Խավարասեր - Ապեր, դե նենց, որ ցեխոտվելու ենք էլի։
Ես - Մխլյանդռ, այսի՞նքն։
Խավարասեր - Կարեվորը կաստ՛մ-շալվարդ չհագնես գաս, մնացածը դու որոշի։

Իմ BMW-ֆիլ բարեկամն ասեց ու իրենից գոհ կչկչաց ուղիղ կանտուժննի ականջիս մեջ։
Դե ես ինչպես միշտ շատ ավելի շուտ հասա այնտեղ, որտեղից նկարահանող խումբը պետք է մեկներ Իջևան։ Մխիթար Կենտրոնցին ժամանաման պահին /իսկ դա ժամը 06։00 էր/, արդեն ստեղծագործական էքստազի մեջ էր։ Ռադիոկապն էր դասավորում, հին ու բարի ձևերով մեկին "ղրգում" էր վաղ առավոտյան սուրճը եփելու ու ինչպես գռգռված գերմանամուկը՝ ակտիվորեն պատմում էր, թե ինչ հանճարեղ պահեր են մեզ այսօր սպասվելու ավտոմրցաշարի ժամանակ։
Էս բարի կիսախելագառն էներգետիկ հզոր պաշար ունի, եթե 300 մետր շառավղով ՄԽՈ կա, նշանակում է տրամադրությունն ապահովված է։
Նրա գրեթե յուրաքանչյուր նախադասություն սկսվում է․

- Լավ տղերք, ուրեմ սենց․․․

Ինչին հաջորդում է ստեղծագործական հրահանգավորումն ու ցինիկ կատակները։ Կապ չունի էդ կատակներն ում մասին են։ Դրանք կարող են սկսվել պարսկերեն անհասկանալի բարբաջանքներով, ապա հասցեագրվել Մեծ Բրիտանիայի թագուհուն, որին զուգահեռ պարտադիր պետք է հիշել Կոլուբոսին․․․ չէ չէ, Կոլումբոսի մայրիկին, որի որդին, դժբախտաբար, բոլորիս ստիպեց ծխել։
Մի խոսքով։ Ճամփա ընկանք։
Մեքենայում քննարկվում են տարաբնույթ "հիմնախնդիրներ"։ Կարդանի վալը, երբեք չի կարող համեմատվել ՀՀԿ գործող քաղաքականության և պասուց տոլմայի պատրաստման եղանակների ու դրանց ձևաչափերի արդիականության հետ։
Ասել կուզեմ, որ ամեն ինչ կար խոսքի մեջ։ Բայց երբ հասանք Սևան, բոլորը լռեցին։
Դե կուզենայի ասել, որ լռեցին, որովհետև Սևանը շքեղ էր, սակայն սնվելն այդ պահին շատ ավելի ցանկալի էր։

Սեղանը փռեցինք ու անցանք կերակրվելու սուրբ արարողակարգին։ Բայց ինչու՞ չհամատեղել էսթետիկ ու ստամոքսային հաճույքները։

Ես - Վահ, գնանք ափին մոտ։ Բրտուճն ավելի համեղ կլինի, եթե այնտեղ ուտենք։
Վահե - Միտքը լավն է, ադաբրյայու։

Ես ու իմ լավ ընկեր Վահեն, ով ամեն ուրբաթ առնվազն 40 րոպո ստիպված է լինում լսել ղռղռ ձայնս, որը ձայնագրման տաղավարում պատմում է հնարավոր բոլոր հիվանդությունների, դիետաների, ամերիկացի գիտնականների անհավանական ու ծուռ, մեկ-մեկ էլ անհեթեթ բացահայտումների մասին, կիսեց իմ ցանկությունը։ Այն, որ մենք անսխալ էինք, փաստ էր։ Նստեցինք ափին ու վրա հասնող ալիքների հաճելի խշխշոցի տակ վայելեցինք հանապազորյա հացը։    

Սևանը շքեղ էր։ Իսկ այն շրջապատող լեռների վրայով հոսում էին ամպերը, որոնք, կարծես ճերմակ վարագույնրներ, դանդաղ իջնում էին լանջերի վրայով ու կամաց-կամաց ծածկում դրանք։ Հիսքանչ տեսարան։

Բայց ճանապարհը շարունակվում է, կատակները թեժանում, աշխատանքն ավելանում։
Իջևանում հանդիպեցի իմ մյուս ընկերներին։ Դասընկերներիցս մեկը պետք է իր վաղեմի ընկերոջ "շտուրմանը" լիներ մրցավազքի ժամանակ։ Մինչև մյուսները իրենց հողոտ ու ցեխոտ ավտոերթուղու շրջադարձներին էին տրվում, Սուրոն, Ստյոպն ու ես թառեցինք Ստյոպի ամենագնացի գլխին ու բուռն քննարկման բռնվեցինք, թե ով է ամենալավ "պիլոտը" այս մրցաշարում։

Րոպեներ անց հայտնվեց "խավարասերը"։

Մխո - Դավ․․․ իջի՛, գնացինք։         

Ես - Մխաձէ, ու՞ր։
Մխո - Արա թաղվե՛լ են։
Ես - Ո՞վ։
Մխո - Սա՛ղ։
Ես - Յանդ տարա՞վ։
Մխո - Իջի՛, ասեցի։

Հաստավիզ ու մեծաբերան ավտոմեքենաները խրվել էին ամենաիսկական ցեխակույտի մեջ։

Արոն, ով Հայաստանի լավագույն մրցարշավորդներից մեկն է, և․ ում կարելի էր շնորհել օրվա "ամենասուր լեզու" տիտղոսը, մնաց-մնաց ու ասեց։

Արո - Արի, Դավ ջան, ցեխի անվճար վաննաների ակցիայա։ Մի անգամ քո ոտով մտնում ես, երկու ժամ անվճար մեջն են թողնում։

Արտաճանապարհային երթուղու ամենադաժան հատվածում իսկական խցանում էր տեղի ունեցել։ Այնքան ծախս, որ մրցաշարից հետո պետք է անեին իրենց մեքենաների վրա էդ մեքենաների տերերը, անհնար էր պատկերացնել։

Քանի որ արդեն ուղիղ 20 ժամ է, ինչ ոտքի վրա եմ, անկարող եմ պատմել ավելին։
Մի բան հաստատ գիտեմ, որ տպավորություններս իրոք հիշվող են։

Լավ օր, լավ ընկերների հետ․․․