Քաղաքն արդեն վխտում էր պատուհանից այն կողմ, իսկ արևը փետուրով շոյում էր դեմքս, երբ մի կերպ բացելով աչքերս տեսա նրան նստած պատուհանագոքին։ Փոքրիկ աղջնակի պես ժպտում էր քաղաքին ու գլուխը ճոճում, կարծես պատմելով քնից նոր ծագած մարդկանց իր ապրած գիշերը։
Ո՞վ կմտածեր, որ այս հրեշտակը հենց իմ անկողնում պետք է իր հանգիստը գտնի։ Ես որ, հաստատ չէի սպասի․․․
***
Գիշերը հանգել էր ու իմ մեջ այրել հիշողություններս։ Գանգիս պատերին էի ինձ տալիս, փորձում ելք գտնել գլխիս միջից, ազատվել ինքս ինձնից ու ինձ հետապնդող յուրաքանչյուր մտքրից, որ կապված է ինձ հետ։Քառակուսիս ճնշող էր, աշխարհը՝ շուրջ նեղացած։
Փախչել էր պետք, որքան հնարավոր է հեռու և որքան հնարավոր է արագ։
Դուռը փակվեց հետևիցս ու գլուխս կախ, նույնիսկ չանհանգստանալով, որ կողպել եմ բնակարանս, ուղղակի քայլում էի փողոցներով։ Ուղեղս դատարկելու արարողությունը երկար չտևեց։ Կայծակը սիրում էր երկինքը, ինչպես սիրահարը կսիրեր իր մեջ ճախրող թիթեռնիկներին՝ աղջկան տեսնելու պահին։
Ժամանակը դանդաղել էր ու տեսնում, լսում էի եղանակն իր բոլոր ելևեջներում։ Քամուց ծառերը ճոճվում էին ու տերևներն անմարդկային խշշոց էին արձակում։ Անձրևն ուշանում էր այս բնական օռգիայից, երևի սպասում էր, որ նստեմ։
Փոքրիկ այգի, դատարկ նստարաններ, թույլ լուսավորություն ու ես իմ ծանրացած հոգով։
Գիշերը հատել էր ժամը երեքը, ես հատել էի անէության սահմանը։
Կոպերս վարագույրի պես փակում են աչքերս ու խորը շունչ եմ քաշում․․․
Ճռռռ․․․
Սարսափահար գլուխս թեքում եմ ձայնի ուղղությամբ։ Գրեթե ապշած եմ։
Թե՞ աչքիս է երևում։
Սեվահեր, տխուր աչքերով, վարդագույն շրթունքներով ու խոշոռ աչքերով մի աղջիկ է նստած կողքս։ Հայացքս նրանից չի կտրվում։ Չեմ հասկանում ի՞նչ կատարվեց, որտեղի՞ց հայտնվեց, ինչու՞, ինչպե՞ս, ո՞վ․․․
Խոսք ասել անգամ չեմ կարողանում։ Իմ ի՞նչ գործն է, բայց գլուխս դեսուդեն եմ անում ու հասկանում եմ, որ տարածքում մի գնացք դատարկ նստարան կա, ինչու՞ հենց կողքս նստեց։
Քե՞զ ինչ գործ է՜․․․
Աղջի՛կ է էլի։
Հա, բայց չե՛մ դիմանում։
Լրագրո՛ղ եմ չէ՞, պիտի հարցնեմ, թե չէ կողքս կցավա։
Լռի՛։
Բան չասե՛ս։
Չխոսե՛ս հանկարծ։
Ես - Չե՞ք մրսում։
Դե հո չէի՛ր դիմանալու։ Կտրաքվեի՛ր, չխոսեիր։ Ինչ արած, արդեն ասել ես, թե կծել ես, ամբողջը կեր։
Աղջիկն այնքան անտարբեր էր, որ տխուր հայացքը հառեց ինձ, մի կերպ աշնան ժպիտով հպվեց իմ հարցին ու աչքերը դանդաղ թարթելով պատասխանեց։
Նա - Չէի կարծում, որ իմ պես խելառ էլ կա էս քաղաքում։ Ու, եթե մի քիչ էլ ուշացնեիր խոսքդ, հաստատ կապտակեի։
Աչքերս վազվզում են անհասկանալի իրավիճակից ու զարմանքից, զգում եմ, որ ուսերս մեխանիկորեն բարձրանում են։
Է հա՛, չէ, բայց դու՞ք ինչ կպատասխանեիք։
Էս էլ ձեր պես։ Չգիտեի ի՞նչ ասել։
Ես - Բախտս բերեց էլի, թուշս չկարմրեց։
Ու խոսեցինք ամեն ինչից ու բոլորից, արվեստն էր, քաղաքականությունն ու կյանքը։ Վերջինից երկու անգամ։ Շատ երկար մնացինք այգում․․․ հինգ րոպե։ Որովհետև անձրևը մի կողմ դրեց իր բարոյականությունն ու միացավ բնության օռգիային։
Մենք արդեն ծիծաղում էինք, երգում անձրի տակ՝ վերարկուս գլխներիս քաշած։ Վազում էինք ու անձրև ճպճպում էր ոտքներիս տակ։ Կաթիլներն արդեն ամբողջությամբ ներծծվել էին մեր մաշկը։
Մեր անձրևային վազքը հասցրեր մեզ իմ քառակուսի ու այնքան հարազատ էինք դարձել այդ ճանապարհին, որ հրավիրե՛լ նրան իմ խրճիթ, ավելի շատ անտակտություն կլիներ, քան դաստիարակություն։ Միանգամից ներս մտանք․․․
Նա այնքան անկեծղ էր, այնչափ անմիջական, որ դարավոր ընկերներս կնախանձեին նրան՝ ինձ այսքան մոտիկ լինելու համար։ Դարակներից մեկում գինի ունեի պահած, հատուկ առիթի համար էր։ Մթնոլորտն այնքան տաք էր, որ այդ առիթը սպասում էր հենց ա՛յս պահին։Մեր կյանքը միմյանց համար ափերի վրա փռված ու ոտնաթաթերի վրա կանգնած քարտեզ էր, որով թռչկոտում էինք՝ բացահայտելով նոր եզերքներ։ Ժամացույցը սառել էր, ժամանակը՝ քնել։ Ապրում էինք միայն մենք ու մեր մեջ անդադար կուտակվող զգացմուքները, որոնք հրաբխի պես ուր որ է կժայթքեն աշխարհ։ Իսկ աշխարհը ննջել էր, որ մենք կարողանանք միայնակ մնալ։
***
Նրա ազատ ճոճովող կիսաշրջազգեստը ճոճում էր իմ գինով լցված գլուխը։ Իմ, սիրով առատ խոսքն էլ խառնում էր նրա սիրուն կարոտ միտքը։ Չէ, սենյակում չկար անծանոթի լարվածությունը, առաջին հպման դաժան սպասումն ու քաղցր հանգիստը, մանկական ամաչկոտտությունն ու հասուն զսպվածությունը։ Այդ զգացումն այնքան հանգիստ էր, որքան փոքրիկ լճակը՝ գարնանային առավոտում։ Մենք լուռ էինք, բայց զգայարանները հասցնում էին միմյանց ասելիքը։ Միայն ներկայությունն արժեր տիեզերք․․․
Սլացիկ ու շենշող կազմվածքը, թուխ մաշկն ու թափվող սևահերը, քնքուշ ձեռքերն ու բարակ մատները։ Որքան ցանկալի են երազելի հրեշտակներն իրականում։
Գեղեցիկ քիթիկը լուծվում է մեծ աչքերի հետ ու հավելվում սուր ունքերով, որոնք ամբողջական են դառնում կանչող ու համեղ շրթունքներով ու էդ շրթունքների շուրջ հայտնվող փոսիկներով, երբ նա ժպտում է։
Աչքերում աստղեր են, որոնք այս գիշեր փայլում են միայն ինձ համար, ինքը՝ Լուսին, որ պետք է լույս տա կորածիս։
Համբույրը կլանում է հոգիս, արթնացնում կիրքը, դադարեցնում զգալ անպետքն ու տրվում միայն սիրուն, որ նա է թելադրում։ Սպիտակ սավանը, անձևի խշշոցն ու դրսից ներս վազող գիշերային լապտերի թույլ լույսը ստիպում է մեր մարմիններին սահել բնության երաժշտության ռիթմով ու պաշտել ամեն վայրկյան, որ մեզ է նվիրել ննջած ժամանակը։
Երկու ձեռքով պիտդ գրկել եմ նրա նուրբ մարմին, որ ոչ թե ուղղակի բաց չթողնեմ իմ երջանկությունը, այլ շնորհակալ լինեմ նրան իմ սրտի ամեն բաբախյունով, տրվեմ նրան միայն այն բանի համար, որ կա իմ կյանքում ու խնդրել, պաղատել նրան, որ մնա։ Այնքան ուժեղ ենք գրկել միմյանց, որ կլուծվենք հայ-հայ է, կձուլվենք իրար․․․
Հնչում է մեր կիրքը, արդեն ընդհանուր, մի ամբողջություն։ Նրա քարացած պտուկներն ու իմ հոսող զգայարանները։ Իմ լարված ձեռքներն ու նրա թուլացած մկանները։ Շուրթերս սահում են նրա պարանոցից դեպ ուսեր ու․․․
***
Գիշերն էր վխտում պատուհանից այն կողմ, երբ հաճույքից սպառված, բայց իրարից չհագեցած՝ հանգչեցինք գրկված։
Այն գրչով խազեց մեր ճակատագիրը, խազեց այնքան խորը, որ երբեք չմոռանանք, թե ո՛վ ենք միմյանց համար ու ո՞րն է մեր ուղին, այն ուղին, որը պետք է հաղթահարենք անսահման կրքոտ ու համառ, գիշերվա մթով ու ցերեկվա տապով խեղդող իրականության փշերի միջով։
Քաղաքն արդեն վխտում էր պատուհանից այն կողմ, իսկ նա իր նրբիկ ձեռքերով շոյում էր դեմքս, երբ մի կերպ բացելով աչքերս տեսա, որ կողքիս է։ Իմ աղջնակը ժպտում էր հենց ինձ, գլուխը ճոճում, կարծես պատմելով քնից նոր ծագած սիրուն սպասվող գիշերվա մասին։
Ո՞վ կմտածեր, որ այս հրեշտակը հենց իմ անկողնում պետք է իր հանգիստը գտնի։
Արդեն հաստատ գիտեմ․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий