Իրավիճակը հետաքրքիր էր։ Ծուռ էր շատ ամեն ինչ։ Այն ինչ սպասում էի, չիրականացավ։
Նախ սիմվոլիզմն էր ճխտած, էն որ ընթացքում սկսում է թվալ, թե ռեժիսորը փոքր տարիքում սեռական ոտնձգությունների է ենթարկվել ու շշեղվել է էդ հողի վրա։ Մի տենդենց էլ եմ նկատում։ Ամեն հանճարեղը, կարծես թե, պարտադիր պետք է շեղված լինի․ շեղված սեռապես։ Պարզ, մարդկային բանը չի կարող հանճարեղ լինել կինեմատոգրաֆում, որովհետև որքան անհասկանալի է ֆիլմը, այնքան սիրվում է "կինոգետ" հանրության կողմից։ Մի խոսքով։ Բարքերն անհասկանալի էին ինձ համար, բայց զուտ պորֆեսիոնալ մոտեցումն անկրկնելի էր։ Բրավիսիմո էի գոռում ռեժիսորական աշխատանքին։
Ռոմանծիկս մի ինչ-որ բան է ուզում, որ հոգին մտնի, բայց գտնել էդ հոգեխցկվող ստեղծագործությունը, ֆիլմը կամ մուզոնն այլևս անհանրին է ինձ թվում։ Վերբերից հետո ոչինչ կարդալ չի լինում։ Էս անտեր "Հաղթական կամարն" էլ կնիկ մարդու համար ոնց որ գրած լինեն։ Շադեռլո դԼակլոյոտ ինչ որ ինտրիժնի բան կկարդայի, էդ ոճի ու ձևաչափի մեջ, կամ էլ պատեպատ տվող ինչ որ դեդեկտիվ։
Չէ լավ կլիներ, որ բոլոր կիսատ թողած "ստեղծագործություններս" հորով-մորով անեի, բայց զահլա չկա։
Մի պոսքով խառն եմ։ Թե կարող ես մի խելքը գլխին բան խորհուրդ տալ, իմ անծանոթ ընթերցող, մի ինչ որ կերպ տեղյակ պահիր ինձ, դե ասա էլի, թե ինչ կկպնի սրտիս։ Թե չէ քարի պես չոր եմ դարձել․․․
Գնամ թեյ խմեմ: Թե բախտս բերի ու քունս տանի, էլ չեմ գրի))))
Комментариев нет:
Отправить комментарий