Օր 11

Մեկ տարվա ադրենալինի չափաբաժինը ստանալ մեկ օրում։ Էլ չգիտեմ ուրախանալ, թե տխրել։ Հոգնած եմ չափազանց, անտանելի, սարսափելի ու խայտառակ։ Քառակուսին այժմ աշխարհի ամենահանգիստ տեղն է ինձ համար․․․ դե լավ, որոշ վերապահումներով, իհարկե․․․

Առավոտյան արթնացա մի կերպ։ Գրեթե չքնելու հետևանքն էր։ Որովհետև աչքդ կպնում է այն պահին, երբ արևի գագաթն արդեն եերևում է։ Ապա զարթուցիչդ քացով տալիս է ոռիդ ու ասում "ՎԵՐ ԿԱՑ, ՊՈՒՇՈԿ, ՕՐԸ ՃԱՇ ԴԱՌԱՎ", երբ արևը նոր-նոր ոտքերով կանգնում է հողին։ Հասկանում ես, որ քնել ես ընդամենը մեկ ժամ, բայց պիտի վազվզես մոտակա 12 ժամերը, ինչպես մարաթոնային վազքի աշխարհի հնգակի չեմպիոնը։
Ականջներիդ տզզոցն անպակաս է, բայց ընթացքում սովորում ես ու բանի տեղ չես դնում։ Դառնում է ականջիդ բախկացուցիչ մաս։ Երևի, հուսամ, մի օր կկորի այս անտանելի միալարը, գուցե նույնիսկ կարոտեմ այն։
Դեռ աշխատանքի չէի հասել, երբ զանգահարեցին ու ասացին, որ մեկի փոխարեն երկու նկարահանում ունեմ անելու։
Քֆուր։
Ճնշումս բարձր է։
Քֆուր 2։
Ի՞նչ էի անելու, եթե չսիրեի աշխատանքս։ Չգիտե՛մ։ Բայց քանի որ սիրում եմ այն ավելին, քան ժամանակին մտածում էի, այժմ ուղղակի չեմ էլ ծանրացնում ուղեղս հարցերով, թե երբ աշխատավարձ կստանամ կամ ինչու այն այնքան բարձր չէ, որքան ես ինձ գնահատում եմ։ Սիրում եմ էդ աշխատանքի ամեն մանրուքը․ ես գրչով էլ եմ լավ զգում, տեսախցիկով էլ, մոնտաժելիս ինձ, առհասարակ, նկարիչ եմ զգում։
Աշխատանքս է, որ փրկում է ինձ անիմաստ ու անկարևոր մտքերից։ Այն ստիպում է կտրվել տեսողական կյանքից ու գնալ ստեղծագործական աշխարհ, որտեղ դու կարող ես ճարպկորեն ճգել, ծռել, ճմրթել, արդուկել, լվանալ, ուտել ու խմել, սպանել ու անմահացնել քեզ շրջապատող աշխարհը թղթի ու գրչի, տեսախցիկի ու համակարգչի օգնությամբ։
Արածդ աշխատանքը կա՛մ քննադատության կենթարկվի, կա՛մ գովեստի։ Առաջինի դեպքում դու գռդոնչու աստիճան տխմար ես, երկրորդի դեպքում՝ մասնագետ, ով ինքն իրեն չի խնայում լավ տեսանյութ ստանալու համար։
Սիրում եմ աշխատանքիս ամեն մանրուքը․․․

Ես ինձ լրագրող չեմ համարում, ես պատմող եմ, ներկայացնող։
Այսօր պատմությունս ուժեղ տղերքի մասին էր։ Սրանք 5 մետրանոց պարիսպներն առանց ուֆ անելու ցատկում էին, ամբաղ-զամբաղ, բայց էֆեկտով ռումբեր պայթեցնում, ինչպես նախորդ անգամ՝ անխնա փչացնում իմ լսողությունն իրենց կրակոցներով ու ինձ մարմնական վնասվածքներ պատճառում։
Ես էլ մի բարիքյալլա չէի, իհարկե։ Արևին՝ տանջում, գիշերով վազզացնում։
Մի քանի ժամ էր անցել այն պահից, երբ մի ամբողջ գումարտակ դես ու դեն էի նետում։
Զիլ տղերիքին հրաման եկավ, որ մի այլ, բայց արդեն պսեվդո զիլ մեկը․ մի ինչ-որ օբյեկտում զենքն աջ ու ձախ շաղ տալով, մի քանի հոգու սպառնում է։
Հո բաց չէի թողնի էդ օպերատիվ վաքխանարիան։ Բարձրախոսը ճպպացրի դոշից, սարսափահար օպերատորիս խցկեցի մեքենան /ինքը հրաժարվում էր գալ, բա ինչ կաներ, ընտանիքի տեր մարդ է, չէ իմ պես․․․/ ու հայ դե դեպքի վայր։
Ֆիլմում էի հայտնվել։
Բայց էս դեպքում ամեն ինչ իրական էր․․․ 

                          

Երեսուն հոգի շրջափակել են ամբողջ տարածքը։ Ես, Դավիթ Բոնդս, նստած եմ օպերատիվ ավտոմեքենայում ու խմբի ղեկավարի հետ սպասում եմ էն պսեվդոյին, ով պետք է հայ-հայ է դուրս գա շինությունից ու բռնեն սրան։
Բայց, քանի որ անտեղի շուխուռն իրոք անտեղի է, պիտի նստենք ու սպասենք, որ իր ոտքով դուրս գա;

1 ժամ անց․․․

Հրամանատարի հետ, ով ինձնից մեծ է 2 անգամ, հիշել ենք մանկությունը։ Ինքը Բրեժնևից, ես՝ Լևոնից։ Ինքը քարկտիկից, ես՝ Մարիոյից։

2 ժամ անց․․․

Պատմում է ամենազավեշտալի ու վտանգավոր բռնումների մասին։ Ինքը պատմում է, ես՝ պատկերացնում։ Երևակայությունս էլ հո չի խզարում։ Ինչ ասում է, տեղում պատկերացնում եմ։ Ավտոմեքենայում հնչում են իմ զարմանքի ձայնարկությունները։ Սպասումից դատարկել ենք սիգարետի տուփի 1/3-ը։ Դեղս մնաց, դեռ չեմ խմել։

3 ժամ անց․․․

Զգում եմ, թե ինչպես են ստամոքսիս պատերը կպտում իրար ու չորանում։ Տեսնես ի՞նչ է անում ներսում էդ կիսախելագառ զինյալը։ Բալքյամ դուրս գար, գնայինք տուն մի կտոր հաց ուտեինք։ Բայց չէ, 30 առողջ տղամարդ ստիպված են սպասել, որ հանկարծ ոչ մի տհաճ միջադեպ չգրանցվի ու ամեն ինչ սահուն անցնի։ Թե չէ, որ ներս մտնեն, քաքի համը հաստատ դուրս կգա։

4 ժամ անց․․․

Ծխախոտը վերջացավ, զահլես էլ գնաց։ Ծառայողական մեքենաներից մեկը կագնում է մերի կողքին, պատուհանները զուգահեռ իջնում են ու մեքենայից մեքենա է տեղափոխվում այդքան սպաված պիցցան, կոլան ու ֆրին։
Սրա մերը։ ՈՒՏԵԼԻԻԻՔ, ես քեզ սպասում էի․․․
Թե երբ էի վերջիին անգամ 23։00-ին պիցցա կերել, չեմ հիշում․․․ դե որովհետև չէի էլ կերել երբեք։

5 ժամ անց․․․ չէ չեմ խաբում, իրոք 5 ժամ էր, ինչ մեքենայի մեջ էինք։

Արդեն մոռացել էլ էի, թե ինչ առիթով ենք հավաքվել։ Խշ-խշ․․․
Ռադիկոպն ակտիվացավ։ Ըհն․․․ տեսախցիկն աշխատում է, բարձրախոսը՝ լսվում։
Դռները բացվում, տղերքը վազում են, դռները բացում են, հանում են, դնում են, քշում են ու պրծ․․․
Մի հատ էլ։
ՍՐԱ ՄԵՐԸ։
5 ժամ մեքենայում նստես, որ 30 վայրկյան բան նկարես։ Չէ, նյութս լացացրեց։ Շատ լավն է։ Էքշն, բլյա, բայց ոնց են տղերքը սենց համբերություն մշակել իրենց մեջ։ Սիրտս կպայթեր, եթե ամեն օր սենց բան լիներ աշխատանքումս։ Սպասել, սպասել ու սպասել մի տհասի 5 ժամ, կյնքից զոհաբերել այդքան ժամանակ մի աներևակայելի ոչքարի վնասազերծելու համար։
Ու հասկացա։

Ես սիրում եմ իմ մասնագիտությունը։

Այն, որ քառակուսի եմ հասել ընդհամենը կես ժամ առաջ, դաժան է, բայց այսօր այլ կերպ նայեցի համազգեստով տղերիքին։ Եթե ինձ վճարեին 90 հազար դրամ ու ստիպեին օրս մեռցնել հանուն հաստավիզ նիվիստի, ով ինչ-որ տեղից, ինչ-որ զենք է քերել ու իրեն թվացել է, որ էդ զենքը կրելով իր աներևակայելի փոքր ռազմերների տղամարդկային արժանապատվությունն ավելի հզոր է լինելու, նամնօրինակ ոչնչության համար հաստատ չէի կտրվի ճժերիցս, կնոջիցս, հանգիստ ու խաղաղ կյանքից ու հաստատ ոստիկան չէի դառնա։
Բայց որ տեսնում ես, թե ինչ պատրաստակամությամբ են էդ գումարի դիմաց իրենց գործն անում հասարակ շարքայինները, ասում ես․․․

ՍՐԱ ՄԵՐԸ․․․ մեղք է մեղադրել։

Սիրում եմ մասնագիտությունս ու վայ էն օրը, որ ընկա էդ կրակի մեջ։