Դանդաղ շտապում եմ լցնել հոգիս դատարկությամբ․․․
Հերթական օրս։ Ամեն ինչ փոխվում է արագ ու անսպասելի։
Ու որոշեցի կիսվել իմ ոչնչով՝ բոլորի հետ։
Առաջին ընթերցողս հաստատ մի ընդհանուր բան ունի ինձ հետ։ Դե միայն այն պարզ փաստը, որ մարդ է, զգալ գիտի, ապրել, մսից ու արյունից է, պե՛տք է հասկանա ինձ։
Առողջական խնդիրս ստիպեց ինձ այլ կերպ նայել աշխարհին։ Անդադար, միապաղաղ ու միալար տզզոցը, որն իշխում է լսողությանս ընդունված է կոչել "կանտուզիա"։ Այս բառը միանգամից ասեցացվում է պատերազմի հետ։ Ու, երբ մտերիմներս հարցնում էին, թե ինչու՞ եմ մի ամեն խոսքից հետո ասում "հըըը՜", պատասխանում էի, որ կանտուզիա եմ տարել, ինչից հետո կամ ծպպոց էի լսում, կամ էլ քմծիծաղ։ Անհավատալի էր։ Նրանք կարծում էին, որ տափակ կատակ եմ անում, բայց 23 տարեկամում, խաղաղ պայմաններում ես ստացա ուժգին հարված նյարդային համակարգիս։
Այդ պահին, կարծես մի գումարտակ մարդ ոտքեվ հարվածեր ականջիս։ Լացս ցավից հազիվ զսպելով հասա տուն։ Ոչինչ չէի լսում, ականջներումս սարսափելի զրնգուն էր։ Մի քիչ էլ ու կպայթեր գանգս, չէ՛․․․ կճաքեր ու փշուր-փշուր կլիներ եկեղեցական մեծ զանգի ուժգնություն ունեցող ձայնային տագնապից։
Երեք օր անց ստիպված բժշկի գնացի։ Բժիշկը ճանաչեց իմ մեջ երիտասարդ տղային, ով նախորդ շաբաթ վարում էր ընկերոջ հարսանիքը, որին ինքը ներկա էր։ Հաճելի կին էր տիկին Անահիտը։
Անահիտ - Դավիթ ջան ինչո՞վ կարող եմ օգնել։
Ես - Ականջներումս զնգում է կրակոցից հետո։
Անահիտ - Արագ պալատ անցիր, հիմա կստուգեմ։
Ականջիս մեջ բարակ խողովակ խրեց, որի մյուս ծայրին հոգնայի նմանվող փուչիկ էր։ Խնդրեց, որ վանկ առ վանկ արտասանեմ "ՊԱ-ՌԱ-ԽՈԴ" ռուսերեն բառը․․․
ՊԱ-ՌԱ-ԽՈՈՈՈՈԴ․․․ հոգնան, որը նախատեսված էր ոչ թե հետույքի, այլ ականջի խոռոչի ստուգման համար սեղմվեց ու դրա մեջ հավաքված ամբողջ օդն ականջիցս սողաց ու դուրս պրծավ քթանցքներիցս։ Սարսափելի ցավոտ էր, դրա մերը․․․
Անահիտ - Դավիթ, չբացվեց։
Ես - Դեռ տզզում է։
Այդ հաճելի, բարեհամբույր ու անմիջական կինը, որն արդեն հասցրել էր մրթմրթալ իմ շատ ծխելու վրա, հանկարծ տեղից վեր թռավ, կանչեց ավագ բուժքրոջը, խնդրեց, որ ինձ այլ պալատ տեղափոխի ու ներերակային ինչ-որ դեղ ներարկի։ Ես դեռ չեմ հասկանում ի՞նչ է կատարվում, բայց զգում եմ, որ հաստատ լուրջ է։
Ես - Տիկին Անահիտ, ի՞նչ, հետս ի՞նչ է եղել։
Անահիտ - Դավիթ ջան, դու միջինից ծանր կանտուզիա ես տարել, հուսամ հնարավոր կլինի վերականգնել լսողությունդ։ Լավ է, որ շուտ ես եկել։
Մտածում էի, թե ինչպես եմ մորս ասելու, որ հաջողացրել եմ ստանալ այն, ինչ հայրս երկու անգամ էր ստացել, բայց մեկ Ռուս-Չինական զինված կոնֆլիկտի ժամանակ, մեկ էլ Արցախյան գոյամարտի տարիներին։ Նա այդ ձեռք էր բերել պատերազմական իրավիճակում, իսկ ե՞ս։ Խաղաղ կյանք, նկարահանում, ադրենալին, մեկ էլ կանտուզիա։
Ինչպես սիրում եմ ասել․ "ոռի է"։
Հիվանդասենյակում միայնակ պարկած եմ։ Ավագ բուժքույրը՝ տիկին Գոհարը, առանձնակի խնամքով է վերաբերվում ինձ։ Բժշկուհին Անահիտն ասել է․ "Դավիթ իմ տղեն է, լավ կնայես"։
Հինգ րոպեն մեկ սենյակ է մտնում, հարցնում․ "Ոնց ե՞ս, լրագրող տղա"։
Քանի որ զնգում եմ, հազիվ եմ լսում, թե ինչ է հարցնում բուժքույրը, ու խելոք տմբտմբացնում եմ գլխով, փաստելով, որ լավ եմ։
Կաթիլայինի խողովակը դիղն ուղարկում է երակներս։ Անոթներս լայնանում են, ճնշումս իջնում, աչքերս դանդաղ փակվում են։
Քնել չի կարելի, պիտի մտածեմ ինչ որ բանի մասին, որ հանկարծ աչքս չկպնի։
Բժշկական հեղուկը, կարծես, ոչ թե դեղ է ներարկում, այլ հիշողություն։
Առաջինը հայրիկս է, մյուսը՝ նա։
Կզանգեի ու կխնդրեի, որ գա։ Կողքս նստի, մի քիչ խոսի հետս, գուցե հույս տա, որ ձախ ականջս մի օր 100 տոկոսով նորից կսկսի լսել։
Պատուհանից երևում են դիմացի բնակելի շենքի մի քանի պատշգամբներ։ Դրանք դատարկ են։ Դատարկ են ինչպես հոգիս, սիրտս, միտքս, անկողինս, ու ձեռքիս ափը, որը պետք է լցված լիներ նրա ձեռքով։
Ու հարցեր, անդադար հարցեր, նույնքան միալար, որքան ականջիս տզզոցը։
Ինչու՞․․․ ինչու՞․․․ ինչու՞
Տիկին Գոհար - Լրագրող տղա, վերջ բալես։ Վաղը առավոտյան կգաս նորից, 5 օր պետք է ներերակային ընդունես, որ նյարդդ վերականգնվի։
Ես - Շնորհակալ եմ, Տիկին Գոհար։
Տիկին Գոհար - Մեքենայով չգնաս հանկարծ, ճնշումդ ընկած է։
Ես - Երանի չեր նախ ունենայի, որ հետո էլ մտածեի դրանով գնալու կամ չգնալու մասին։
Հազիվ ժպտալով ասացի սիրալիր բուժքրոջն ու հաջողություն մաղթելով հեռացա։
Հիամ այստեղ եմ։ Իմ քառակուսում, որի պատերը գնալով հաստանում են իմ մտքերի ճնշման տակ։ Հիմա կգրեմ, կավարտեմ այսօրվա ասելիքս ու կհանդիպեմ քո հետ, իմ անծանոթ ընթերցող, արդեն վաղը։
Աշունը եկավ, իմ անկողինը լցված է միայն ինձնով։ Իսկ նա այնտեղ է, որտեղ ես չկամ։
Աշունը եկավ, ու ես այնտեղ եմ, որտեղ նա չկա․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий