Դրսում անձրև է ու ես նորից ատում եմ սպասելը։ Հորիզոնական դիրքում եմ արդեն կես ժամ։ Աչքերս այնքան էլ վազվզել առաստողով, որ գիտեմ դրա վրայի ամեն կեղտոտ լաքան անգի՛ր։ Փոմփոլիկն ու թմփլիկն էլ չկան, որ զբաղացնեն։ Միայն տզզոցն է ականջներումս ներկա։ Այն այսօր ինձ բավականին նյարդայնացրեց։Երկու ժամից հյուրեր ունեմ։ Թե ինչու՞ էդքան ուշ, ինքս էլ չգիտեմ։ Զանգեմ, ավելի շու՞տ գան։
Չէ է՜։ Դրսում իշխում է աշունն իր անձրևներով, կարելի է մի բան գրել, մինչև հյուրերս բարեհաճեն։
Ձեռք տանում եմ աթոռի վրա անտերի պես շպրտած ծխախոտիս տուփին։ Թոքերս որ ծխով են լցվում, ավելի լավ եմ գրում․․․ դե, կամ էլ ներշնչում եմ, որ ավելի լավ է ստացվում։
ՍՐԱ ՄԵՐԸ։
Տուփս դատարկ է, մտքիցս թռել էր, որ վերջին գլանակը ներս եմ արել 5 րոպե առաջ։ Էդ անտերը հօ գազով չէ։ Մեկ մեկ պրծնում է․․․ բառի լավ իմաստով։ Ա՛հ։ Հիմա ի՞նչ, ոռս պետք է կտրեմ անկողնուց, հագնեմ շալվարս ու ինձ դուրս շպրտեմ քառակուսուց, որ բավարարեմ խեժիս ու նիկոտինիս պահանջարկը։
Իսկ եթե զանգեմ, հյուրերս բերեն։ Չէ, դրանք խմող են, բայց ծխող չեն։ Թարսի պես էլ, ես չեմ խմում, բայց շոգեքարշի պես բքում եմ։ Որ նրանց սպասեմ էլ, երկու ժամ սպասելու եմ, իսկ ես երկու ժամում հաստատ կես տուփ կծխեմ։
ՍՐԱ ՄԵՐԸ։
Էդ անմեղ ոռը, որ իր համար վայելում էր հանգիստը, ստիպված կտրվում է տեղից ու ծածկվում ջինսով։ Գիտեմ, անձրև է։ Վաղուց չեմ քայլել դրա տակ։ Ինձ տրամադրում եմ, որ ռոմանտիկ եմ, իսկ ռոմանտիկներն աշնանը պետք է որ շաբաթը գոնե մեկ անգամ անձրև որսան ու քայլեն դրա տակ։
Իտալական այս հիասքանչ քաղաքի, Լիվորնոյի փողոցները կարծես ոչ թե կառուցված լինեն, այլ գրված։ Իմ հայրենի քաղաքն այնքան տաղտուկ էր դարձել ինձ համար, որ ստեղծագործելն անհնարին էր այնտեղ։ Չանս լցված էր դատարկաբանությամբ, աչքերիս փոսերի մեջ ոչ թե աչքեր էին, այլ պատնեշներ, որ չէին թողնում տեսնել աշխարհը, իսկ ականջներս բթված էին աղմուկով, ոչ թե լսողությանը հաճույք պատճառող ձայներով։ Մի քիչ ցուրտ է, բայց տանելի։ Զգում եմ, թե ինչպես է մառախուղը հանդարտ ինջնում քաղաքի վրա, խոնավացած ճանապարհասալիներն էլ փայլում են գիշերային լապտերիկների ու անձրևաջուր հատակի շփումից։ Ժամն ուշ է ու գրեթե մարդ չկա։ Անձրևը դանդաղ շաղում է վրաս, լավ է, որ չի շռնդում գլխիս, որովհետև մի քիչ ֆսֆսում եմ։ Ոնց որ թե հիվանդանում եմ։Անծանոթուհի - Դու արդեն չճանաչելու՞ ես ինձ տալիս։
Մտորումներս մկրատով կտրվում են, ինչպես ժապավենն է կտրվում՝ նորակառույցի բացման ժամանակ։ Ունքերս կիտում եմ, բռունցներս պնդում, որովհետև այս հանճարեղագույն միայնության մարազմատիկ ակնթարն այլևս գողացված է ինձնից։ Իմ բնական ու շատ բարոյական մտավոր, փիլիսոփայական ու գժական, հաճելի անտիկվարիատով լցոնված էռոգեն գոտին՝ ուղեղս, այլևս դադարեց վայելել օրգազմը, որ ինձ էր նվիրել զբոսանքը, աշունը, անձրև և իմ փոքրիկ Լիվորնոն իր գիշերով։
ՍՐԱ ՄԵՐԸ։
Բայց ու՞մ մերը։ Հա՛, ճիշտ է, էս անծա․․․
Ես - Դու՞ ինչ գործ ունես այստեղ։
Մոնիկա - Կարող էիր գոնե ողջունել։ Քեզ համար այսքան երկար ճանապարհ եմ կտրել ու անցել։
Ես - Աչքս լույս։ Չէ, ի՞նչ լույս, երբ քո պես խավարն ինձ հետևում։
Մոնիկա - Հըըը՜․․․ ես արդեն խավար եմ քո համար, հա՞։
Ես - Լսի՛ր։ Դու ինձ երբևէ հանգիստ կթողնե՞ս։Մոնիկա - Ո՛չ։
Ես - Էդ խի՞ "ոչ" է՜։
Մոնիակ - Լուի, ես քեզ սիրու՛մ եմ։
Նորից նույն պատմությունը։
Սիրելը՝ սիրում էինք։ Ամեն դեպքում ես։ Ամենահասուն բանն էր իմ կյանքում, որ երբևէ հանդիպել եմ կյանքիս "հասունացած է արդեն"-ի ցանկում։ Այն սերն էր, որ հասկանում էի, ընկալում, ընդունում, գիտակցում դրա բոլոր դրական ու բացասական կողմերը։ Կասեմ ավելին։ Այն սերն էր, որ պատրաստ էր։ Այն նման էր թարմ թխած հացի, որ տաք է, համեղ, խռթխռթան ու․․․ մի խոսքով։ Պետք էր ուղղակի կտրել և ուտել։ Բայց իրադարձություններն ու հիմարությունն այնպես սրընթաց զարգացան, որ հացը մնաց չկտրված և չկերված։
Մոնիկա - Լուի՛։
Ես - Հա ջան,,, է՜․․․այսինքն, ի՞նչ ես ուզում։
Վրթովված, որ հերթական անգամ կտրեց ինձ քեզնից՝ իմ սիրելի ընթերցող, պատասխանեցի ես անցյալիս ուրվականին։ Չեմ թաքցնի, որ հաճելի է նրան հանդիպելը։ Իսկ, եթե ավելի անկեղծ լինեմ, հաճույքով հետը մի բաժակ սուրճ կխմեի, կբլբլայի տարբեր բաներից, իրենից կհետաքրքրվեի, իմ մասին կպատմեի։ Լավ ընկերություն կանեի հետը, որ կտեվեր մի բաժակ սուրճ։
Մոնիկա - Լուի, վատ երազ եմ տեսել քո հետ կապված։
Ես - Ի՞նչ էի անում, կանաչ լոբի էի ուտում, Թաթուլի "Սեր իմ"-ն լսում ու "Մոսկվիչ" քշում։
Մոնիկա - Տափակի մեկն ես։
Ես - Հաաա՜․․․ ավելի՞ վատ։ Ասենք, միասի՞ն էինք։
Մոնիկա - Ապշու՛մ եմ։ Որքա՞ն ես ցինիկացել, Լուի։ Իտալիան քո վրա լավ չի անդրադառնում, ամենայն հավանականությամբ։
Ես - Մոնիկա, իմ վրա լավ չի անդրադառնում այն, որ դու լցնում ես ականջներս իտալական լավագույն փլաՖներով։ Կասեի ավելին, դու չես բավարարվում դրանք լցնելով, դու բռնաբարում ես, իմ արդեն բռնաբարված ականջները։
Մոնիկա - Հա՛․․․ ճիշտ է, Լուի, ինչպե՞ս է լսողությունդ։ Արդեն ավելի՞ լավ ես։
Ես - Որ փլավները հանես, ավելի լավ կլինեմ։
Մոնիկա - Հիշու՞մ ես մեր անձրևները։
Փրկե՛ք ինձ։
Դե իհարկե հիշում եմ։ Բոլոր եղանակներն եմ հիշում։ Տապը կլներ, երբ ինձ թեժացած մեղադրում էին ամեն ինչում։ Ցուրտը՝ երբ ես ապշահար սառում էի հիմարություններից։ Անձրևը՝ որի ամեն կաթիլի հետ ես հանդիպում էի մի նոր սյուրպրիզի, ասել է, թե սահմանափակության, նեգատիվիզմի, ինձ "գերեվարելու", նսեմացնելու, իջեցնելու, վիրավորելու, ստորացնելու, արժանապատվությանս հետ գնդակի պես խաղալու հետ, բայց էս ամեն ինչի հետ՝ վերջում, պարտադիր, շռնդում էր "Ես քեզ շատ եմ սիրում, Լուիիի՜"-ն։ Դե արի ու մոռացի։ Իհարկե, հիշու՛մ եմ։
Չեմ առարկի, բարեկամս, որ հիանալի պահեր եմ ապրել։ Անխոս, մինչ այդ և դրանից հետո դեռ չեմ ունեցել նամն ապրումներ։ Դժվար էլ թե զգամ, որովհետև, դժվար էլ թե որևէ մեկին թողնեմ ինձ այդքան մոտ։ Որովհետև չեմ ուզում, որ իմ ուրվականի հետ ապրածը կրկնություն ունենա․ շատ թանկ "կյանք" էր, որ ապրել եմ հետը, բայց նաև չեմ ուզում, որ էդ կյանքը ևս մեկ անգամ մեռնի, որովհետև այլևս վստահ չեմ ոչ մեկի վրա։
Մոնիկա - Լուի, տե՛ս, ես արեցի դա հանուն քեզ, եկա, հասա, քո հետ եմ այժմ ու ևս մեկ անգամ փորձում եմ հետ վերադառնալ ու վերադարձնել քեզ։
Ես - Հօ՛պ։ Հիմա են հեքիաթները նորից չպատմես, որ, ԱԼՅԱ, դու այնքան լավ ես, որ ամեն ինչ անում ես մեր միասնության համար, իսկ ես այնքան վատն եմ, որ անտեսում եմ քո առաքին ու այդքան ազնիվ, սիրող մղումները։
Մոնիկային ու ինձ բաժանում էր ընդհամենը մի քայլ։ Անձրևն ակտիվանում էր ու զգում էի, որ ինքը մրսում է։ Բայց տաքացնում էր զրույցը, որովհետև ոչ թե զրույց էր, այլ գազոջախին եփող ատոմային ռումբ։ Հիշում եմ, նմանօրինակ զրույցներն ինչպես էին ավարտվում։ Բայց ժամանակին ես այս եռացող, պայթյունավտանգ բաներն էլ էի սիրում։ Սիրում էի մինչև այն պահը, երբ տրաքեց։
Մոնիկա - Լուի․․․ Լուի, լսի՛ր ինձ։
Ես - Այո՛։
Աշխատավարձ չստացած դրամատիկ դերասանի դեմքի անախորժ արտահայտությամբ կտրելով նրա կմկմոցը պատասխանեցի ես։
Մոնիկա - Դու չմնացիր իմ կողքը, երբ դրա կարիքն ամենից շատ ունեի։ Դու թողեցիր ինձ, որովհետև չէիր սիրում։ Դու հեռացար, որովհետև տկար ես։ Դու ինձ մեջքով կանգնեցիր, որովհետև անզոր էիր ձեռքս բռնել։ Կամքդ չբավարարեց, որ հաղթահարես ինձ հետ բարդությունները։ Ու այդ ամենից հետո դու դեռ քեզ իրավունք ես վերապահում ինձ այսպե՞ս ընդունել ու պատասխաններ տալ։ Որտե՞ղ ես թաղել տղամարդկությունդ։
Ասում էի չէ։ Սպասում էի, որ կսկսվի։
Լուի - Աաաաա՛․․․։ Էլի՞ քո անձնական օգտագործման կոմպլեքներսը փաթաթեցիր իմ վզին։ Դու ինչ է, կարծում էիր, որ պիտի ամբողջ կյանքս ապրեմ ու համակերպվեմ քո բարդույթների հետ, ինչ է սիրու՞մ եմ քեզ։ Խելքդ մակարոնի հետ ես կերե՞լ։ Դու չէիր ուզում քո ներսում խնդիրներդ լուծել ու ինձ էիր մեղադրում, որ քո մեջ դարերով ապրած էդ խնդիրները մնում են։
Համ թույլ չէիր տալիս դրանք շտկել, համ էլ գլխիս էիր ջարդում քո "անգին կոմպլեքսերը"։
Արդեն ջղայնացած փաստեցի ես։
Ես ազատ թռչող ու անսահման եզերքների մասին երազող, ստեղծագործ ու անկախ թռչուն էի, երբ հասա քո կտուր։ Նստեցի էդ կտուրի եզրաքարին ու սիրեցի քեզ։ Իմ աչքերը փայլում էին քո խոշոր աչքերը տեսնելիս։ Շոյեցիր գլուխս, մի քիչ կեր տվեցիր, ասացիր, որ ավելի բարձր թռնելու կարիք չկա։ Մնա՛մ։ Ու մնացի։ Այն ինչ վերևում էի տարիների ընթացքում հավաքել ու սովորել, կառուցել ու դասավորել, այդպես էլ մնաց վերևում, մնաց, որ փտի։ Երբ մի օր, առավոտյան արթնացա, զգացի, որ թևերս ցավում են։ Պարանոցս, որ 180 աստիճան պտտվում էր, պտտվեց ու աչքերս լցվեցին։ Գիշերը, երբ քնած էի, դու մկրատով, լուռ ու նենգ, դաժանաբար կտրել էր թևերիս ծայրերը, որ այլևս չկարողանամ թռնել։ Բայց դրանով չէիր բավարարվել։ Փայտերով էլ չէ, երկաթե ճաղերով վանդակ էիր սարքել, փոքր ու անհարմար, որ նույնիսկ շարժվելն է ներսում անհնար, ու խոթել էի ինձ էդ վանդակը։ Դու գամել էի իմ կյանքը հողին, ինչպես սողացող ճիճվի կյանքն է դատապարտված լինել ներքևում։
Քո նպատակն էր ոչ թե սիրել ինձ, այլ ամեն օր քո հողին կպած բնակարանից բարձրանալ, նույնքան հողին կպած կտուրին ու հիանալ այն բանով, որ թռչնակ ունես, վախվորած աղավնի, ում մի քիչ կեր կտաս, մի քիչ կժպտաս քո հրեշտակային ժպիտով, կշոյես ու կգոռաս, որ սիրում ես նրան։ Սիրում ես, սպանելով․․․
Այդ թռիչքն իմ ապագան էր, որից ուզում էիր զրկել ինձ, և, որը միայն իմը չէր, քոնն էլ պիտի դառնար։ Թևերս ուժս էր, որ պիտի հզորացնեի, քեզ իմ հետ մեր երկնային տնակը տանելու համար, երգ էլ սերն էր, որ միայն քեզ պիտի նվիրեի։ Վանդակը դու էիր, որ քառակուսի ու սահմանափակ էր։ Այնքան սահմանափակ, որքան պինդ երկաթե ճաղերն էին։ Էդ տնակն ու կտուրն էլ էիր դու, որ հաշմանդամի պես գամված էր հողին ու ցանկություն էլ չուներ տքնելու, որ ոտքի կանգնի, որ սավառնի իր սիրո հետ, որովհետև դու այնքան ճղճիմ ես, որ կարող ես բավարարվել սողալով։
Ավելի պա՞րզ ես ուզում։ Բարի․․․
Սերը բամբասանք չէ, փորձադաշտ էլ չէ։ Սերը չի ընդունում մարդկանց, ովքեր խնդիրներ են փնտրում, այն սիրում է մարդկանց, ովքեր ընկերություն են շռայլում, անկեղծ են լինում, մաքուր ու ազնիվ իրենց ու դիմացինի նկատմամբ։ Այն չի հարգում անցյալը, որովհետև Սերը ներկան է, այն տանել չի կարողանում դատարկությունը, որովհետև լիություն է, այն չի գոռում որ կա, այլ շշնջում է, որ կողքիդ է։ Էգոիստ չէ՛, Սերը սիրում է սեր տալ։
Ու վերջում, հոգի՛ս, երբ պետք է բռնեիր ձեռքս ու առաջ գնայինք, դու բռնում էր ոտքս ու հետ քաշում։ Իսկ Սերն ուժ է, որ անդադար առաջ է մղում։
Մոնիկա - Չեմ հասկանում քե՛զ, ի՞նչ ես խոսում։
Ես - Ը՛հն, ես էլ հերթական ապացույցը, որ մենք միասին լինել չենք կարող, ազիզ ջան։ Հեսա կհարցնես, խի՞; Էս իմ ամբողջ ասածը քո համար խորթ է, որովհետև դատարկ ես։ Դու սիրում ես արյուն ծծել, բայց չներարկել էդ արյունը հետ։ Դու բաժակ ես, որը միշտ դատարկ է ու պահանջում է, որ իրեն լցնեն, բայց երբեք չես փորձում կիսել քո բաժակի պարունակությունը դիմացինիդ հետ։ Դու զգացմունքների սպառող ես, ինչպես սպառող են պոռտաբույծները, որ իրենց ծնողների հաշվին են ապրում մինչև մահ։
Դու ինձ չես սիրում, այլ ինքդ քեզ, այն "դու"-իդ, որը ոչ թե մարդ արժեքն է գնահատում, այլ "շապիկը", պարունակությու՛նը չէ, վերնագիրը, դու եղանակը չես սիրում, այլ օրը։ Դու գնահատել չգիտես։ Քո ուղեղը լցնում են, որովհետև դու ունակ չես ինքդ լցնել այն։ Քո ուղեղը միշտ են լցրել։ Սկզբում համար 1-ը, հետո համար 2-ը, ապա․․․
Մի խոսքով։ Դու քմահաճույքով ապրող մարդ ես, ոչ թե բանական էակ, դու արկղ ես, որը պետք է լցնել իրերով, ոչ թե կյանքով։ Քեզ խորհուրդ տվողներն այնքան "իմաստուն" են, որ խղճում եմ քեզ ու ցավում, որ հենց նրանք ենք քեզ ճամփա մատնանշում։
Այն, ինչ ունեցել եմ քեզ հետ, Մոնիկա, անգին է։ Այն, ինչ երազել եմ քեզ հետ, տիեզերք։
Բայց լավ է զոհաբերել տիեզերքը հանուն կյանքի, քան դատարկել այն՝ հանուն քեզ։
Հիմա գնա այնտեղ, որտեղ քո նմաններն են։ Սողացողներ աշխարհում շատ կան, նրանցից շատերը կցանկանան քո հետ դեպի երկրային կյանք սողալ, իսկ ես թռչուն եմ, ում կողքին պիտի լինի թռիչք ու կյանք սիրող երազկոտ։
Բացի այդ էլ, այն ինչ ստել էիր ինձ, արդեն ճշմարտություն ինձ համար։ Խնամքով թաքցրածդ բացվեց անսպասելի, կարծես կխոցեին սուսերամարտի ժամանակ։ Վերքս երկար ցավեց, բայց սպիացավ․․․ հետո, ջնջվեց, որովհետև սպիիս պատճառը մարդ էր, ում համար վիրավորվելը անիմաստ էր․․․
 |
| Ես գնացի․․․ |
 |
| Իսկ նա մնաց |
Հյուրերս կգան արդեն կես ժամից։ Իսկ ես դեռ պետք է հասնեմ Սրբ․ Պետրոսի հրապարակ, միակ բաց կրպակն այնտեղ է։ Հատում եմ "Ազգերի բարեկամության" փողոցն ու հասնում գետնանցումին։ Աստիճաններով իջնում եմ ու սաքսոֆոնի ձայն առնում։ Պաշտելի գործիք։ Էդ երբվանից են մեր գետնանցումներում գիշերը սաքսոֆոնի երաժշտություն միացնում։ Աստիճանները վերջանում են, տեսադաշտս՝ բացվում։
Անսպասելի՛։
Լուսավոր գետնանցումում, կեսգիշերն անց, թոփառող երաժիշտ է նվագում։ Կարեկցում եմ նրան։ Ինչու՞։ Ինչպե՞ս է էս օրին հասել։ Նստած է աթոռանման ինչ-որ փայտի կտորի ու նվագում է այն, ինչ ոչ մի այլ բանի հետ չեմ խառնի։ Ֆրենկ Սինատրա, իմ հանճարեղ ընկերոջ անմոռանալի "My Way"-ն է։
Այս մեղեդին շքեղ կնոջ մեղմ շուրթերի համբույր է իմ լսողությանը։
Գնում եմ ու կողքը նստում։ Նա չդադարելով նվագել, կարծես չզարմանալով, հայացքը մի պահ գցում է ինձ, հետո հին դիրքն ընդունում ու շարունակում նվագել։
Տղան իմ տարիքի, իմ կազմվածքի, սևահեր ու տխուր աչքերով երաժիշտ էր։ Սափրված չէր։ Ձեռքերին էլ մետները կտրած ձեռնորցներ էին։ Մաշված շորեր ու բազմադարյա գլխարկ։ Դիմացը սաքսոֆոնի բացված տուփն էր, որում ոչ մի գրոշ չկար։
Համաչափ քթի ծայրն էլ կարմրած էր, երևի ինչ-որ մեկի ողորմության սպասումից։
Գործն ավարտվում է։ Երաժիշտը հանում է սաքսոֆոնի մուշտուկը, հոգատարությամբ մաքրում այն, տեղ-տեղ փոսեր ընկած արծաթագուն հին գործիքը մասերի բաժանում ու դնում է տուփի մեջ։
Երաժիշտ - Բարև, խելառ։
Ես - Բարև, երաժիշտ։
Երաժիշտ - Ես Դավիթն եմ։
Ձեռնոցը հանելով ձեռքը մեկնում է ինձ։
Ես - Ես էլ Լուին։
Ձեռքերը սեղմվում են։
Դավիթ - Էս ի՞նչ բանի ես էս ժամին, էս անտերուդուս գետնանցումում։
Ես - Ծխախոտս վերջացել էր, մտածեցի Սրբ․ Պետրոսի հրապարակի կրպակը բաց կլինի, կգնեմ։
Դավիթ - Այն փակ է։ Էսօր կիրակի է չէ, մարդիկ հանգստանում են, հո քո գալուն չեն սպասում։
Ես - Ախ՜․․․ մտքիցս թռել, դրա մե՛րը։
Դավիթ - Առ, երկու ծխախոտ ունեմ, մեկը քեզ, մյուսը՝ ինձ։
Ես - Չէ, էդպես չի լինի, ես դեռ կդիմանամ։ Բա դու՞։ Գոնե սիգարետի հարցում երկու շանս կունենաս։
Ընկերաբար կատակեցի ես։
Դավիթ - Ես իմ բոլոր շանսերն արդեն վաղուց սպառել եմ։ Դրա համար եմ էստեղ։
Ես - Եթե թույլ կտաս հարցնե՛լ, ինչու՞ ու ինչպե՞ս։
Դավիթ - Էլ ի՞նչ թույլ տամ, արդեն հարցրիր։
Հազիվ ժպտալով ասաց Դավիթը։
Դավիթ - Իմ միակ ընկերն այս 40 տարեկան սաքսոֆոնն է։ Ընկեր, որովհետև մարդիկ կերան հոգիս, դատարկեցին միտքս ու գրպանս։ Երբ հասկացա, որ ամեն ինչ նյութ է այս կյանքում և այն, ինչ ես պատկերացնում էի, կախված էր ու կապված էր մի կնոջ հետ, ով "ամեն ինչի" փոխարեն գնահատում էր "ոչինչը"․․․ կործանվեցի։
Ես - Եվ ինչպե՞ս նա քեզ կործանեց։
Դավիթ - Լուի՛։ Ես սահմաններ չճանաչող ազատ թռչուն էի, ով մի օր նստեց մի կտուրի ու ցանկացա գերի մնալ մի աղջկա․․․
***
Գիշերվա տեսածս ու լսածս մարդն էր, ինչպես կա։ Սովորեցի անաչառ գնահատել ու այդ գնահատականի հիման վրա որոշումներ կայացնել։ Ծանրութեթև անել, վերլուծել, ուսումնասիրել, պրպտել ու շարունակել սիրել կյանքը, հույսով, որ այդ կյանքը մի օր կսիրի նաև ինձ․․․
Գնամ տուն։ Հյուրերս ուր որ է կհասնեն։
Комментариев нет:
Отправить комментарий