Ճանաչում եմ ինքս ինձ։
Օրն անձրևոտ էր։ Սիրած սրճարանիս բաց հատվածը դատարկ էր։ Բոլորը ներս էին մտել, որ չթրջվեն ու չսառեն։ Ես՝ ճիշտ հակառակը։ Օդը մաքուր էր, տարածքում միայն կաթիլներն էին։ Բոլորը անձրևանոցներով, վերարկուները գլխներին քաշած վազում էին դեսուդեն, որ փախչեն անձրևից։ Խելառ են։ Ո՞վ է անձրևից փախչում։ Ինչպե՞ս կարող է մարդը, որ 80 տոկոսով ջրից է բաղկացած, փախչել ջրից։ Ես սրանց երբեք չեմ հասկանա։
Մատուցողը որտե՞ղ է։
Էհ, ծուռ է էս աշխարհը։ Ավելի ծուռ, քան կարծում էի։ Գիրքս էլ խոնավ է արդեն։ Բոլոր տողատակերը երևում են միայն անձրի կաթիլները ներծծելիս։
Մարդուկնեը վազվում են, իսկ ես վայելում։ Մենակ եմ, երևի այն պատճառով, որ բոլորն արտասովոր են, իսկ ես սովորական։ Գուցե սխալվում եմ։ Հակառա՞կն է։ Ինչևիցէ։
Մատուցողը չկա։
Բոլորը վազու՛մ են։
Կառմային չեմ հավատում, բայց հետաքրքիր բաներ է բարբաջում։ Ասում է, թե կինն ու տղամարդը միմյանց հանդիպելիս միանգամից ջերմություն են զգում միայն այն դեպքում, եթե նախորդ կյանքերում երբևէ հանդիպել են և որևէ տաք բան են ունեցել պահած միմյանց համար։ Երբ այդ տաքությունը կիսատ թողնելով հեռացել են, հաջորդ կյանքում հանդիպելիս ենթագիտակցական հիշողությունը նորից ակտիվացել է։
Դու նրան չես ճանաչում, առաջին անգամ ես կյանքում հանդիպում, բայց ինչ-որ անհասկանալի մտերմություն ես զգում։ Հոտն է գերում, աչքերը, քիթն է ծանոթ, թե հետույքը, էական չէ։ Զգում ես, որ որևէ բան հարազատ է նրանում։ Շփում է ծավալվում, հարաբերություններ, գուցե ամուսնություն, երեխաներ և այլն։
Հույն փիլիսոփաները հակված էին մի մտքի, որ մարդու կյանքում ընդամենը երեք խոշոռ իրադարձություն է տեղի ունենում․ ծնունդ, ամուսնություն, մահ։
Սրանից բացի կյանքը դատարկ է։ Թե էդ հույն փիլիսոփաներից որ մեկն էր ամուսնությունից քյար տեսել, որ էդքան խոշոռացրել էր նշանակությունն էդ անտերի, չեմ հասկանում։
Անցնենք մեր ոչխարներին։
Կառմա։
Մի խոսքով, նրան հանդիպում ես ու սիրահարվում։ Բայց որոշ պատճառներով բաժանվում ես։
Ի՞նչ է տեղի ունենում։
Նրա հետ կապված ինչ-որ բան անավարտ է մնում ա՛յս կյանքում։ Ըստ ուսմունքի, եթե այս կյանքում որևէ բան ավարտի չի հասցվում, յուրաքանչյուր մահկանացույի տրվում է իրավունք այդ անավարտը ավարտել հաջորդ կյանքում։ Ասել է, թե նախորդ կյանքում կամ կյանքերում հանդիպած աղջկան, կնոջը հաջորդ կյանքերում դեռ այնքան պիտի հանդիպես, մինչև ավարտին չհասցնես միասնական նպատակը, ճակատագրական կապը, ձուլումը։
Հետաքրքիր մոտեցում է։ Նստած եմ արդեն կես ժամ էս անտեր սրճարանում, բայց մատուցողը չկա։ Միգուցե հաջորդ կյանքում հանդիպեմ էդ մատուցողին ու մոխրամանը գլխին կոտրեմ, որ ավարտին հասցնեմ նպատակս։
Մի բան հաստատ հետաքրքիր է։ Քանի՞ անգամ ենք հանդիպել ես ու ինքը, քանի՞ կյանք ենք ապրել ու չավարտել, քանի՞ անգամ դեռ պիտի հանդիպենք միմյանց ու ի՞նչ պիտի լինի վերջում։
Չգիտեմ էլ, հաճելի է ինձ այդ փաստից, թե տհաճ։
Մատուցող - Ի՞նչ եք ցանակնում, պարոն։
Գլուխը պատուհանից հանելով գոռաց անձևից քշված մատուցողը։
Ես - Որ հաջորդ կյանքում ինձ չհանդիպես, թե չէ գլուխդ կսխկեմ։
Ջղայնացած գոռացի ես ի պատասխան ու լքեցի սրճարանը։
Իրականում բոլորը սովորական են, ես եմ անսովոր։ Երբ անձրևի հետ խոսելով, առանց անձրևոանոց քայլում էի ջրում թաղված փողոցներով, հիշեցի, որ համբուրվում էինք ծածկի տակ, ոչ թե անձրևին, անձրևանոց էինք պահում, որ ինքներս ջուր չդառնանք, չնայած, որ անձրևը մեր մի մասն էր, ավելի շուտ՝ մեր զգայարանների մասնիկը։
Լրացնող ու լցնող ինչ-որ բան։ Միևնույնն է, թաքնվում էինք նրանից։
Չեմ վախենում կաթիլներից, միգուցե այն պատճառով, որ մեղմացնում են Կառմայի ցավը։
Չեմ վախենում, որովհետև հույս եմ փայփայում, որ հաջորդ կյանքում ամեն բան այլ կերպ կդասավորվի և գուցե ավարտենք անավարտը։
Օրն անձրևոտ էր։ Սիրած սրճարանիս բաց հատվածը դատարկ էր։ Բոլորը ներս էին մտել, որ չթրջվեն ու չսառեն։ Ես՝ ճիշտ հակառակը։ Օդը մաքուր էր, տարածքում միայն կաթիլներն էին։ Բոլորը անձրևանոցներով, վերարկուները գլխներին քաշած վազում էին դեսուդեն, որ փախչեն անձրևից։ Խելառ են։ Ո՞վ է անձրևից փախչում։ Ինչպե՞ս կարող է մարդը, որ 80 տոկոսով ջրից է բաղկացած, փախչել ջրից։ Ես սրանց երբեք չեմ հասկանա։
Մատուցողը որտե՞ղ է։
Մարդուկնեը վազվում են, իսկ ես վայելում։ Մենակ եմ, երևի այն պատճառով, որ բոլորն արտասովոր են, իսկ ես սովորական։ Գուցե սխալվում եմ։ Հակառա՞կն է։ Ինչևիցէ։
Մատուցողը չկա։
Բոլորը վազու՛մ են։
Կառմային չեմ հավատում, բայց հետաքրքիր բաներ է բարբաջում։ Ասում է, թե կինն ու տղամարդը միմյանց հանդիպելիս միանգամից ջերմություն են զգում միայն այն դեպքում, եթե նախորդ կյանքերում երբևէ հանդիպել են և որևէ տաք բան են ունեցել պահած միմյանց համար։ Երբ այդ տաքությունը կիսատ թողնելով հեռացել են, հաջորդ կյանքում հանդիպելիս ենթագիտակցական հիշողությունը նորից ակտիվացել է։
Դու նրան չես ճանաչում, առաջին անգամ ես կյանքում հանդիպում, բայց ինչ-որ անհասկանալի մտերմություն ես զգում։ Հոտն է գերում, աչքերը, քիթն է ծանոթ, թե հետույքը, էական չէ։ Զգում ես, որ որևէ բան հարազատ է նրանում։ Շփում է ծավալվում, հարաբերություններ, գուցե ամուսնություն, երեխաներ և այլն։
Հույն փիլիսոփաները հակված էին մի մտքի, որ մարդու կյանքում ընդամենը երեք խոշոռ իրադարձություն է տեղի ունենում․ ծնունդ, ամուսնություն, մահ։
Սրանից բացի կյանքը դատարկ է։ Թե էդ հույն փիլիսոփաներից որ մեկն էր ամուսնությունից քյար տեսել, որ էդքան խոշոռացրել էր նշանակությունն էդ անտերի, չեմ հասկանում։
Անցնենք մեր ոչխարներին։
Կառմա։
Մի խոսքով, նրան հանդիպում ես ու սիրահարվում։ Բայց որոշ պատճառներով բաժանվում ես։
Ի՞նչ է տեղի ունենում։
Նրա հետ կապված ինչ-որ բան անավարտ է մնում ա՛յս կյանքում։ Ըստ ուսմունքի, եթե այս կյանքում որևէ բան ավարտի չի հասցվում, յուրաքանչյուր մահկանացույի տրվում է իրավունք այդ անավարտը ավարտել հաջորդ կյանքում։ Ասել է, թե նախորդ կյանքում կամ կյանքերում հանդիպած աղջկան, կնոջը հաջորդ կյանքերում դեռ այնքան պիտի հանդիպես, մինչև ավարտին չհասցնես միասնական նպատակը, ճակատագրական կապը, ձուլումը։
Հետաքրքիր մոտեցում է։ Նստած եմ արդեն կես ժամ էս անտեր սրճարանում, բայց մատուցողը չկա։ Միգուցե հաջորդ կյանքում հանդիպեմ էդ մատուցողին ու մոխրամանը գլխին կոտրեմ, որ ավարտին հասցնեմ նպատակս։
Մի բան հաստատ հետաքրքիր է։ Քանի՞ անգամ ենք հանդիպել ես ու ինքը, քանի՞ կյանք ենք ապրել ու չավարտել, քանի՞ անգամ դեռ պիտի հանդիպենք միմյանց ու ի՞նչ պիտի լինի վերջում։
Չգիտեմ էլ, հաճելի է ինձ այդ փաստից, թե տհաճ։
Մատուցող - Ի՞նչ եք ցանակնում, պարոն։
Գլուխը պատուհանից հանելով գոռաց անձևից քշված մատուցողը։
Ես - Որ հաջորդ կյանքում ինձ չհանդիպես, թե չէ գլուխդ կսխկեմ։
Ջղայնացած գոռացի ես ի պատասխան ու լքեցի սրճարանը։
Իրականում բոլորը սովորական են, ես եմ անսովոր։ Երբ անձրևի հետ խոսելով, առանց անձրևոանոց քայլում էի ջրում թաղված փողոցներով, հիշեցի, որ համբուրվում էինք ծածկի տակ, ոչ թե անձրևին, անձրևանոց էինք պահում, որ ինքներս ջուր չդառնանք, չնայած, որ անձրևը մեր մի մասն էր, ավելի շուտ՝ մեր զգայարանների մասնիկը։Լրացնող ու լցնող ինչ-որ բան։ Միևնույնն է, թաքնվում էինք նրանից։
Չեմ վախենում կաթիլներից, միգուցե այն պատճառով, որ մեղմացնում են Կառմայի ցավը։
Չեմ վախենում, որովհետև հույս եմ փայփայում, որ հաջորդ կյանքում ամեն բան այլ կերպ կդասավորվի և գուցե ավարտենք անավարտը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий