Գլուխդ չեմ հարթուկի էսօր սենտիմենտալ մտորումներով, չեմ պատմի հորինած կերապարների մասին, չեմ ասի, թե ի՞նչ եմ ուզում, ինչպե՞ս ու որտե՞ղ։ Կզսպե՛մ ինձ)))
Այսօր լինելու եմ առօրյայի մարդ։
Որոշ պատճառներով ստիպված էի այս գիշեր տանը մնալ։ Դե, ոնց ասեմ, քառակուսու կարոտից ամբողջ գիշեր աչք չկպցրեցի։ Շուռումուռ եկա, նստեցի համակարգչի առաջ, մի քիչ գրեցի տարբեր թեմաներով, "փակ" ստեղծագործական գործունեությամբ զբաղվեցի, դե էն էլի, որ բացի քեզնից ոչ ոք չի կարդում ու որպես կանոն մի շաբաթ հետո էդ գրածներդ վառում ես, որովհետև թղթի վրա են ու չէիր ցանկանա, որ որևէ մեկը ծանոթանար դրանց։ Ինտիմ են։ Չէ՛, բառի պոռնոգրաֆիկ իմաստով չեն ինտիմ, խոսքն այս դեպքում մտքերի ինտիմիզմին է վերաբերվում։
Այսօր արդեն քառաքուսում եմ ու այստեղ եմ մնալու, մենակ, մենակ ու մի հատ էլ դրանից։ Սեղանիս դիրքը փոխել եմ ու այժմ Լուսնին նայելու համար ստիպված գլուխս աջ եմ թեքում։ Բայց հիացմունքը հո չի փոխվել։ Սրա մերը․․․ մի օր Լուսնին կատե՞մ, տեսնես։
Առավոտյան նա չկար։ Կար իմ, ինչ-որ համեղ բան սարքելու ցանկությունը։ Տանն արդեն միայնակ էի, վերմակի տակից գլուխս հազիվ դուրս հանեցի, կիսբաց աչքերով նայեցի պատուհանից ինձ հայհոյող սև ամպերին ու վեր կացա։
Առաջինը․ ԷՍ ԻՆՉ ՍՈՎԱԾ ԵՄ ԵՍ, սրա՛ մերը։
Ուղեղս աշխատում է, աշխատում է ուղեղս, ստամոքս գռմռում է, տզմզում են ականջներս։ Ընհ․․․ ուր որ է կհասկնամ, թե ի՞նչ եմ ուզում։
Ուալյա՛։
Ձվածեղագետ իմ բարեկամ, դու՞ ես։ Սառնարաը բացելն ու, կներեք արտահայտությանս համար, սաՌդելկեքը տեսնելը մի փայլուն միտք հղացրին իմ փռչոտ գլխի մեջ։ Ինչու՞ փռչոտ, որովհետև հավես չեմ անում վարսավիրի մոտ գնալ ու խնդրել նրան, որ խուզի գլուխս, շատ է մազ աճել։ Ես սենց բաներ չունեմ, դե նկարել այն, ինչ պատրաստվում եմ ուտել, խմել, հագնել և այլն, բայց տեսնքն այնպիսին էր, որ որոշեցի անմահացնել հաճարեղ խոհարարական գլուխգործոցս։
Տե՛ս։ ՎերԾնում ես երեկվա ժարիտ արած կարտոշկի մնացորդները, երկու հատ միջին չափի սաՌդելկա, մեկ հատ ձու, պանիր ու պարտադիր կարագ, ոչ թե ձեթ։
ՍաՌդելկեքը բարաաակ-բարակ կտրատում ես, փռում թավայի վրա, որ ամբողջությամբ մակերեսը ծածկվի, հետո, հրապարակ են մտնում երեկվա ժարիտիկները, որոնց վրա մաաանր-մանր հանգչում են պանիրները, ապա թավայի անկյուններին դնում ես կարագը, որ Վ ՊՌՈՑԵՍՍԵ հալի էլի։ Գազը հուպ ես տալիս ու սպասում տժտժալուն։ Երբ զգում ես, թե ինչպես են ճտճտում սաՌդելկեքը, այո, իրավացի ես, արդեն նախապես ինչ-որ բաժակի մեջ խփած, ես կասեի՝ ծեծած ձուն գահավիժացնում ես, մեր արդեն համեղ մասսայի վրա։ Կափարիչը փակում ես, որ ուտեստը ոչ մի ընդհանուր կապ չունենա արտաքին աշխարհի թոհուբոհի, անառակության ու բարքերի հետ, սպասում ես մի քանի րոպե ու կափարիչը բացելուն պես հանճարեղ բույրից չափալաղ ես ստանում։
Դե էլ ոնց չնստեղ, լավաշով ու նորություններով համեմաված այս ձվաԾեղը մեջ չանես։
Ուֆֆֆ․․․ լավ վայրկյաններ էին։ Դրան հաջոդեց դեղս։ Հա՛, էս ամենակարևորն է։ Բուժմանս ավարտին մնաց 3 օր։ Հասկանու՞մ ես, երեք օր։ Եվ ես ազատ եմ տարաբնույթ արգելքներից ու գերություններից։ Նշելու եմ բուժումս ալկոհոլային լվացքով։ Ուրախն ու Զվարթն էլ գալու իմ քառակուսի, կյանք, սիրտ և հոգի։
Բայց էդ չեր էականը։ Հույս ունեի, որ այսօր ինձ ձեռք չեն տա։ Էս մեկը հաստատ բառի բուն իմաստով չէր։
Աշխատա՛նք։
Արդեն տրամադրվել էի, որ հիմա պիտի սերիալս ըմբոշխնեմ, մեկ էլ էս պոռնկանման լիռփ հեռախոսս զանգեց։
- Բլա, բլա, բլա, հետո, բլա, բայց մինչև էդ մի հատ բլա, մի խոսքով հասկացար։
Ես - Լա՛վ։
Նկարահանու՛մ։ Էլ ոնց կլիներ։ Ես, կներեք արտահայտության համար, "պահանջվածս" ինչպե՞ս կարող էի տանը մնալ։ Արդեն կանգառում եմ։ Արդեն աշխատավայրում եմ։ Արդեն նկարահանման եմ։
Կայֆ ստացվեց իրականում։ Հայրիկիս հետ երիտասարդ տարիներին պատահած միջադեպը չգիտեմ ինչու ի՛մ մեջ է կոմպլեքս առաջացրել։ Շներին սիրում եմ, բայց վախենում։ Սակայն իրադարձությունների հաճելի դասավորվածությամբ, վերջին շրջանում հանդիպում եմ միայն պարապած, խելացի, երեք լեզու իմացող, նստի, կանգնի, վազի, բռնի, ՉՍՏԻԿՍ բեր, կոֆե դիր հրահանգներին լավ ծանոթ շների։ Չէ, ոստիկանների մասին չէ խոսքը, ավելի շուտ, ուղղակի ոստիկանների մասին չէ խոսքը։
Իրակա՛ն շների, կենդանիների, բայց մասնագիտությա՛մբ ոստիկան։
Յուտա։ ԱվչաՌկա ցեղատեսակի, թմրանյութ որոնող այս շնիկը բավականին երիտասարդ է։
Բայց իր տարիքին համեմատ հասցրել է ավելի՛ շատ թմրանյութ գտնել, քան ՄԱՐԴ ոստիկանները։ Լիա, Լեդի, Գռաֆ, Կուկի, Միա, Արջ,,, ու դեռ շատ այլ անուններ, որոնք շնապահները շնորհել էին իրենց հավատարիմ ընկերներին։ Տպավորված էի, որովհետև նույնիսկ անծանոթի հրահանգներն էին նրանց համար ընդունելի։ Ի՞նչ կծել, ի՞նչ գռմռալ, չկա՛ տենց բան, միայն հոտոտել, ծանոթանալ ու խաղալ։
Այսօր ևս մեկ քայլ արեցի դեպի "շներից մի վախեցի" ամենամյա փառատոնի մրցանակակիր դառնալուն։
Նկահանումս, հուսամ, հաջող տեսանյութով կպսակվի։
Դրանից հետո օրս սահցե սովորականի պես։ Թե ի՞նչ երազեցի, էլի չեմ ասի։ Գուցե ավելի ուշ գիշերը ստիպի պատմել քեզ մտածմուքներիս ու նոր երազներիս մասին, սակայն հիմա ուղղակի տրամադրված չեմ ավելի խորը լինելուն։ Էսօր էլ թող նավակս ծովի վրայով սղղա, ոչ թե դրա հատակին գնա։
Այսօր լինելու եմ առօրյայի մարդ։
Որոշ պատճառներով ստիպված էի այս գիշեր տանը մնալ։ Դե, ոնց ասեմ, քառակուսու կարոտից ամբողջ գիշեր աչք չկպցրեցի։ Շուռումուռ եկա, նստեցի համակարգչի առաջ, մի քիչ գրեցի տարբեր թեմաներով, "փակ" ստեղծագործական գործունեությամբ զբաղվեցի, դե էն էլի, որ բացի քեզնից ոչ ոք չի կարդում ու որպես կանոն մի շաբաթ հետո էդ գրածներդ վառում ես, որովհետև թղթի վրա են ու չէիր ցանկանա, որ որևէ մեկը ծանոթանար դրանց։ Ինտիմ են։ Չէ՛, բառի պոռնոգրաֆիկ իմաստով չեն ինտիմ, խոսքն այս դեպքում մտքերի ինտիմիզմին է վերաբերվում։
Այսօր արդեն քառաքուսում եմ ու այստեղ եմ մնալու, մենակ, մենակ ու մի հատ էլ դրանից։ Սեղանիս դիրքը փոխել եմ ու այժմ Լուսնին նայելու համար ստիպված գլուխս աջ եմ թեքում։ Բայց հիացմունքը հո չի փոխվել։ Սրա մերը․․․ մի օր Լուսնին կատե՞մ, տեսնես։
Առավոտյան նա չկար։ Կար իմ, ինչ-որ համեղ բան սարքելու ցանկությունը։ Տանն արդեն միայնակ էի, վերմակի տակից գլուխս հազիվ դուրս հանեցի, կիսբաց աչքերով նայեցի պատուհանից ինձ հայհոյող սև ամպերին ու վեր կացա։
Առաջինը․ ԷՍ ԻՆՉ ՍՈՎԱԾ ԵՄ ԵՍ, սրա՛ մերը։
Ուղեղս աշխատում է, աշխատում է ուղեղս, ստամոքս գռմռում է, տզմզում են ականջներս։ Ընհ․․․ ուր որ է կհասկնամ, թե ի՞նչ եմ ուզում։
Ուալյա՛։
Ձվածեղագետ իմ բարեկամ, դու՞ ես։ Սառնարաը բացելն ու, կներեք արտահայտությանս համար, սաՌդելկեքը տեսնելը մի փայլուն միտք հղացրին իմ փռչոտ գլխի մեջ։ Ինչու՞ փռչոտ, որովհետև հավես չեմ անում վարսավիրի մոտ գնալ ու խնդրել նրան, որ խուզի գլուխս, շատ է մազ աճել։ Ես սենց բաներ չունեմ, դե նկարել այն, ինչ պատրաստվում եմ ուտել, խմել, հագնել և այլն, բայց տեսնքն այնպիսին էր, որ որոշեցի անմահացնել հաճարեղ խոհարարական գլուխգործոցս։
ՍաՌդելկեքը բարաաակ-բարակ կտրատում ես, փռում թավայի վրա, որ ամբողջությամբ մակերեսը ծածկվի, հետո, հրապարակ են մտնում երեկվա ժարիտիկները, որոնց վրա մաաանր-մանր հանգչում են պանիրները, ապա թավայի անկյուններին դնում ես կարագը, որ Վ ՊՌՈՑԵՍՍԵ հալի էլի։ Գազը հուպ ես տալիս ու սպասում տժտժալուն։ Երբ զգում ես, թե ինչպես են ճտճտում սաՌդելկեքը, այո, իրավացի ես, արդեն նախապես ինչ-որ բաժակի մեջ խփած, ես կասեի՝ ծեծած ձուն գահավիժացնում ես, մեր արդեն համեղ մասսայի վրա։ Կափարիչը փակում ես, որ ուտեստը ոչ մի ընդհանուր կապ չունենա արտաքին աշխարհի թոհուբոհի, անառակության ու բարքերի հետ, սպասում ես մի քանի րոպե ու կափարիչը բացելուն պես հանճարեղ բույրից չափալաղ ես ստանում։
Դե էլ ոնց չնստեղ, լավաշով ու նորություններով համեմաված այս ձվաԾեղը մեջ չանես։
Ուֆֆֆ․․․ լավ վայրկյաններ էին։ Դրան հաջոդեց դեղս։ Հա՛, էս ամենակարևորն է։ Բուժմանս ավարտին մնաց 3 օր։ Հասկանու՞մ ես, երեք օր։ Եվ ես ազատ եմ տարաբնույթ արգելքներից ու գերություններից։ Նշելու եմ բուժումս ալկոհոլային լվացքով։ Ուրախն ու Զվարթն էլ գալու իմ քառակուսի, կյանք, սիրտ և հոգի։
Բայց էդ չեր էականը։ Հույս ունեի, որ այսօր ինձ ձեռք չեն տա։ Էս մեկը հաստատ բառի բուն իմաստով չէր։
Աշխատա՛նք։
Արդեն տրամադրվել էի, որ հիմա պիտի սերիալս ըմբոշխնեմ, մեկ էլ էս պոռնկանման լիռփ հեռախոսս զանգեց։
- Բլա, բլա, բլա, հետո, բլա, բայց մինչև էդ մի հատ բլա, մի խոսքով հասկացար։
Ես - Լա՛վ։
Նկարահանու՛մ։ Էլ ոնց կլիներ։ Ես, կներեք արտահայտության համար, "պահանջվածս" ինչպե՞ս կարող էի տանը մնալ։ Արդեն կանգառում եմ։ Արդեն աշխատավայրում եմ։ Արդեն նկարահանման եմ։
Կայֆ ստացվեց իրականում։ Հայրիկիս հետ երիտասարդ տարիներին պատահած միջադեպը չգիտեմ ինչու ի՛մ մեջ է կոմպլեքս առաջացրել։ Շներին սիրում եմ, բայց վախենում։ Սակայն իրադարձությունների հաճելի դասավորվածությամբ, վերջին շրջանում հանդիպում եմ միայն պարապած, խելացի, երեք լեզու իմացող, նստի, կանգնի, վազի, բռնի, ՉՍՏԻԿՍ բեր, կոֆե դիր հրահանգներին լավ ծանոթ շների։ Չէ, ոստիկանների մասին չէ խոսքը, ավելի շուտ, ուղղակի ոստիկանների մասին չէ խոսքը։
Իրակա՛ն շների, կենդանիների, բայց մասնագիտությա՛մբ ոստիկան։
Յուտա։ ԱվչաՌկա ցեղատեսակի, թմրանյութ որոնող այս շնիկը բավականին երիտասարդ է։
Բայց իր տարիքին համեմատ հասցրել է ավելի՛ շատ թմրանյութ գտնել, քան ՄԱՐԴ ոստիկանները։ Լիա, Լեդի, Գռաֆ, Կուկի, Միա, Արջ,,, ու դեռ շատ այլ անուններ, որոնք շնապահները շնորհել էին իրենց հավատարիմ ընկերներին։ Տպավորված էի, որովհետև նույնիսկ անծանոթի հրահանգներն էին նրանց համար ընդունելի։ Ի՞նչ կծել, ի՞նչ գռմռալ, չկա՛ տենց բան, միայն հոտոտել, ծանոթանալ ու խաղալ։
Այսօր ևս մեկ քայլ արեցի դեպի "շներից մի վախեցի" ամենամյա փառատոնի մրցանակակիր դառնալուն։
Նկահանումս, հուսամ, հաջող տեսանյութով կպսակվի։
Դրանից հետո օրս սահցե սովորականի պես։ Թե ի՞նչ երազեցի, էլի չեմ ասի։ Գուցե ավելի ուշ գիշերը ստիպի պատմել քեզ մտածմուքներիս ու նոր երազներիս մասին, սակայն հիմա ուղղակի տրամադրված չեմ ավելի խորը լինելուն։ Էսօր էլ թող նավակս ծովի վրայով սղղա, ոչ թե դրա հատակին գնա։
Комментариев нет:
Отправить комментарий