18-դ հաստատ լրացե՞լ է։Զգույշ եղիր։ Վտանգավոր է կարդալը։)))
Սրա՛ մերը։ Որքան երկար է կյանքս ուղղակի կողքովս հոսել ու ջհանդամվել է գրողի ծոցը։
Կարոտել էի այն օրերը, երբ Հախվերդյան էի գոռում փողոցներում թափառելիս , իր բոլոր "միակ սերերով", "կեսգիշերներով", "լուսիններով" ու "պարզապես տիկնիկներո՛վ"։
Օօօօ՜․․․ գնչունեեե՜ր, գալիս եմ։
Ձեռքիս կիսով չափ լիքը կարմիր գինու շիշն ինձ աչքով է անում։
Շիշ - Ու՞ր էիր, խելագառ, առանց քեզ երգն անհետաքրիրք էր։
Ես - Յոհօօօ՜․․․ այստեղ եմ, դեռ երկար եմ մնալու։
Կողքիս ինչ-որ մեքենա ճռռալով կանգնեց։ Ըհ՛ն։ Հիմա ինձ կտանենք այնտեղ, որտեղից ինձ նույն մեքենայով հետ կբերեն տուն։ Սպասում եմ կոշտ ձայների և կոշտ թևերաոլորումների։
Ձայն - Այ խմաաա՛ծ։
Լսի՛ր, ծանոթ ձայն է։
Ձայն - Ի՞նչ ես անում այստեղ, էն էլ՝ է՛ս ժամին։ Էլի հին դառդերի՞դ ես։
Ձայնը պատկանում է Հռ,,, Հռ,,, Թե սա՞ ինչպես էստեղ հայտնվեց։
Ընկեր իմ, որ միշտ կողքիս է - Նստի, այ գիժ։ Նստի քեզ տուն տանեմ։
Ես - Արի դու քշի, ես հետևիցդ դանդաղ քայլեմ էլի։
Իմ ընկերը, ով կյանքիս բոլոր վատագույն և լավագույն պահերին ձեռքս բռնողն ու "ամեն բան լավ է լինելու" ասողն է եղել, հիմա էլ, պատահականորեն, թե հակառակը, նորից այստեղ է։ Լսիր, կարո՞ղ է մենք սրա հետ զույգեր ենք։ Զգում է կիլոմետրերի վրա ինձ։
Մի կերպ, ճոճվելով ու մեքենայի բարեմասնություններին քսմսվելով գցեցի ինձ մեքենան ու,,,
Ես - Արի երգե՛նք։
Ընկեր իմ, որ ղեկին է - Եկել եմ։ Երգե՛նք։
Երբ ապակին իջեցրի ու ոտքերս դուրս հանեցի մեքենայից, ինքը միանգամից հասկացավ, թե ի՞նչ պիտի երգենք։
Ընկեր իմ, որ ժպտում է - Ախ այդպես ես տրամադրված, հա՞։
Ես - Անպայմա՛ն ճիշտա։
Տակտը տալով հաստատեցի ես ու սկսվեց։
Նա է իմ միակ, միակ իմ սերը, Եվ իզուր են Ձեր դատարկ խոսքերըըըըը
Մի երգի ճանապարհ անցնաք ընկերոջս հետ։ Այնքան հարմար էր տեղս, որ հաստատ չէի ուզենա դուրս գալ մեքենայից։ Բայց, գնա՛մ։ Գնա՛մ, որովհետև ինձ սպասող կա։
Հավատարիմ ընկեր - Օգնեմ ներս գնաս, Դավ, թե մի քիչ էլ ճոճվես։
Ես - Չէ՛։ Վաղուց չեմ ճոճվել։ Թող տեսնեմ որնց եմ աստեղրով ճամփեն բռնելու։
Խելացի ընկեր - Դավ, շենք պիտի մտնես։ Ներսում աստեղրը չեն երևում, որ դրանցով կողմնորոշվես։
Ես - Ոչինչ, ես կպատկերացնեմ։
Միշտ հայրիկիս պես եմ անում։ Երբ մեքենայով են բակ հասցնում, բոլոր ընկերներս գիտեն, որ սպասում եմ, մինչև գնան ու գնալուց էլ, մի ուրիշ բան էլ գիտեն, որ ձայնային ազդանշոնով պիտի բարի գիշեր մաղթեն։
Քթիս տակ երգելով, չէ՛, մրթմրթալով, հասնում եմ դռանն ու հագիս շորերի բոլոր հնարավոր գրպաններում բանալին եմ փնտրում։ Հինգ րոպե անց դուռը բացվում է։
Իմ քառակուսում արդեն ցուրտ է։ Հանվեմ տեղերս մտնեմ։
Ներելի՛ է։ Արդեն որերորդ գիշերը չեմ թողնում քնի։ Չնայած ինքն էլ պակաս չթողողը չի։ Նրան միշտ վայելում եմ քնած ժամանակ։
Առանձնահատուկ հմայք ունի։ Ժամերով, չէ՛,,, օրերով կարող եմ հետևել, թե ինչպե՞ս է շնչում։ Կարծես այդ շունչը ես եմ շնչում։ Փորձում եմ նրան հավասար թթվածինը ներս քաշել։ Մտածում եմ, որ այդպես ավելի համահունչ կլինեմ նրան, սիրտս նույն հճախականությամբ կբաբախի ու չեմ ուզում խախտել այդ ռիթմը։ Նրան հավասար շնչել, նրա հետ հավասար ապրել, նույն կերպ աշխարհին նայել, նույն ձև սիրել կյանքը և նույն ջերմությամբ լցվել, ինչ ջերմությամբ ինքն է լցվում, երբ կողքին եմ։ Մինչև կմտածեի, որ չեմ ուզում խախտել իմ քնած հրեշտակի քունը, շուրթերս իրենցն արեցին։
Պաշտում եմ նրա գիշերային նվնվոցը, որ ,քիչ է ուշ եմ եկել, քեֆս լավ է, հետն էլ չեմ թողնում, որ հանգիստ քնի։ Ջղայնությունից սկսում է գռմգռալ։ Հմմմ՜,,,
Չէ՛։ Չեմ դիմանա ու ռիսկի կդիմեմ։ Թող սրտի ուզածի չափով գռգմռա էլ, նվնվա էլ, ծվծվալ էլ։ Մե՛կ է՝ իմն է, երբ որ լինի, որտեղ էլ որ լինի, ինչ դիրքում և տրամադրվածությամբ էլ որ լինի, իմն է այս գանձը,,, միայն իմը։
Ձեռքերս արդեն ագահորեն մերսում են նրա ողջ մարմինը։ Սիրում եմ մատներիս ծայրերով, ամենազգյուն գոտիներով, զգալ նրա ամենատաքուկ ու գաղտնի թաքստոցները։ Այդ թաքստոցներում ես թաքնվում եմ, երբ ուզում եմ ձուլվել նրա մարմնին ու ևս մեկ անգամ զգալ մեր անպարտելի կիրքը, որը հաղթանակած զինվորի պես կարող է անդադար մարտնչել բոլոր չարիքների դեմ ու միայն հիացմունք ու հաճույք պատճառել իրեն դիմավորողներին ու նոր ամրոցների դարպասներ բացող բնակիչներին։ Ինչպիսի՛ համեմատություն, բարեկամս։
Ես - Հա՜։ Անտանելի՛։
Նա - Իմ փայ գինի՞ ուր է, խո՛զ։
Ես - Քո փայ գինին հիմա կողքդ փռված է և պատրաստ է լցնել քո բաժակը։
Ցինիկ ու գինովցած հռհռոցով փորձեցի կտրել իմ աստղիկի մռայն հայացքը։
Նա - Ես էլ կբռնե՛մ ու բաժակը չեմ տա։
Գազազած հոխոռտաց իմ, արդեն խոնավության աստիճան զինված գեղեցկուհին։
Ես - Վաղը արթնացնելու քո հերթն է, չէ՞։
Պարանոցը համբուրելով խորամանկ ժպտացի ես։
Նա - Արդեն սպառնում ես, հա՞։
Ես - Չէ, չէ՛։ Բնա՛վ։
Ավելի խորամանկ ժպիտով անցա ուսերը համբուրելուն։ Չէ՛, ոչ թե ուզում էի, որ լռեր, այլ հակառակը։ Տենչում էի լսել նրա քաղցրաձայնը, երբ արդեն կհասնեի ստինքներին, երբ լեզուս կսահեր նրա շոկոլադե պտուկներին ու կհատեի նրա համը զգալու աներևակայելի հաճույքի սահմանագիծը։ Նրա աստվածային մարմինն իմ ձեռքերում է, իմ տիրապետության տակ, իմ մարմնի իշխանության ներքո։ Նա ամեն անգամ տրվում է ինձ, կարծես վերջին անգամ, կարծես էլ երբեք չի լինելու մեր կյանքում կրքի այս վառ ու համեղ, կրակոտ ու ալեկոծ հարվածը։
Աջ ձեռքս խառնված է նրա սև մազերին ու շոյում է գլխամաշկը։ Մյուս ձեռքս մերսում է նրա, մետաքսի պես փափուկ ու զգայուն մարմինը, հոսում թևերով, սիրում կոնքերն ու գրկում համեղ հետույքը։
Նա - Սիրում եմ քեզ, Դա՛վ։
Ես - Պաշտում եմ քեզ, սի՛րտ։
Մեր վայելքը երգում է գիշերը, իսկ Լուսինը փայլում մեզ համար, որ եզրագծի մշուշոտ սենյակում նրա հիացնող գեղեցկությունը, որն Աստծո, կատարելության հասնող "ճարտարապետական" գլուխգործոցներ է։
Տեսնես բարձրյալն ի՞նչ է մտածել կամ ինչո՞վ է ոգեշնչվել այս հրաշքը ստեղծելիս, պատկերելիս, գրելիս կամ հորինելիս։
Նա նստած է ինձ վրա, ինչպես հաղթանակած թագուհին, ով իր նժույգով պատրաստվում է գրավել անառիկ բարձունքը։ Ես կարդում եմ նրա ողջ րամինը, ինչպես աչքերիս առաջ բացված հանճարեղ գիրքը կընթերցեի։ Ու ես պատրաստ եմ անդադար հետևել այդ հաղթահարման ճանապարհին, որովհետև աչքերս շոյվում են նրա շքեղ արտաքինի անսահման աստվածությամբ։ Ուզում եմ մեռնել հենց այսպես, հենց այս դիրքում, նրա գրկում, նրանում, որովհետև իմ բոլոր սանտիմետրերը գտնվում են այնքան խորը, այնդան տաք ու սահուն՝ նրա դրախտում։ Էլ ի՞նչ է պետք,,, սիրում ես, սիրվում, վայելում միասնական, անբռնազբոս հաճույքը՝ նրան հպված,,,
Թարմ ու անմոռաալի համով հյութ, որ պատրաստ եմ ըմպել ամեն գիշեր։
***
Առավոտյան, ինչպես միշտ, ուշացա՛։ Դե, եթե ուշացել եմ, էլ ի՞նչ կարիք կա շտապելու։ Լուսաբացը մերն է և մենք դեռ պատրաստ չենք կիսել արևը մնացած մահկանացուների հետ։
Ես - Պաչե՞մ քեզ։
Նա - Ու դու դեռ հարցնու՞մ ես։
Լռությունս նշան էր, որ շուրթերս զբաղված են նրան արթնացնելով։
Եվ ամեն առավոտ, ես ևս մեկ անգամ ապացուցում եմ ինքս ինձ, որ բնության և ոչ մի դրսևորում չի կարող համեմատվել նրա շլացնող փայլի հետ։ Նա կարծես ջրվեժ լինի, որն իր կյանք պարգևող ջրով գահավիժում է քարերին ու վերարտադրում իր մեջ եղած կյանքը կրկնակի ուժգնությամբ։
Եվ ամեն առավոտ, ես կարող եմ նայել նրա սև ու մեծ աչքերին և տեսնել ծովեր, որտեղ ես կրկին ու կրկին դեգերում եմ, որ ճամփա գտնեմ դեպի նրա սիրտ։
Ու ամեն առավոտ ես պատրաստ եմ գերի դառնալ նրա գոյությանը, որ իրականում ազատոթյունն է բոլոր ազատությունների և հավերժությունը՝ բոլոր հավիտենականների։
Բայց ով եմ ես, խղճուկս, որ մերժեմ նրա ցանկությունները։
Ժպտում եմ լայն ու լի։ Եվ թող նրա ուզծով լինի։
Նա - Դավ, ես զգում եմ քո հայացքն ու ինձ թվում է, ուր որ է կծակես ինձ աչքերովդ։
Ես - Եվ ի՞նչ է առաջարկում Ձերդ Գերազանցությունը։
Նա - Դե՜, մինչև ես քո համար որևէ բան կսարքեմ, որ կուշտ փորով քեզ աշխատանքի ուղարկեմ, առաջարկում եմ,,, լողացնե՛ս ինձ։
Ես - Օօօօ՜,,, փռփռվել եք ցանկանում, հոգիս։
Նա - Եվ ոչ միայն, իմ "բաղնիքի ասպետ"։
Նա իմ մասն է, իմ բաղկացուցիչ ու այդքան կարևոր մասը։ Եվ ասել, որ ուղղակի ստեղծված ենք միմյանց համար, նշանակում է՝ ոչի՛նչ չասել, որովհետև, եթե դուք սնվում եք ու ջուր եք խմում, որ չմեռնեք, ապա մենք միմյանց ենք պաշտում, որ ապրենք։
Գուցե ամպագոռգոռ հնչի, բայց իմ սիրտն իրենն է, իսկ իրենը՝ իմը։ Եվ, եթե մի օր նրա սիրտը դադարի գործել, կոչնչանամ ե՛ս, իսկ եթե իմը՝ չի՛ լինի նա։
Ինչու՞ է կիրքն ու սեքսն այդքան կարևոր մեր կյանքում, կհարցնես անծանոթ ընթերցող։ Կասե՛մ, որ դա միակ ուղին է տրվել միմյանց անմնացորդ ու զգալ ամբողջությամբ, համոզել միտքը, ապացուցել դրան, որ խաբկանք չէ, որ մենք կանք ու պատկանում ենք իրա՛ր։
Իսկ ձեր համար դա լոկ կենդանական մի բան կարող է լինել, և ո՛չ հոգի, որ կնվիրեիք ձեր սիրուն։
Իսկ վերջում փողկապս կկապի, մի անուշ համբույր կպարգևի, կգրկեմ նրան ու կլսեմ։
Նա - Քեզ հաջող օր, կսպասեմ անհամբեր։
Կհամբորրեմ պարզ ճակատը, գիրկս ավելի պինդ կառնեմ ու կասեմ։
Ես - Կերազեմ քեզ ողջ օրն ու կսիրեմ քեզ անդադար։
Комментариев нет:
Отправить комментарий