Կանաչ, նոր վերանորոգած վերելակն աչքիս բավականին հարմարավետ է թվում։ Ավանում ձնախառն անձրև է տեղում։ Ցուրտ է բավականին։ Ավելի ստույգ՝ սառնամանիք։ Շենքի մուտքին մի գլանակ եմ վառում ու վայելում երժշտությունը, որ զրնգում եմ ականջներումս։ Օդը շատ մաքուր է։ Ոտքերս սառեցին, բայց քայլելը հաճելի է։ Շենքի հետևում այգի կա։ Կանգնած եմ կենտրոնում ու նայում եմ շինությանը, որտեղ ապրում եմ ավելի քան 20 տարի։ Շուտով կարոտով եմ հիշելու այս անշուք ու մռայլ սովետական կառույցը։
Չնայած․․․
Շենքի առաջին հարկի մասշտաբային պատուհաններից (որոնք նունպես իմն են) ինչ-որ ճիչ եմ լսում․
- Ախչի դու՞ ես։
- Հա, բա՛։
Քառակուսուս ճիչերն են։
Լույսը վառվում է։ Ներսում երկուսով են հաստատ։ Գինին, լայն բաժակները, երկուսին էլ գերող անուշ Հաուզ օֆ Քարդզոտ սաուդթրեքերը, նրա զուգուլպաները, որոնք ամրակներ չունեն ու գրեթե՛ ծածկված են կարճ կիսաշրջազգեստով։
***
Ձեռքումս գրիչն է, որը սահում է թղթի վրայով։ Այդ նախկին ծառի կտորի վրա ես դաջում եմ անունս, ազգանունս, աշխատանքիս վայրը, ծրագրիս հովանավորների հասցեն։
Բայց հետին պլանում նրա շքեղ ոտքերն են։
Անուղղակիորեն, չցանկանալով շեղում է ինձ գործից։ Մեջս եռում է ցանկությունը։ Երբ եմ ավարտլու այս ձանձրացնող գրագրությունը, որը, թեպետ, ինձ բաղձալի անցագիր պիտի շնորհի, բայց կզրկի նրան նորից այս քառակուսում տեսնելու մեծագույն հաճույքից։
Հիմա նրա օծանելիքն է ներծծված պատերիս։ Նրա ճիչերն են տատանվում առաստաղիս ու լուսամուտներիս։
Պապուս նկարը կախված է անկողնու հենց վերևում։ Տեսնես դեմքի արտահայտությունը փոխվու՞մ է մեր հաճելի խաղերի ժամանակ, թե պապս նկարում աչքերը համեստորեն փակում է, մինչև թոռն ու զուգընկերուհին կճաքեն վայելքի ճիրաններում։
Գրիչս սահում է թղթի վրայով։ Անհամբերությամբ եմ սպասում այն պահին, թե երբ եմ հագից հանելու զուգագուլպաները, որոնք ինձ համար է հագել։ Միա՛յն ինձ համար։
Չեմ թաքցնի․․․ հաճելի է, երբ նա ցանկանում է ցանկալի լինել ինձ համար նույնքան, որքան ես եմ ցանկանում ցանկալի մնալ ի՛ր համար։
***
Գլուխս պտտվում է ընդունած ալկոհոլի չափաքանակից։ Հայացքս առաջին հարկի լուսամուտներից շեղվում է հինգերորդում գտնվող բնակարանիս լուամուտներին, որոնցում լույսը դեռ վառվում է, որովհետև իմ վերադառնալուն են սպասում հարազատներս։
Գնա՛մ։ Վերելակը նույնպես ինձ է "տենչում"։
Չնայած․․․
Շենքի առաջին հարկի մասշտաբային պատուհաններից (որոնք նունպես իմն են) ինչ-որ ճիչ եմ լսում․
- Ախչի դու՞ ես։
- Հա, բա՛։
Քառակուսուս ճիչերն են։
***
Ձեռքումս գրիչն է, որը սահում է թղթի վրայով։ Այդ նախկին ծառի կտորի վրա ես դաջում եմ անունս, ազգանունս, աշխատանքիս վայրը, ծրագրիս հովանավորների հասցեն։
Բայց հետին պլանում նրա շքեղ ոտքերն են։
Անուղղակիորեն, չցանկանալով շեղում է ինձ գործից։ Մեջս եռում է ցանկությունը։ Երբ եմ ավարտլու այս ձանձրացնող գրագրությունը, որը, թեպետ, ինձ բաղձալի անցագիր պիտի շնորհի, բայց կզրկի նրան նորից այս քառակուսում տեսնելու մեծագույն հաճույքից։
Հիմա նրա օծանելիքն է ներծծված պատերիս։ Նրա ճիչերն են տատանվում առաստաղիս ու լուսամուտներիս։
Պապուս նկարը կախված է անկողնու հենց վերևում։ Տեսնես դեմքի արտահայտությունը փոխվու՞մ է մեր հաճելի խաղերի ժամանակ, թե պապս նկարում աչքերը համեստորեն փակում է, մինչև թոռն ու զուգընկերուհին կճաքեն վայելքի ճիրաններում։
Գրիչս սահում է թղթի վրայով։ Անհամբերությամբ եմ սպասում այն պահին, թե երբ եմ հագից հանելու զուգագուլպաները, որոնք ինձ համար է հագել։ Միա՛յն ինձ համար։
Չեմ թաքցնի․․․ հաճելի է, երբ նա ցանկանում է ցանկալի լինել ինձ համար նույնքան, որքան ես եմ ցանկանում ցանկալի մնալ ի՛ր համար։
***
Գլուխս պտտվում է ընդունած ալկոհոլի չափաքանակից։ Հայացքս առաջին հարկի լուսամուտներից շեղվում է հինգերորդում գտնվող բնակարանիս լուամուտներին, որոնցում լույսը դեռ վառվում է, որովհետև իմ վերադառնալուն են սպասում հարազատներս։
Գնա՛մ։ Վերելակը նույնպես ինձ է "տենչում"։
Комментариев нет:
Отправить комментарий