вторник, 17 марта 2015 г.

Մատնահետք 18+

Տղաները սկսել են հագնվել աղջիկների պես, աղջիկները՝ տղաների։ Չէ, լու՛րջ։ Քանի որ հրաժարվել եմ իմ "կառավարական էսկորտից" (լավ դե բան էր գրեցի), երթևեկում եմ հասարակական տրանսպորտով։ Այդպես ավելի հեշտ է մարդկանց ուսումնասիրել, որովհետև օրինակ՝ առավոտյան միջին վիճակագրական ավտոբուսում կամ միկրոավտոբուսում (ավելի վատ) տեղավորվում է ամենաքիչը 30 հոգի: Էդ 30 հոգին "մաժմժում" են միմյանց։ Ոմանք ուզելով են անում, ոմանք՝ ստիպված։ Մեկի հետևը հանգրվանել է մյուսի դոշին, երկորոդինի բդերը հարվում են չորրորդի թշերին, հինգերորդն առհասարակ արդեն գրգռվել է պապենական "պոզայից"։ Հետո էլ ասում եք, թե ինչու՞ է ազգս էդքան սեռականացված։ Ախր Հայաստանում կյանքը սկսվում է երթուղայինից։ Հին մարսիական ասացվածք կա, չէ՞․ "օրդ ինչպես սկսվի, այնպես էլ կշարունակվի"։
Չէ՛, դե լավ, ես Լեքսուս չունեմ, բայց դեռ ոչ մեկի դոշերին չեմ հարգնվանել (այսօր մեքենա ունենալը չափանիշ է), սակայն ուսումնասիրել՝ հասցրել եմ։ Չնայած, որ ոմանց դոշերն ուսումնասիրելու համար Լեքսուսը պարտադր է։

Մեր տղերքի (մեծամասնությունը) և մեր աղջիկների (բարեբախտաբար՝ կրկին մեծամասնությունը, և ոչ բոլորը) տառապում են "ընչաքաղցությամբ"։ Հա, հենց դրանով, պարզապես տարբեր դրսևորումներով։ Ոմանք նյութի քաղցածություն ունեն, ոմանք՝ ճաշակի, ոմանք՝ ձևականության, ոմանք էլ՝ որակի։
Լավ դե, ինչ երկարացնեմ։ Լսում եմ իմ սիրած մուզոններից մեկը: Կանգնած եմ 15 համարի երթուղայինում։ Ներս են սողոսկում․․․ հա հենց սողոսկում են 4  աղջիկ։  Աղջիկը ո՞րնա, մած տվայու, իսկական երևու՛յթ։ Բոլորը սև գույների մեջ։ Սև կուռտՇկա, սև կոշիկներ, սև տուշ-մուշ, ծամոնը լմլմում են, ոչ թե ծամում (կարծես սաղ կյանքը Երևանյան լճի մոտ են սառել), մազերը Քարդաշյան Քիմի ոճում (երևի հետևն էլ են նույն նպատակով օգտագործում), ու ԳՅԱԴՈՒ ՊԱՀՎԱԾՔՈՎ։
Ֆոռ էկզափլ՝ դիալոգ բջջային հեռախոսով․

- Արա դե չասի քեզի տրան ասես, որ մինչև իրան ճիշտ չպահի, ձև չկա։ Ճիշտ չպահին ջոգիր էլի։ Հա, կյանք։ Դե ջոգի ինչա մզմզում, ասա էլի։

Տեսնես սրա մերն ու հերը մեռել էին, թե մեռած էին ձևացել, որ հանկարծ իրանց չուտի հում-հում։
Մի ուրիշ տեսակ էլ կա։ Էն որ, անգելոչիկ էն ձևանում, բայց հո տակից չեն "կազմակերպում"։

Մուզոնն էլի ականջներիսա։ Ես մտորում եմ օրինակ՝ տեսանյութիս մոնտաժը հասցնելու, վիզաս ստանալու և երեկոյան գրելու դոզան բավարարելու մասին, երբ մոր կրծքի կաթից չկտրված մանրապճեղը դիմացս նստած, աչքերը շուռումուռ ա տալիս իմ ուղղությամբ, ծռմռվում, ջղաձգվում, որ ես նկատեմ նրա կանալիզացիաազգի բնույթն ու բնավորությունը։

Իսկ ես, անպատկառս, նկատում եմ մենակ սրա դաստիարակության բացակայությունը։

Ազգ, խի եք դուք էդքան վատ ծնող մեծացել (վերջին 10 տարում)։ Որտեղ են թաղվել ձեր արժեքները։ Ինչու՞ են ոչնչացել հոգևոր արժեքների, զուլալ մոտեցման և անկեղծ վերաբերմունքի սկզբունքները։ Տվայու ժէ մած։ Խի՞ էն ձեր լակոտները սեռանյութապաշտ։ Խի՞ էն էդքան բեզալաբեռնի բոսյակ (босиком)՝ մտավոր ունակությունների տեսանկյունից։ Ախր, որքան կարևոր ու հաճելի պարտականություն ա ճիժ դաստիարակելը, չէ՞ որ վաղն էդ ճիժը դառնալույ ա կա՛մ հանցագործ, կա՛մ մլիցա, կա՛մ ազգագարագետ, կա՛մ պուտանկա, կա՛մ պատմաբան, կամ քյառթու, կա՛մ դիվանագետ, կա՛մ կլյաուզնիկ, կա՛մ դերասան, կա՛մ  քաղաքական գործիչ։
Մեր ձեռքերում է մեր ապագայի ողջ ուժը։ Կա՛մ կսպառենք այսօր, կա՛մ դեռ դարեր կվայելենք։

Մարդիկ տարբերվում են միայն մատնահետքերով, բայց ոչ երբեք բնույթով։ Պարզապես կան հասուն և տհասներ պտուղներ։
Հասուն ծառն է փրկում բերքը, տհասը՝ քոքից սղոցվում է ծառը։

Մենք տարբեր ենք, իսկ դուք՝ միանման․․․ որովհետև դւոք ոչինչ եք, իսկ մենք՝ ամեն ինչ։

Հ․Գ․ Թամանյանի արձանի դիմացից մի տաքսի եմ բռնում։

- Ու՞ր տանեմ, մեռնեմ սրտիդ։
- Ավան։

Բջջայինը զանգում է։

- Սիրուն ջան, ես Բաղրամյանի վրա պռոբկի մեջ եմ, եքյա պռոբկայա։ Քել դու մտի Դեբենհամս մի հատ ՇՈՐԻԿ նայի, մինչև ես գամ։ Վույ, ուտեմ մռութՏ։ Նկարը ՔԻՑ վիբեռ, կջոգենք նայելտ իզուր անցավ, թե չէ (կետադրությունը ես եմ դրել, դժվար թե իրա խոսքի մեջ էդքանը լիներ)։

Խղճամ ձեզ․․․

Комментариев нет: