Ապրանքի տեսակը՝ "մարդ"

Կա մարդկանց երկու տեսակ․․․

Այս ձևակերպումը,վստահ եմ, տասնյակ անգամներ եք լսել։

Ինքս, հաճախ, բաժանումներ եմ կատարում (լկտիություն եմ անում, գիտեմ, որ իրավունք չպիտի վերապահում ինձ գնահատականներ տալ)։ Վերջին երեք-չորս տարվա ընթացքում լուրջ փոփոխությունների եմ ենթարկվել։ Դա առաջին հերթին վերաբերում է ներաշխարհիս։ Մի քանի ծանրակշիռ հարված ու ձեռքբերում։ Եվ ամեն անգամ մի դաս, որը ստիպված եմ սովորել ու հիշել հետագա ողջ կյանքում։ Ու․․․ ցավոք, ինձ էլ ոչինչ չի զարմացնում։ Սա համարում եմ վերջին շրջանի իմ ամենալուրջ կորուստենրից մեկը։ Կարող եմ հիանալ, անդադար հիանալ օրինակ՝ անկողնումս առավոտյան անուշ քնած աղջկա մարմնի սլացիկ եզրագծերով ու արևի ներս վազող շողերով, որոնք շոյում են նրա մարմինն ավելի կրքոտ, քան ես՝ գիշերը։ Բայց զարմանա՞լ։ Չէ՛։ Մոռացել եմ։

Այս զգայարանիս կորուստը պայմանավորված է համոզմունքով, որ մարդիկ կանխատեսելի են, դյուընթերցվող ու նրանց մեծամասնությունն ուղղակի մոռացել է, որ բանականություն ունի, որ իրեն հնարավորություն է տրված զարգանալ անընդմեջ։ Բայց քանի մարդկության մի սՏՎԱՐ զանգված կապկանման կենդանիների մակարդակի վրա է մնացել, ապա երբեք հավասարություն տարբեր սուբյեկտների մեջ չի լինի։ Մենք տարբեր ենք, ծայրահե՛ղ տարբեր։ Ղեկավարս վերջերս մի առիթով ասաց․

- Դավ, չի կարող աշխարհում հավասարություն լինել։
- Ինչու՞։
- Ի՞նչ ես կարծում, դու կարո՞ղ ես, և պե՞տք է մի հերթի մեջ կանգնել Պողոս Պողոսյանի (պայմանական անուն) հետ։

Պողոս Պողոսյանն ինձնից տասը տարի մեծ ու չկայացած մեկն է, ով մինչ օրս փորձում է ինքնահաստատվել դիմացինի հաշվին։ Եվ, բնավ, կապ չունի, թե էդ դիմացինը ով է։

- Չե՛մ կարծում։
- Դե տե՛ս։ Ես կարո՞ղ եմ, ու արդյող պե՞տք է նույն հերթում կանգնել Պետրոս Պետրոսյանի (պայմանական անուն) հետ։
- Աստված հեռու պահի։

Այլ պատասխան չէի կարող տալ, որովհետև Պետրոս Պետրոսյանն աննախադեպ տականք է, ու նրան նույն կերպ ընկալել, ինչպես իմ ղեկավարին, ուղղակի սրիկայություն կլիներ։

- Դավիթ, մենք ու նրանք տարբեր են, բայց մեր առավելությունն այն է, որ իրենց հետ կարող ենք համակերպվել, որովհետև մարդ ենք, իսկ նրա՛նց թերությունն այն է, որ երազում են մեզ իջացնել իրենց մակարդակին։ Դրանով կհաղթեն։ Մենք կդառնանք նույնքան սև ու սպիտակ, որքան նրանք։

Նրա հետ ամբողջությամբ համաձայն էի, որովհետև ճիշտ էր մարդը։

Կա մարդկանց երկու տեսակ․․․
Տարբեր ժամանակներ առանձնացրել և բնութագրել եմ նրանց, որպես․․․
1, Որս ու որսորդներ
2․ Ստրուկներ և ստրկատերեր
3, Թիրախներ և դիպուկահարներ
4․ Ներքնազգեստներ ու դերձակներ
5․ Ստեղծագործողներ ու ստեղծագործվողներ

Մի խոսքով, տարբեր, որոշ դեպքերում ծայրահեղ ու մի քիչ գռեհիկ։ Բայց մի բանը հաստատ է, որ մարկանց ընդամենը երկու խումբ կա․․․ երկու՛, և ոչ ավել։
Վերջին մի ամսում օրվաս մեծ մասն ուղղակի մտորում եմ։ Ժամանակ առ ժամանակ ուղղակի գիտակցում եմ, որ անջատվել է պետք, ուղեղին հանգիստ է հարկավոր։ Բայց ապարդյուն են դադար տալու բոլոր փորձերս։ Հասկանալու նյութը շատ է, ժամանակը՝ քիչ։
Օրեր առաջ մի նոր  պատմվածքի սկիզբ դրեցի։ Առաջին պարբերությունը դիալոգ էր երկու մարդու միջև։ Մեկը տղա էր, մյուսը՝ աղջիկ։ Տղայի մոտ արժեքային համակարգը սկզբունքայնության հենքի վրա էր դրված։ Այդ համակարգը չէր փոփոխվում, որովհետև տղան անդադար շարժման մեջ էր, զարգացման ճանապարհին, բացահայտման ուղու վրա։ Նա համոզված էր, որ միայն լուսավորվելով կճանաչի իրեն ու ողջ աշխարհը։ Հակառակ պատկերն 
էր աղջկա մոտ։ Նա զարգանալ չէր կամենում, այն դեպքում, երբ իր արժեքներ փոփոխում էր անհավանական արագությամբ։
"Երեկ իր համար պաշտամունքի առարկա եղածն այսօր արդեն նողկալի էր, վաղն առհասարակ՝ մոռացված"։
Սա լինում է այն դեպքում, երբ մարդը հասնում է ինչ-որ տարիքի, ու հասկանում է, որ այդ տարիքում մնալը հարմար է, ու համոզում է ինքն իրեն․ զարգանալու, առաջ գնալու կարիք այլևս չկա, էս մակարդակով էլ կբավարարվեմ։
Եվ էական չէ 30 տարեկան կդառնա, 40, թե 50, ինքը միևնույնն է մնալու է այն մակարդակի վրա, որում որոշեց, թե կարիքը չկա վերև բարձրանալու։
Այս մարդն այն մարդն է, որը դասվում է ղեկավարիս նշած "ներքև քաշողների շարքին"։ Դրանք ուղղակի ոնչնացնում են անհատականություններին, այն անհատականություններին, որոնք փորձում են նրանց առաջ տանել, համոզել, որ բարձրանալ է պետք, ոչ թե դոփել տեղում։

Եզրահանգում․
Կա մարդկանց երկու տեսակ․․․ արտադրողներ և ապրանքներ։

Արտադրողը ստեղծողն է, ու հենց այդ ստեղծողն է իրականում որոշում իր արտադրության արժեքը։
Իսկ ապրանքը կա՛մ էժան է, կա՛մ թանկ, կա՛մ շատ թանկ։ Բայց նրա գնային փոփոխությունն իրեն չի ազատում ապրանք լինելու և մնալու փաստից։ Նման մարդիկ նյութ են ու նյութապաշտ, ոչ թե հոգի ու հոգևոր։
Եթե արտադրող ես, ապա երբեք ապրանք չես դառնա, որովհետև դու հատել ես անդառնալիի կետը։
Իսկ ապրանքները պետք է միշտ հիշեն, որ տերերն արտադրողներն են։
Այսօր արտադրեցին, վաղը կարող են ոչնչացնել․․․