Կորցրել եմ Դավիթին։ Նա ինչ-որ տեղ, ինձնից անկախ ապրում ու ստեղծագործում է։ Ինձ նրանից հասնում են միայն կցկտուր, կտրտված արձագանքներ, որոնք ես կամ հասցնում եմ որսալ, կամ ոչ։
Որսս վերածում եմ մելանխոլիկ ու կիսամեռ գրչի, որը կարծես իր վերջին շունչն է ապրում։
Դավիթ ստեղծագործողը կարծես ինձնից հեռացած լինի։ Նա բաժանման թուղթ է ուղարկել։ Փաստաբանին էլ հետն է դրել, որ ստիպի ինձ ստորագրել բաժանումը։
Լրիվ տականք։ Անգամ հաջողություն չմաղթեց։Էս է Դավիթը հիմա։ Անկուշտ, չգրված, չընթերցված, չազատ ու չանկախ, չտեսնված կաղապարված ու չտես՝ գրի համար։
Սաքսոֆոնը չգնված ու չնվագած Դավիթը նայում է սաքսոֆոն վառող ու կլավիշ կոտրող Դավիթին։ Անձրև լինի, թե մրրիկ, սողացող Դավիթը հետևում է թռչող Դավթին։
Դավիթ հանգած, Դավիթ կորած, Դավիթ ցամքած, Դավիթ անդեմ ու դեմ առ դեմ իր մեռած դիմանկարին։
Դաշնամուրն է մեղմացնում ցավը կորստի։
Քո անշուք էությամբ շքամուտ ես տալիս մի ամբողջ երկու կյանքի։
Ապա որտե՞ղ է քո Քոնը՛։
Նրանք աներես մեկից չեն բուսնում, երեսով մեկին են սպասում ծնվելու պահին։
Ներիր անկեղծությունդ, եղբայր Դավիթ։ Ես կսպասեմ։
Հիմա ծովափին եմ։ Եռում եմ։ Շուտ, ավելի շուտ, եռում է։
Եռան է Արևը։ Ստիպում է ինձ, որ պատասխան նամակ գրեմ քեզ։
Հագիս մի կիսամաշ կիսաանդրավարտիք է։ Վերնաշապիկս քրտինք կերած է։ Մեր աղից զատ կերել է նաև ծովի աղը։ Ծովի աղից զատ կերել է նաև մի ծտի աղ։ Կերած է հագածղ ու երազածդ հոգին։ Կուշտ է։
Մտածում եմ քո մասին։ Ասու՛մ է քո մասը․ գրի մյու՛ս մասիդ։
Խառնում է ինձ, կտրում է, դարձնում է ինձ քո մյուսը։ Իսկ իմ մյուսը էնքան խելքո-խելքո նստած է հիմա համակարգչի առաջ ու հիշում է ինձ։ Լույսն էստեղ բացվում է լուսաբացին ու սովորականի պես լույս է մտնում գիշերով, երբ լույսն է բացվում ի՛մ համար։ Ինձ են տվել ժամանակի տկտկոցը, ասել են ձեռքիս պահեմ էնքան, մինչև մի ուրիշ տեղ կգնամ՝ վերնաշապիկս աղոտելու։ Հյուրանոցում հյուր չեմ։ Էությամբ էշ չեմ։ Բնությամբ բույս չեմ։ Մասնագիտությամբ բուրդ չեմ։ Կյանքում կարծիքին չեմ գնացել։ Կույս դառնալը հույսին սպասել է։
Դու ինձ համեմատ գրում ես շտապելով, քեզ գրելիս գրում եմ անշտապ։ Այնքան ասելիք, որքան դու ունես, կարծեմ, ես չունեմ։ Իմը սաղ նույն է, քոնից շատ տարբեր։
Հա, էլի կրկին, հետո մի քիչ նորից, թարմ մի բան, ապա նույն պտույտը։
Ինչո՞վ զարմացնեմ ես քեզ, որ դեռ զարմացած չես եղել։
Ավելի շուտ դու՛ զարմացնես։
Ասածս ո՞րն է։ Քո ապրածը՝ իմ չապրածն է։ Իմ պրածն արդեն վաղուց ապրել ես։ Թող քիչ, թող զուսպ, թող պակաս քո տեսածից, բայց ես երբեք չեմ ունենա այն ինչ դու ունես, իսկ դու կունենաս հա՛մ իմ ունեցածից, հա՛մ՝ քոնից։
Դե արի պուպուլներով չափվենք։
Ամաչելով եմ ասում, քո Դավթինն ավելի մեծ է, քան իմ Դավթինը։ Դու դեռ փարձում ես, իսկ ես կարճել ու լճացել եմ մի տեղ, որտեղ ամեն ինչ միգուցե ուրախ, բայց անդադար կրկրնվող է։
Իմ ու քո, Դավիթի ու Դավիթի մեջ բողոքողը՝ Դավիթն է։
Տես ապագադ, լսիր՝ ներկադ, ապագայիդ հոտը քաշիր։
Քաշքշիր, քանի հոտում է, բառի լավ իմաստով․․․
