2014-ի 365-ը

Մէ հիանալի տարի։ Համարձակորեն այն կարող եմ իմ "ուսուցիչ-տարի" անվանել, որովհետև այդքան անկեղծ սովորեցնել, այդքան չախել ինձ, հետո սիրել, կրկին քացի տալ, նորից օգնել բարձրանալ ու առաջ գնալ՝ հենց ա՛յս տարին ովորեցրեց։ Եթե 2014 գիրք լիներ, սրա մերը, հաստատ անհասկանալի ժանռի կլիներ, որովհետև կար ամեն ինչ․ սեր, արկած, կիրք, ողբերգություն, կատագերգությունը, մելոդրամա, ֆանտաստիկա և նույնիսկ սարսափ։

Ինձ հետ շատերն ապրեցին ու արածով էլ, չարածով էլ սովորեցրին, թե ինչ ասել է սթափ լինել, բանականությամբ առաջնորդվել ու զգացմնունքներին տրվել ոչ թե հիվանդի պես, այլ բժշկի, ով պետք հասկան իր ձեռքում եղած "իշխանության" արժեքր։ Վերաարժեվորու՛մ, տվայում մած։
Մինչ 2014 թվականը կարծում էի, որ 2013 թվականի պես տարի չի լինի, մինչ այդ էլ կարծում էի, որ 2012-ին ոչ մի տարի չի կարող գերազանցել։ Այժմ ես գիտեմ, որ 2014 գերազանց տարի էր, չնայած բոլոր թերացումներին։ Այն զգայակն էր, կորուստներով ու ձեռբերումներով, ցավով և ուրախությամբ, հրճվանքով ու լացով։ Հիմա հասկանում եմ, որ կյանքն ու ժամանակն են մեր Աստվածները, որոնք ժամանակի ընթացքում են մեզ հրամցնում որոշակի իրադարձությունների "չափաբաժիններ"։ Ինչպես թմրանյութև, այն տարեց տարի փոքր քանակներով ավելացվում է, որ օրգանիզմը իմունիտետ ձեռք բերի դրա նկատմամբ։ Բայց, եթե շատ անկեղծ, կայն թմրահաբեր, որոնցից կցանկանայի ստանալ քառակի չափաբաժին, որովհետև դրանք շատ ցանկալի էին։

Տարին սկսվեց մուսի-պուսիներով։ Հա, դե կայֆ էր, ռեալ, անկեղծ, սուտ չեմ ասում։ Էդ ինձ դզում էր։ Ամուսնու կարգավիճակում էի ինձ զգում։ Չէ, դե խի ամուսնու, որովհետև ուզում էի երևի արագի մեջ թռնեի 5-րդ դասարանցու նյու-նյու վիճակներն ու միանգամից հասուն հարաբերությունների մեջ լողայի։ Բիձա էլի։ Բայց էդ էի ճիշտ համարում ու տենց էի ուզում (հիմա էլ բան չի փոխվել)։

Կյանքը հանճար է և, ծիծաղել նրա գոյության, խոսքի, փորձի, բնույթի վրա, նշանակում է դատապարտվել անզգայացման։
Ազգայացումը էս անդեր մնացած աշխարհի ամենադաժան պատիժն է։ Ասել կուզեմ, որ էդ մաման լվածը քեզ փակում է պապան լմած բանտում ու ամեն օր գալիս դուռը բացում, խժժում, տժժում, ցխվում է քո խղճուկ անձի գոյության վրա, հետո ատդուշի դուռը շրկացնում ու մարշը նվագում է, առանց հաշվի առնելու՝ ցավում է, թե՝ ոչ։
Դե հմի, պնջլիս, ցավացինք էլ, մզմզացինք էլ, հիշեցինք էլ, սխալվեցինք էլ, էլ հիշեցինք, բայց վերջում, միևնույնն է, ճանապարհները տարբեր էին, տարբեր էին նաև մարդկային տեսակները։ Չնայած, նման տարբերությամբ մարդիկ երբեք միասին չեն լինում։ Եթե եղել ենք, դրանից միայն երջանկանալ էր պետք, սաղի աչքը մատ մտցնելը, ոչ թե բզբզալն ու եղածի հերն անիծելը․․․
Բլում-բլում-բլում-բլում․․․ հաջորդ կայարանը "Զորավար Առաջին"։

Wooooow... ախպեր էս խմած չլինել էլ չլիներ, մենակությունից կսատկեինք։ Մի խոսքով։ Հիշում էր։ Մարտ ամիսն էր, Տրա մերը։ Քայլում եմ "Զվարթնոց" օդանավակայանի ստերիլ գոտու մոստիԳներից մեկով։ Առաջին անգամ․․․ չէ լուրջ, առաջին անգամ ինքնաթիռ պիտի նստեմ, առաջին անգամ պիտի թռնեմ, առաջին անգամ ստյուրդեսսայի "ՊՌԻՎԵԴԻՏԵ ՎԱՇԻ ՍԻԴԵՆԻՅԱ Վ ՍԻԴՅԱՉԵՅԵ ՊՈԼՈԺԵՆԻ"-ան պտի ականջս վայելի։ Մենակ ֆիլմերում եմ տեսել տենց բան։ Մենակ իմացել եմ, բայց չեմ տեսել երբեք։ Ու, յուհուուու․․․

Ինչպես կասեր օղորմածիկ Յուրի Գագարինը․ "Թռանք"։
Աշուշենիյա, որ բխումա։ Տռիչքի ժամանակ հոգիս ժամանակովորապես անհասանելիա, համբարձվելա։ Երկնքից տեսնում եմ Արագածի բոլոր գագաՏները (եթե ինքը չի հասկացել, էդ ոչ մեկ չի հասկանա (չնայած, ո՞վ գիտի) )։
Էդ ինքնաթիռը թռցրեց ինձ ամպերի մեջ։ Առաջին վիզան անձնագրում խփելը։ Մի խոսքով սկսվեց իմ աշխարհ տեսնելը, զարգանալը, կատարելագործվելը, մարդ դառնալը։ Ես կոմպլեքս հաղթահարեցի էս տարի, կոմպլեքս, որ ստիպում էր ինձ տխրել, թե ես երբեք դուրս չեմ գալու երկրի սահմաններից , երկինքը չեմ վայելելու, էն երկինքը, որի մասին երազել եմ։
Էս տարի եղա Կիևում, Մոսկվայում, Օդեսսայում, Կիշինյովում (Մոլդովա), Բուխարեստում, Տիմիշուարայում (Ռումինիա), Առադում (Ռումինիա)։ Տի խաձիլա գոլայա ռյադմ, էս ինչքա՞ն տեղ եմ եղել ես էս տարի։ Մարդ դառանք մի քիչ, մի քիչ էլ մարդ տեսանք, դրա հետ մեկտեղ՝ մարդ մնացինք։ 2015 ԽՈՍՏԱՆՈՒՄ ԼԻՆԵԼ ՍԵՔՍԻ ԿԾԻԿ՝ ՃԱՆԱՊԱՐՀՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ՏԵՍԱՆԿՅՈՒՆԻՑ։ Ինչքան եմ ես դեռ մարդ դառնալու, մենակ ժամանակը գիտի։

Գործ։ Իմ սիրելի, իմ միակ, իմ անկրկնելի, իմ էքստազ, իմ երազ, արա ոնց եմ քեզ սիրում իմ գործ։ Լրագրություն ես, երաժշտություն ես, սցենար ես, ստեղծագործել ես, նկարել ես, մի խոսքով, դու էն տիպն ես, որ ինձ երբեք չես դավաճանի։ 2014-ին ես արեցի էն ամենն ինչ ինձ փոխեց։ 2014-ի Դավիթը վերադառնալուա միայն ավելի լավը։ Ավելի զարգացած, կատարելագործված, ավելի անկեղծ, ավելի նրբանկատ, ավելի սիրող, ավելի գիտակից, գալույա կյանքի փիլիսոփայության տեր դարձած։

2014 ին ես կրակեցի ավելի քան 8000 փամփուշտ, ավելի քան 10 զինատեսակից, վարեցի ռազմական տեխնիկա, թռա 25 մետրից, կՈնտուզիա ստացա, նախագահի մեքենան նստեցի, մետրոյի թունելը մտա, էդ մետրոյի վագոնը վարեցի, մոտոցիկլ վարեցի, իմ հեղինակային հաղորդումը եթեր տվեցի, երկու նոր տաղավարում հաղորդում վարեցի, զինված հեղափոխություն տեսա (էդ էլ նկարեցի), "Զվարթնոց" ՄՕԿ-ի կարգավարական աշտարակ բարձրացա։ Բա հարսնիքներ ու կորպորատիվներ վարելը, ընդհում մինչը Նոր Տարվա գիշերը (չնայած, որ ինձ էդ վապշե չի դզում)։ 2014-ին արեցի այն, ինչ մասնագիտական "Ես"-իս մակարդակը ճպցրեց դեմքիս։ Նախորդ տարին աննախադեպ էր, ափսոս, որ աշխատանքային տարիս սկսվեց միայն  երկրորդ կիսամյակում։ Բայց արեցի։ Հպարտ եմ, որ մայրս հպարտ էր։

Օօօօօօօուչ, հիմա ուշադրություն․ ստեղծագործելը։ Ստեղ ժանրերը մամա էն լացացնում։ Բարեխառն 

Պուշոկազգի կենդանի։ Ստեղծագործելը։ Բազմաժանրս, "ամենուրս", ամեն պահիս ընկերը․ թուղթ, գրիչ, ասելիք։

2014-ին մի պահ կար, որ ոզում էի անդադար գրել, ասել, լցնել, պակասը լրացնել, դատարկ փոսը խցկել, օգնել, ապրել, դասավորել, երազել, ախպեր․․․ ապրել։ Ու գրում էի։ Կապ չունի ոնց, ուղղակի գրում էի։ Ճակատագրիս մասին, մարդկանց, աշխարհի, տիեզերքի, կրքի, սեքսի, սիրո, իմ քառակուսու, հայրիկիս, ցանկություններիս, երազներիս, երազանքներիս մասին։
Կյանքս գիրք դարձավ։

Ինչևիցե, ես վայելել եմ։ Ամեն բան, քիչ - քիչ, բայց հասկանալով։ Վստահ եմ, որ այս տարում իմ կյանքի էջերն էլ ավելի են ավելանալու։

Էս տարում երեխա եմ ուզում, սենց մի հատ պուճուր, գրեթե թափանցիկ մաշկով, անունը Կորյուն կամ Վահագն, որ Վանո ասեմ տղուս։ Կամ աղջիկ, որ իմաստուն լինի, հայրիկի լավ ընկերը դառնա, անկեղծ մարդ ու մաքրագույն էակ։

Էդ տարվաս մեծագույն ցանկություննա։ Մնացած ցանկություններս հեշտությամբ եմ իրագործելու։ Ամենացանկալինա դժվար կյանքի կոչել։ :(

Ինչևիցէ․․․ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ԿՅԱՆՔԸ, ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ ԷՍ ԿՅԱՆՔՆ ԻՄՆ Է․․․

Երբեք չէմ լինի 2014-ի Դավիթը, որովհետև ես պատկանում եմ 2015-ին։