Թույլ տվեք գրել

Չէ, էս անգամ առանց պատկերների։ Ուղղակի մտքեր։
Մարմնիս վրա հիմա 4 հատ կար կա։ Ցավում-մավումա։ Օտար մարմնի հետ ապրելը մի քիչ անսովորա։ Բայց հետաքրքիրա։ Չնայած ոչ մի բանի՝ գործի եմ գնում։ Աշխատանքային օրս էսօր կազմեց 12 ժամ։ Կարոտել էի, վաղուց սենց լարված ու ցանկությամբ չէի աշխատել։ Ոստիկաններից մեկը հարցրեց․
- Դավ ջան, դու ԱՖԻՑԵՌ ես, չէ՞"․․․ ես էլ
-  Չէ՛ ապեր։
- Լսի, ամոթ չլնի հարցնել, բա դու ինքա՞ն ես ստանում։
- 61,000 դրամ ապեր։
- Լա՞վ է, լու՞րջ ես ասում։
- Անպայման ճիշտա։
- Հա։
- Բա ո՞նց ես էդ փողով աշխատում։
- Կայֆ եմ ստանում գործիցս։

Երկու բարձրագույն ավարտած տղու դեմքը ծռմռվեց ու չէր կարողանում տեղվորվել ասածիս մեջ։ Ինքը կակ մինիմում 120,000 դրամ ստանում էր ու, որքան հասկացա, հազիվ էր ծերը ծերին հասցնում։ Դրա համար զարմանքից ապուշ կտրեց։

- Ապեր, ես իմ հիմնական գործի հույսին չեմ ապրում, մի անհանգստացի։

Էդ ասելուս պահին ներս մտավ մի խեղճուկրակ ոստիկան, ծխախոտը կպցրեց ու դառդոտված քաշեց։
20 վայրկյան, ոչ ավել։ Ուղղակի նայում էի էդ տղուն ու հասկացա, որ կյանքս ծայրահեղ փոփոխությունների պիտի ենթարկվի շուտով ու երբեք էդքան դառդոտված չպիտի լինեմ։ Ընտանիքս ոչնչի կարիք չպիտի զգա։ Ես պիտի ապրեմ հանուն ընտանիքիս։ Լավագունը միմիայն։
Դե ինձ էլ չմոռացա, իհարկե։ Զենյա կոստ, Կավալի տռուսիկ ;)  էլի։

Հաշվված օրեր են մնացել մեկնելուս։ Հեռանում եմ։ Որքան հնարավոր է հեռու ու երկար ժամանակով։ Սպիտակ էջերի անսպառ քանակություն։ Շատ բան է մնում, մի որոշ մաս էլ կտանեմ հետս։ Բայց կապրեմ նոր օդի ու ջրի, նոր մարդկանց ու գործի համար։

Մի խոսքով խմած եմ, իսկ էդ Քելվին Հարրիսի ՍԱՄՄԵՐ երգնա։ Գերմանիա արդեն ավտոն գտել եմ։ Ալֆա Ռոմեոյա, կուպե, 1500 $ էլ տալիսա ձյաձյան։
Ամբողջ Եվրոպան շուտով ֆռռալու եմ։ Ոչ մի մայրաքաղաք բաց չթողնելով։

Բարև, վիզա, ես քեզ սպասում էի:

Գնացի, բալես։ Տժժացեք, դեբիլացեք, որպես կանոն, մինչև հետ կգամ․․․ ավելի շուտ․․․ մինչև կկանչեմ դուք կգամ, ընտրյալներս :D