«Սաննի» երգը լսե՞լ ես։
Հայերեն թարգմանաբար նշանակում է․․․
Հա, դե ինչ-որ է։ Քառակուսուց տեղափոխվել եմ ավելի նեղլիկ սենյակ։ Իմը չէ, բայց քառակուսուն մոտ է։ Տաք է։ Եվ, ինչը չափազանց կարևոր է, միայնակ եմ։
Ժպտում եմ։
Կարոտել էի միայնությունս։ Գարեջրի դատարկ շշերն էի կարոտել, լիքը մոխրամանն ու մեծ պատուհանները։ Էստեղ միայն մի ավելորդ բան կա․ ժամացույցն է։ Սա անդադար կտկտում է, իսկ ես ժամացույցի կտկտոցը տանել չեմ կարողանում, որովհետև ուզում եմ մեռնել, ինչպես Ջեսի Ջեյմսը․ աննկատ, որ ոչ ոք պակասս չզգա։
Մի անհանգստացի, չեմ մեռնի, երգերի հաջորդականությունից է գալից խոսքս։ Սիրածս փլեյլիստը զռռում է։
Հիմա այլ բան պիտի անեի։ Սինքրոններ պետք է բացեի, սցենարը գրեի, ամսագիրը հավաքեի, բայց բեզդելնիկությամբ եմ զբաղված։ Խմում եմ։ Չէ՛։ Խմու՛մ եմ ու գրում։
Ասում են ու զգում եմ, որ ստեղծագործ մարդկանց (ես ինձ այդպիսին, բնավ, չեմ համարում) արտասովորությունն է փրկում։ Տեսնես, որն է էդ արտասովորությունը։
Կյանքիս որոշակի շրջաններում ես արտասովոր եմ եղել։ Կարճ ժամանակով։ Ուղղակի փորձելու համար։ Բայց, միևնույնն է, ադեկվատ եմ վարվել բոլորի և ամեն բանի հետ։
Ներողություն եմ խնդրում, որ վիրավորել եմ, սակայն ոչինչ անել արդեն չեմ կարող։ Պահը հատել է սահմանը։ Ես ուղղակի կարող եմ լռել ու չղջալ։ Բոլորին հայտնել, որ մեղանչում եմ։
Վերջին շրջանում, երբ երեխա եմ տեսնում, թքած եմ ունենում ամեն բանի վրա ու միջին վիճակագրական սենտիմենտալ աղջկա պես երեխա եմ ուզում։
Ուզում եմ այս անգամ դրա մասին պատմել։
Զգացողություններ, որոնք, երևի, ամենահաճելին են այս պահին։
Ուշ գիշերով նա իր փորիկը գրկած գալիս է հյուրասենյակ, որտեղ ես նստամ եմ բազկաթոռին ու վերջին նորություններին եմ հետևում և ասում է, որ լավ չի զգում իրեն։ Կարծես, թե ժամանակն է։
Տեղիցս վեր եմ թռնում, արագ զանգահարում եմ շտապոգնության կենտրոն, ծառայություն հրավիրում ու նրան գրկած սպասում։
Չէ․․․
Սուտ ասեցի, նա նստած է, իսկ ես վազում եմ ննջասենյակ,
հավաքում եմ իրերը, (դե սրբիչներ, փոխնորդներ, այլ անհրաժեշտ պարագաներ) ապա վերադառնում
եմ, ևս մեկ անգամ համբուրում ճակատն ու դուրս վազում, որ դիմավորեմ շատպօգնության բրիգադին։
Դեռ ոչ ոքի տեղյակ չեմ պահել։
Իջնելս ու բժիշկների ժամանելը մեկ է լինում։
Բժիշկ – Ի՞նչ է պատահել։
Ես – Ճուտս կծնվի շուտով։
Բժիշկ – Արագացնե՛նք։ Ժամանակ կորցնել չի՛ կարելի։
Բարձրանում ենք, ներս մտնում, իսկ սիրելիս նայում է իմ կիսատ թողած միջազգային լուրերն ու սպասում։ Ես այնքան լայն եմ ժպտում, որ թվում է, թե շուտով բերանս կպատռվի։
Գեղեցկուհիս ինձ տեսնելիս հույս է առնում ու հանգստանում, կարծես արդեն ծննդաբերել է։
Ճնշում են չափում։ Հարցեր տալիս, իսկ ես կողքից լուռ հետևում եմ բժիշկների աշխատանքին, որ հանկարծ չխանգառեմ։
Բժիշկ – Կարող եք քայլել։
Գեղեցկուհիս – Իհարեկ։
Արագ մոտենում եմ սիրելիիս ու ևս մի անգամ համբուրում ճակատը։ Էդ լուսավոր, պարզ, մաքուր, շիտակ, անբիծ ճակատն ու օգնում քայլել դեպի մուտքը, իհարկե, չմոռանալով պարագաները (սուտ, հազիվ եմ հիշում, որ բան էի հավաքել)։
Ես ամբողջ ընթացքում անդադար ժպտում եմ, անդադա՛ր։
Սիրելիս – Դավ, ախր ցավում է։
Ես – Ամեն ցավն իր երջանկությունն ունի, կյանքիս մլմլանք, դիմացի՛։
Շտապօգնության մեքենայում ենք։ Ձեռքը պինդ բռնել եմ ու շարունակում եմ ապուշի պես ժպտալ, իսկ ինքը հո չի գոռում, հո՜ չի գոռում։
Տեղ հասնելուն պես պատգարակը բերեցին։ Մի ալեհեր պապիկ էր պատգարակի պատասխանատուն։ Ը՛հն, ասում է, մեկ-երկու-երեք։
Հրաշքս ակներով անկողնու վրա սլանում է ծննդարան։
Բժիշկ – Վերջ, Դավիթ ջան, ամեն բան լավ է։ Քեզ էստեղից ավել չի կարելի գնալ։
Ես – Ինչի՞։ Դե կարգն է էդպիսին։
Բրախե՛մ կարգը։ Ես հրեշտակիս կողքին պիտի լինեմ՝ մյուս հրեշտակիս ծննդյան պահին։ Սրա մե՛րը։
Միջին վիճակագրական զանգեր, ծանոթներ ու ես ծննդարանում եմ։
Սիրելիս – Դավ, ես ոնց էկար․․․ վաաաախ էլ չեմ կարողանում։
Ես – Դիմցի՛ լաո։
Սիրելիս – Ուրի՛շ բան։
Ես – Մե՜ր հայրենիք, ազատ անկաաա՜խ։
Սիրելիս – Սաննին երգի։
Ես – Սանիիի, յեսթըդեյ մայ լաաայֆ․․․
Սիրելիս – Աաաաա․․․․
Մի խոսքով երգեցի բոլոր հնարավոր երգերը, որ գոնե մի տող գիտեի ու ինքը սիրում էր։ Ձեռքս այնպես էր սեղմել, կարծես հատուկ նշանակության վարչության ծառայող լիներ։ Ոսկորներս ջարդուխուրդ արեց։
Չնայած զանգերիս, դես ու դենին, եկավ վարիչն ու խնդրեց ինձ։
Վարիչ – Դացիթ ջան, խնդրում եմ, հասկնում եմ, բայց ստերիլ գոտի է։
Էլ չերկարացրի, կարևորը ամեն ինչ բարեհաջող անցներ։
Մերոնք արդեն տեղյակ էին։ Հայաստանը փոքր է, բառը շուտ է տեղ հասնում։
Եթե մերոնք տեղյակ են, նշանակում է, որ ընկերներս էլ են տեղյակ։ Հայ դե բոլորը ծննդատուն։
Իջնեմ, տեսնեմ թադարեքով սպասում են (հետաքրքիրն էն է, որ ես հիմա էդ սաղ զգում եմ ու տեսնում)։
Մեկ- երկու- երեք․․․ բայց արդեն խմելուց, շնորհավորելուց ու տոնելուց։
Կես ժամ անց զանգահարում է վարիչը։
Վարիչ /դե բաժնի էլի/ - Աչքդ լու՛յս, կարող է մի քիչ նեղսրտես, բայց աղջիկ ես ունեցել։
ԱՂՋԻԻԻ՜Կ ԵՄ ՈՒՆԵՑԵԵԵ՜Լ։
Գոռում եմ բարձր, կարծես նորից եմ ծնվել։ Գոռում եմ, որովհետև աղջիկ էլ ուզում էի ունենալ ու էս վարիչը զարմանքից ապուշ է կտրում, թե ոնց կարող եմ ուրախանալ այդաքան աղջիկ ունենալուց։ Էս մարդն էլ չգիտի, որ երազս էր աղջիկ լույս աշխարհ բերելը։
Գրկում եմ բոլորին, նույնիսկ ինձ անծանոթ մարդկանց, որովհետև անասելի երջանիկ եմ, անասելի հպարտ և ուրախ։
Մարդ է ծնվել, մարդու՛կ։ Լու՜յս։ Խփում է այլևս այն սիրտը, որի համար իմ սիրտն էր այսքան երկար բաբախում։
Իմ հարշքը, որ իր մեջ կրում էր մյուս հրաշքիս գոռում է պարկած տեղից, սենյակից, որի լուսամուտը բաց է ու նայում է ուղիղ իմ կանգնած տեղին։
Սիրելիս – Դա՜վ, մեր իրական սերը ծնվե՜ց։
Իմ բալիկը ապրում է, կա, այլևս նայելու եմ աչքերին ու մի կերպ դիմանամ երջանկությանս, որովհետև անսահման առատ է, անսահման պաշտելի։
Սիրելիս ինձ կյանք տվեց։ Փայլեցին աչքերս կրկին, ինչպես սիրելիիս հանդիպելու պահին։ Ու մենք ունենք մեր փոքրիկ աշխարը, որի համար հիմա պիտի ապրենք։
Դեռ ոչ ոքի տեղյակ չեմ պահել։
Իջնելս ու բժիշկների ժամանելը մեկ է լինում։
Բժիշկ – Ի՞նչ է պատահել։
Ես – Ճուտս կծնվի շուտով։
Բժիշկ – Արագացնե՛նք։ Ժամանակ կորցնել չի՛ կարելի։
Բարձրանում ենք, ներս մտնում, իսկ սիրելիս նայում է իմ կիսատ թողած միջազգային լուրերն ու սպասում։ Ես այնքան լայն եմ ժպտում, որ թվում է, թե շուտով բերանս կպատռվի։
Գեղեցկուհիս ինձ տեսնելիս հույս է առնում ու հանգստանում, կարծես արդեն ծննդաբերել է։
Ճնշում են չափում։ Հարցեր տալիս, իսկ ես կողքից լուռ հետևում եմ բժիշկների աշխատանքին, որ հանկարծ չխանգառեմ։
Բժիշկ – Կարող եք քայլել։
Գեղեցկուհիս – Իհարեկ։
Արագ մոտենում եմ սիրելիիս ու ևս մի անգամ համբուրում ճակատը։ Էդ լուսավոր, պարզ, մաքուր, շիտակ, անբիծ ճակատն ու օգնում քայլել դեպի մուտքը, իհարկե, չմոռանալով պարագաները (սուտ, հազիվ եմ հիշում, որ բան էի հավաքել)։
Ես ամբողջ ընթացքում անդադար ժպտում եմ, անդադա՛ր։
Սիրելիս – Դավ, ախր ցավում է։
Ես – Ամեն ցավն իր երջանկությունն ունի, կյանքիս մլմլանք, դիմացի՛։
Շտապօգնության մեքենայում ենք։ Ձեռքը պինդ բռնել եմ ու շարունակում եմ ապուշի պես ժպտալ, իսկ ինքը հո չի գոռում, հո՜ չի գոռում։
Տեղ հասնելուն պես պատգարակը բերեցին։ Մի ալեհեր պապիկ էր պատգարակի պատասխանատուն։ Ը՛հն, ասում է, մեկ-երկու-երեք։
Հրաշքս ակներով անկողնու վրա սլանում է ծննդարան։
Բժիշկ – Վերջ, Դավիթ ջան, ամեն բան լավ է։ Քեզ էստեղից ավել չի կարելի գնալ։
Ես – Ինչի՞։ Դե կարգն է էդպիսին։
Բրախե՛մ կարգը։ Ես հրեշտակիս կողքին պիտի լինեմ՝ մյուս հրեշտակիս ծննդյան պահին։ Սրա մե՛րը։
Միջին վիճակագրական զանգեր, ծանոթներ ու ես ծննդարանում եմ։
Սիրելիս – Դավ, ես ոնց էկար․․․ վաաաախ էլ չեմ կարողանում։
Ես – Դիմցի՛ լաո։
Սիրելիս – Ուրի՛շ բան։
Ես – Մե՜ր հայրենիք, ազատ անկաաա՜խ։
Սիրելիս – Սաննին երգի։
Ես – Սանիիի, յեսթըդեյ մայ լաաայֆ․․․
Սիրելիս – Աաաաա․․․․
Մի խոսքով երգեցի բոլոր հնարավոր երգերը, որ գոնե մի տող գիտեի ու ինքը սիրում էր։ Ձեռքս այնպես էր սեղմել, կարծես հատուկ նշանակության վարչության ծառայող լիներ։ Ոսկորներս ջարդուխուրդ արեց։
Չնայած զանգերիս, դես ու դենին, եկավ վարիչն ու խնդրեց ինձ։
Վարիչ – Դացիթ ջան, խնդրում եմ, հասկնում եմ, բայց ստերիլ գոտի է։
Էլ չերկարացրի, կարևորը ամեն ինչ բարեհաջող անցներ։
Մերոնք արդեն տեղյակ էին։ Հայաստանը փոքր է, բառը շուտ է տեղ հասնում։
Եթե մերոնք տեղյակ են, նշանակում է, որ ընկերներս էլ են տեղյակ։ Հայ դե բոլորը ծննդատուն։
Իջնեմ, տեսնեմ թադարեքով սպասում են (հետաքրքիրն էն է, որ ես հիմա էդ սաղ զգում եմ ու տեսնում)։
Մեկ- երկու- երեք․․․ բայց արդեն խմելուց, շնորհավորելուց ու տոնելուց։
Կես ժամ անց զանգահարում է վարիչը։
Վարիչ /դե բաժնի էլի/ - Աչքդ լու՛յս, կարող է մի քիչ նեղսրտես, բայց աղջիկ ես ունեցել։
ԱՂՋԻԻԻ՜Կ ԵՄ ՈՒՆԵՑԵԵԵ՜Լ։
Գոռում եմ բարձր, կարծես նորից եմ ծնվել։ Գոռում եմ, որովհետև աղջիկ էլ ուզում էի ունենալ ու էս վարիչը զարմանքից ապուշ է կտրում, թե ոնց կարող եմ ուրախանալ այդաքան աղջիկ ունենալուց։ Էս մարդն էլ չգիտի, որ երազս էր աղջիկ լույս աշխարհ բերելը։
Գրկում եմ բոլորին, նույնիսկ ինձ անծանոթ մարդկանց, որովհետև անասելի երջանիկ եմ, անասելի հպարտ և ուրախ։
Մարդ է ծնվել, մարդու՛կ։ Լու՜յս։ Խփում է այլևս այն սիրտը, որի համար իմ սիրտն էր այսքան երկար բաբախում։
Իմ հարշքը, որ իր մեջ կրում էր մյուս հրաշքիս գոռում է պարկած տեղից, սենյակից, որի լուսամուտը բաց է ու նայում է ուղիղ իմ կանգնած տեղին։
Սիրելիս – Դա՜վ, մեր իրական սերը ծնվե՜ց։
Իմ բալիկը ապրում է, կա, այլևս նայելու եմ աչքերին ու մի կերպ դիմանամ երջանկությանս, որովհետև անսահման առատ է, անսահման պաշտելի։
Սիրելիս ինձ կյանք տվեց։ Փայլեցին աչքերս կրկին, ինչպես սիրելիիս հանդիպելու պահին։ Ու մենք ունենք մեր փոքրիկ աշխարը, որի համար հիմա պիտի ապրենք։
Комментариев нет:
Отправить комментарий