Պատահական

Հլը էս ինչ տեսանյութ եմ գտեեեել։

Բզբզում էի լրատվական տարաբնույթ կայքերը, դաբի նայծի վեստի պռօ ռուբլ էլի։ Մեկ էլ գեղական աբլոշկով ու տափակ վեռնագրով տեսանյութ աչքովս ընկավ։ Չէ, ես էլ, իհարկե, ինձ 16 տարեկան, պզուկոտ  դեպքով ու աղվամազիկներով պատանյակի պես պահեցի ու որոշեցի վիդեոն բացել։

Ուալյա, ասումա 10 կանոնների մասին, որոնց պիտի հետևի կինը՝ տղամարդու հախից գալու համար։

Մի խոսքով առանց դեսի ու դենի, սպասում էի, որ ամբաղ-զամբաղ ինչ-որ մեկը նստելա ու Հրաչուկ Ութմազյանի Կոսմոպոլիտանական ոճում բրնձելա տարբեր անհասկանալի բառերի կիառմամբ ու բառարանային ժարգոնաբանությամբ փորձելա բացատրել կանացի թաքուն, խորամանկ, բայց միևնույն պահին անհրաժեշտ քաղաքականության մասին։
Սակայն, դու մի ասա, զվուկավոյ տարբերակով։

Էն էլ, արի ու տես, որ խելքը գլխին բաներա ասում, մանավանդ, երբ խնդիրը, բռատ, արդիական է, մած եվո։

Նկարն էլ դրեցի, որովհետև լավն էր, նենց, զուտ զա կայֆ էլի, վ ծեմու։)))

Հ․Գ․ Այ թե ինչովա զբաղվում առողջ տղամարդը սցենար գրելիս։ Ամէն․․․ 

Նամակ

Նամակս պետք է ինձ հասցեագրված լիներ, բայց մտքերս քեզ են բերում։
Ափսոսանքով եմ հետ նայում։ Այնտեղ կայինք մե՛նք, այստեղ՝ մենակ եմ։ Եվ գուցե այդ միայնությունն է ինձ ստիպում երազել կրկնակի ուժգնությամբ, քան անցյալում։

Մեր համատեղ կյանքում կար երկու ճանապարհ․ մեկը փոխըմբռնման և հարգանքի, անկեղծության ճանապարհն էր, որը բուրում էր ներդաշնակությամբ և փռված էր երանելի երջանկությամբ, մյուսը՝ փշոտ, քարքարոտ, փոշոտ ու մռայլ ուղին, որտեղ ձեռքդ էլ չէի կարող բռնել, քանի որ այդ ձեռքը չէի կարող նույնիսկ տեսնել։
Այդ ճանապարհը վիրավորանքի, ստի, կեղծիքի, դավաճանության, անողոքության, բամբասանքների, ինտրիգների, չկամության ճանապարհն էր։։
Զարմանում եմ մեզ զուգահեռ ապրող լուսավոր ճանապարհը տեսնելիս։ Ինչպե՞ս կարող էինք քայլել մռայլ ու անպետք ուղով՝ արնաշաղախ անելով մեր ոտքերը։
Հանուն ինչի՞ պիտի հրաժարվեինք տաքուկ ապագայից։ Հանուն սառը հիշողությունների՞։
Որտե՞ղ կորցրինք այն րոպերենրը, երբ որոշում էինք մեր բալիկների սեռն ու անունները, փայտե տնակներ կառուցում անտառներում, քնում Լուսնին ու արթնանում նույն անկողնում։
Միթե՞ այդ հաճելի զրույցները փոխեցինք անպետք ու մաշված, պարզունակ ու կենցաղային թեմաների հետ, որոնք անդունդը գլորեցին տարիների հոգևոր պաշարը։
Ախր այդ պաշարը "սև ոսկու" պես բան է։ Այն կուտակվում է Երկրի ընդերքում (ինչպես մեր հոգու խորքում հազարավոր տարիներ շարունակ)։ Երբ հասկանում ես, թե ինչ հարստություն ունես, ագահորեն սկսում ես ներս քաշել այդ արժեքն առանց գիտակցելու, որ պետք են նորից հազարավոր տարիներ, որ կրկին պաշարներ կուտակվեն։ Դուրս ես քաշում այս "հումքը", որ սերն է (րոպեական հաճույքի համար) ու մնում ձեռնունայն։
Պետք էր ուղղակի հասկանալ, որ այդ գանձը կա հոգում, մտքում ու սրտում։ Պետք էր ուղղակի պահպանել այն։ Հոգևոր սպառողականությունն ու ագահությունը միշտ էլ մահվան են բերում։ Ես ուզում էի տանը վազվզող երեխաներ, որոնք գոռգոռում ու խաղում են անդադար, խաղալիքներ կոտրում ու տապակած կարտոֆիլ պահանջում, գիշերը քնում մեր գրկում և առավոտյան մեզ արթնացնում։ Շնիկ՝ ոչ շատ մեծ ու փրչոտ, հողաթափերը կրծող ու պոչի հետևից վազող։ Ես ուրախ ու երջանիկ տատիկներին ու պապիկին էի տեսում, որոնք գալիս էին մեզ ու թոռնիկներին հյուր։ Քույրերին ու եղբորը, ովքեր իրենց բալիկների հետ գալիս էին մերոնց ծննդյան տոներին։ Հանգստայն օրերը, լճում տղերքիս լողալ սովորեցնելը, հեծանիվը հավասարակշիռ պահելը, մինչև մեծս քշել սովորի ու փոքրին սովորեցնի։ Հետո սափրվելը, առաջին հանդիպմանը գնալը և այլն։
Բայց այս ամենը ես երազում էի ապրել քո հայացքի ու ժպիտի ուղեկցությամբ,քեզ գրկելով ու համբուրելով, ձեռք բռնած ու կողքդ պառկած։ Այս ամենը կիսով չափ թերի կլիներ առանց քեզ, որովհետև մի ամանի մեջ դրված չէր լինի երկու՛ գդալ, երկտեղանոց անկողնու փոխարեն կլիներ նեղլիկ մեկն ու մեկ բարձի չէին լինի երկու գլուխներ, երկու զույգ ձեռքեր ու ոտքեր՝ վերմակի տակ, երկու զույգ աչքեր, որոնք անդադար միմյանց կարդալով կդառնային մի զույգ։ Չէին լինի երկու սրտեր, որոնք այնքան համահունչ կբաբախեին, որ մեկը դառնային։
Չէր լինի իմ երազը․․․
Ափսոսանքս չունեցածն է, չվայելածը, չտեսածը, չզգացածը, չքնածն ու չարթնացածը, չգնացածն ու չասածը, չշոյածն ու չերգածը, չգրվածն ու չսիրածն է ափսոսանքս։ Ափսոսանքս չապրածն է, որ պիտի մի ճանապարհով առաջ տաներ երկու հոգի և ո՛չ մարմին, որովհետև այդ ճանապարը վերջում հոգիներս պետք է կապեր այնքան ամուր, որքան սարդի հյուսած թելն է, որ սնուցում է հյուսողին։
Մենք մեր հետևից պետք է թողնեինք պատմություն, որ մեր երեխաները կարդալով հետևեին մեզ, կարծես հացի փշրանքներ հավաքելով պիտի գային մեր հետևից։ Նրանց համար ընտանիք կազմելու օրինակը հենց մենք պիտի ծառայեինք․ լուսավո ծնողներ՝ լուսավոր զավակներով։
Սակայն․․․
 Ես այստեղ եմ, թղթի ու գրչի ընկերակցությամբ, իսկ դու ինչ-որ տեղ ես, ինչ-որ մեկի հետ, ինչ-որ բան անելիս, ինչ-որ նպատակներով, որոնք քեզ ինչ-որ կերպ կկտրեն կամ կկապեն ինչ-որ իրադարձության հետ, որ ինձ հետ ես ապրել (կամ չես ապրել, այլ ուղղակի ՈՒԶԵԼ ԵՍ) ինչ-որ պահի։
Դու առավոտյան կարթնանաս ուրիշի կողքին, ուրիշ սուրճ կպատրաստես, ուրիշ տապակած կարտոֆիլ, ուրիշ կերպ կհամբուրես այդ ուրիշին և կճանապարհես ուրիշ աշխատանքի, որ ուրիշ անուններով երեխաներիդ տանես մանկապարտեզ և ուրիշ զգացմունքնեով ու ցանկություններով սպասես ուրիշ ընտանեկան երեկոներիդ, քո ուրիշ ընտանիքի շրջապատում․․․
Իսկ ես․․․
Ես կապրեմ, կհիշեմ, կգրեմ, կխմեմ, ավելի ակեղծ կլինեմ ինքս ինձ հետ, գուցե կտանջվեմ, կվերադառնամ ու կվերհիշեմ, կժտամ ու կարտասվեմ, կփորձեմ մոռանալ, կկարողանամ ու կձախողեմ։ Բայց կիմանամ, որ եթե ամեն բան ընթանար այլ կերպ, գուցե և մեռնեի հոգեպես ու   նյութի վերածվեի, անշնչանայի մտքով ու մարմնով դառնայի լոկ մարդանման մի ժամացույց, ով գոյատևում է մի կնոջ ձեռքում, որը ցանկանում է ապրել հանուն մտքի, թե ես առարկա եմ ու տերս էլ ինքն է։ Դու ամեն ինչ ես, իսկ ես՝ ոչինչ։
Սերը մարմանդ առվակ է, երբեք չգիտես, թե երբ կհեղեղի ու իր տակով կանի քեզ ու քո տնակը։ Հիմա հակված եմ մտածել, որ ավելի լավ է անապատով դեգերեմ այնքան, մինչև կհասնեմ վայրագ, բայց կանխատեսելի ու ծանոթ, մեծ ու խորը ծովին, քան կքայլեմ անկանխատեսելի և վտանգավոր, գուցե շքեղ ու տաք, բայց կործանարար առվակի կողքով․․․  

16,12,2014
 

 
     

Սեր

Ինչ-որ բան միշտ պակասում է, նույնիսկ երբ ամեն ինչ ունես։
Ինքս ինքս ինձ ասացի, երբ դատարկեցի գինու հերթական շիշն ու մտորեցի սիրո մասին։

/Բողոք/ Ինչու է աշխարհի ամենահաճելի զգացողությունն այդքան դաժան գտնվում իրեն պաշտողների նկատմամբ։ Ինչու է այն անողոք այնքան, որքան դահիճը, որ թքած ունի մարդկային կյանքի արժեքի ու դրա փիլիսոփայության, մտքի ու զգայականի նկատմամբ․․․

/Հռետորական դադար/ Ինչու․․․

/Հանդիմանություն/ Ես ըմբոստանում եմ սիրո դեմ։ Ես պատրաստ եմ թուրս դուրս քաշել ու պատառոտել այն, ինչպես անպետք չուլը, որ դարն ապրել է՝ քսվելով մարմնիս։ Ես պատրաստ եմ այրել այն, որովհետև մաշվել է ինձ հետ շփվելով։

/Դրդում/ Հանեք էդ անպետք դիմակը, որ իրեն սեր է համարձակվում անվանել ու դենը նետեք։ Այն վաղ թե ուշ այրելու է ձեր դեմքը և ձեր անհատականությունը վերածվելու է ոչինչ չասող ու տհաճ առարկայի։

/Զարմանք/ Չէի էլ կարող պատկերացնել, ես չէի էլ գիտակցում, թե ինչպես կարող է "արձանը", որ կանգնեցրել էի մեջս իբրև իմաստության ու կատարելության փարոս, կարող է երես թեքել ինձնից։ Չէի էլ գիտակցում, թե աստվածային մաքրության անգերազանցելի օրրանը, հոգևոր ճոճաթոռը, որ էքստազի հասցնող փառահեղություն ունի իր մեջ․․․ այդքան նսեմ է, նենգ ու դավադիր։
/Մերժում/ Լքում եմ քեզ, լքում հավե՛րժ։ Ես գիտեմ, որ առանց իմ ներկայության դու զորեղ ես, ինձ հետ՝ թույլ։ Ես թողնում եմ քեզ, վստահ լինելով, որ իմ բացակայությունից մեկ է ոչինչ չես կորցնելու, իմ ներկայությամբ էլ ոչինչ ձեռք ձես բերելի։

/Վիրավորանք/ Դու ստոր ես, անառակ, պոռնիկ, որ միայն տառապանք ու կսկիծ է բերում իր հետ։ Շոյում է գլուխս, և, միևնույն ժամանակ սուր ու բութ դանակով մեծ սպի թողնում կրծքավանդակիս։

/Բացականչություն/ ՀԵՌԱՑԻ՛Ր ու վերադառնալու մասին մի՛ մտածիր։

/Կրկնության հնարք/ Ինչ-որ բան միշտ պակասում է, նույնիսկ երբ ամեն ինչ ունես։

Հռետորության առարկայի քննական ելույթս է։ Ամբողջ օրը մտորեցի, թե ինչի շուրջ կարող է ծավալվել ելույթս, որ թեման է արդիական ու ինչը կհուզի լսարանին։
Պետք էր գտնել մի թեմա, որը բոլորին կհասներ, բոլորի ականջին ծանոթ կլիներ ու գեթ մեկ անգամ իր տեղը գտած կլիներ նրանց կյանքում։ Այդ թեման Սերն էր, որ աղետի նման գալիս է ու չի խնայում իր ճանապարհին ոչ ոքի, և, չկա աշխարհում որևէ մեկը, ով լոկ մեկ անգամ վնասված չլինի Սիրուց․․․  

ՃԺԵՐ

«Սաննի» երգը լսե՞լ ես։
Հայերեն թարգմանաբար նշանակում է․․․
Հա, դե ինչ-որ է։ Քառակուսուց տեղափոխվել եմ ավելի նեղլիկ սենյակ։ Իմը չէ, բայց քառակուսուն մոտ է։ Տաք է։ Եվ, ինչը չափազանց կարևոր է, միայնակ եմ։
Ժպտում եմ։
Կարոտել էի միայնությունս։ Գարեջրի դատարկ շշերն էի կարոտել, լիքը մոխրամանն ու մեծ պատուհանները։ Էստեղ միայն մի ավելորդ բան կա․ ժամացույցն է։ Սա անդադար կտկտում է, իսկ ես ժամացույցի կտկտոցը տանել չեմ կարողանում, որովհետև ուզում եմ մեռնել, ինչպես Ջեսի Ջեյմսը․ աննկատ, որ ոչ ոք պակասս չզգա։
Մի անհանգստացի, չեմ մեռնի, երգերի հաջորդականությունից է գալից խոսքս։ Սիրածս փլեյլիստը զռռում է։
Հիմա այլ բան պիտի անեի։ Սինքրոններ պետք է բացեի, սցենարը գրեի, ամսագիրը հավաքեի, բայց բեզդելնիկությամբ եմ զբաղված։ Խմում եմ։ Չէ՛։ Խմու՛մ եմ ու գրում։
Ասում են ու զգում եմ, որ ստեղծագործ մարդկանց (ես ինձ այդպիսին, բնավ, չեմ համարում) արտասովորությունն է փրկում։ Տեսնես, որն է էդ արտասովորությունը։
Կյանքիս որոշակի շրջաններում ես արտասովոր եմ եղել։ Կարճ ժամանակով։ Ուղղակի փորձելու համար։ Բայց, միևնույնն է, ադեկվատ եմ վարվել բոլորի և ամեն բանի հետ։
Ներողություն եմ խնդրում, որ վիրավորել եմ, սակայն ոչինչ անել արդեն չեմ կարող։ Պահը հատել է սահմանը։ Ես ուղղակի կարող եմ լռել ու չղջալ։ Բոլորին հայտնել, որ մեղանչում եմ։
Վերջին շրջանում, երբ երեխա եմ տեսնում, թքած եմ ունենում ամեն բանի վրա ու միջին վիճակագրական սենտիմենտալ աղջկա պես երեխա եմ ուզում։
Ուզում եմ այս անգամ դրա մասին պատմել։
Զգացողություններ, որոնք, երևի, ամենահաճելին են այս պահին։

Ուշ գիշերով նա իր փորիկը գրկած գալիս է հյուրասենյակ, որտեղ ես նստամ եմ բազկաթոռին ու վերջին նորություններին եմ հետևում և ասում է, որ լավ չի զգում իրեն։ Կարծես, թե ժամանակն է։
Տեղիցս վեր եմ թռնում, արագ զանգահարում եմ շտապոգնության կենտրոն, ծառայություն հրավիրում ու նրան գրկած սպասում։
Չէ․․․

Սուտ ասեցի, նա նստած է, իսկ ես վազում եմ ննջասենյակ, հավաքում եմ իրերը, (դե սրբիչներ, փոխնորդներ, այլ անհրաժեշտ պարագաներ) ապա վերադառնում եմ, ևս մեկ անգամ համբուրում ճակատն ու դուրս վազում, որ դիմավորեմ շատպօգնության բրիգադին։

Դեռ ոչ ոքի տեղյակ չեմ պահել։
Իջնելս ու բժիշկների ժամանելը մեկ է լինում։

Բժիշկ – Ի՞նչ է պատահել։
Ես – Ճուտս կծնվի շուտով։
Բժիշկ – Արագացնե՛նք։ Ժամանակ կորցնել չի՛ կարելի։

Բարձրանում ենք, ներս մտնում, իսկ սիրելիս նայում է իմ կիսատ թողած միջազգային լուրերն ու սպասում։ Ես այնքան լայն եմ ժպտում, որ թվում է, թե շուտով բերանս կպատռվի։
Գեղեցկուհիս ինձ տեսնելիս հույս է առնում ու հանգստանում, կարծես արդեն ծննդաբերել է։
Ճնշում  են չափում։ Հարցեր տալիս, իսկ ես կողքից լուռ հետևում եմ բժիշկների աշխատանքին, որ հանկարծ չխանգառեմ։ 

Բժիշկ – Կարող եք քայլել։
Գեղեցկուհիս – Իհարեկ։

Արագ մոտենում եմ սիրելիիս ու ևս մի անգամ համբուրում ճակատը։ Էդ լուսավոր, պարզ, մաքուր, շիտակ, անբիծ ճակատն ու օգնում քայլել դեպի մուտքը, իհարկե, չմոռանալով պարագաները (սուտ, հազիվ եմ հիշում, որ բան էի հավաքել)։
Ես ամբողջ ընթացքում անդադար ժպտում եմ, անդադա՛ր։

Սիրելիս – Դավ, ախր ցավում է։
Ես – Ամեն ցավն իր երջանկությունն ունի, կյանքիս մլմլանք, դիմացի՛։

Շտապօգնության մեքենայում ենք։ Ձեռքը պինդ բռնել եմ ու շարունակում եմ ապուշի պես ժպտալ, իսկ ինքը հո չի գոռում, հո՜ չի գոռում։
Տեղ հասնելուն պես պատգարակը բերեցին։ Մի ալեհեր պապիկ էր պատգարակի պատասխանատուն։ Ը՛հն, ասում է, մեկ-երկու-երեք։
Հրաշքս ակներով անկողնու վրա սլանում է ծննդարան։

Բժիշկ – Վերջ, Դավիթ ջան, ամեն բան լավ է։ Քեզ էստեղից ավել չի կարելի գնալ։
Ես – Ինչի՞։ Դե կարգն է էդպիսին։

Բրախե՛մ կարգը։ Ես հրեշտակիս կողքին պիտի լինեմ՝ մյուս հրեշտակիս ծննդյան պահին։ Սրա մե՛րը։
Միջին վիճակագրական զանգեր, ծանոթներ ու ես ծննդարանում եմ։

Սիրելիս – Դավ, ես ոնց էկար․․․ վաաաախ էլ չեմ կարողանում։
Ես – Դիմցի՛ լաո։
Սիրելիս – Ուրի՛շ բան։
Ես – Մե՜ր հայրենիք, ազատ անկաաա՜խ։
Սիրելիս – Սաննին երգի։
Ես – Սանիիի, յեսթըդեյ մայ լաաայֆ․․․
Սիրելիս – Աաաաա․․․․

Մի խոսքով երգեցի բոլոր հնարավոր երգերը, որ գոնե մի տող գիտեի ու ինքը սիրում էր։ Ձեռքս այնպես էր սեղմել, կարծես հատուկ նշանակության վարչության ծառայող լիներ։ Ոսկորներս ջարդուխուրդ արեց։
Չնայած զանգերիս, դես ու դենին, եկավ վարիչն ու խնդրեց ինձ։

Վարիչ – Դացիթ ջան, խնդրում եմ, հասկնում եմ, բայց ստերիլ գոտի է։

Էլ չերկարացրի, կարևորը ամեն ինչ բարեհաջող անցներ։

Մերոնք արդեն տեղյակ էին։ Հայաստանը փոքր է, բառը շուտ է տեղ հասնում։
Եթե մերոնք տեղյակ են, նշանակում է, որ ընկերներս էլ են տեղյակ։ Հայ դե բոլորը ծննդատուն։
Իջնեմ, տեսնեմ թադարեքով սպասում են (հետաքրքիրն էն է, որ ես հիմա էդ սաղ զգում եմ ու տեսնում)։
Մեկ- երկու- երեք․․․ բայց արդեն խմելուց, շնորհավորելուց ու տոնելուց։
Կես ժամ անց զանգահարում է վարիչը։

Վարիչ /դե բաժնի էլի/ - Աչքդ լու՛յս, կարող է մի քիչ նեղսրտես, բայց աղջիկ ես ունեցել։

ԱՂՋԻԻԻ՜Կ ԵՄ ՈՒՆԵՑԵԵԵ՜Լ։
 Գոռում եմ բարձր, կարծես նորից եմ ծնվել։ Գոռում եմ, որովհետև աղջիկ էլ ուզում էի ունենալ ու էս վարիչը զարմանքից ապուշ է կտրում, թե ոնց կարող եմ ուրախանալ այդաքան աղջիկ ունենալուց։ Էս մարդն էլ չգիտի, որ երազս էր աղջիկ լույս աշխարհ բերելը։
Գրկում եմ բոլորին, նույնիսկ ինձ անծանոթ մարդկանց, որովհետև անասելի երջանիկ եմ, անասելի հպարտ և ուրախ։
Մարդ է ծնվել, մարդու՛կ։ Լու՜յս։ Խփում է այլևս այն սիրտը, որի համար իմ սիրտն էր այսքան երկար բաբախում։
Իմ հարշքը, որ իր մեջ կրում էր մյուս հրաշքիս գոռում է պարկած տեղից, սենյակից, որի լուսամուտը բաց է ու նայում է ուղիղ իմ կանգնած տեղին։

Սիրելիս – Դա՜վ, մեր իրական սերը ծնվե՜ց։

Իմ բալիկը ապրում է, կա, այլևս նայելու եմ աչքերին ու մի կերպ դիմանամ երջանկությանս, որովհետև անսահման առատ է, անսահման պաշտելի։
Սիրելիս ինձ կյանք տվեց։ Փայլեցին աչքերս կրկին, ինչպես սիրելիիս հանդիպելու պահին։ Ու մենք ունենք մեր փոքրիկ աշխարը, որի համար հիմա պիտի ապրենք։

Լուսո, դու՞ ես

Գիտեմ, թե ի՞նչ արժեքներ են ապրում աշխարհում։ Հաճույքներն են տերերը, իսկ մնացածը պարզապես սին դատարկություն։ Որտե՞ղ է պաշտելի հավատարմությունը կամ սպասված նվիրվածությունը, իրական կիրքը (ոչ թե պոռնոգրաֆիան) ու իսկական հարգանքը։
Ինձ համար շարունակում են իրական մնալ մեզ հետ առնչություն չունեցող օբյեկտները։
Լուսնին երբեք չեմ հանդիպի (կհանդիպեմ, ճա՞րս ինչ), Մարսի վրա սիրելիիս չեմ համբուրի, Արևի վրա սեքսով չեմ զբաղվի, բայց այս բոլորին ավելի շատ կհավատամ, քան կողքովս քայլող որևէ մեկին, նրան, ով կրակ է ուզում ծխախոտը վառելու կամ գումար՝ իր մեքենան վառելիքով լիցքավորելու համար։
Ես կշարունակեմ հավատալ երաժշտական խմբերին, որոնք արթնացնում են միտքս ու ակտիվացնում ոգիս, կհավատամ ռեժիսորներին, որոնց ֆիլմերն ինձ կսմթում են ու շոյում, լացացնում, ուրախացնում, սակայն, որոնց ես երբեք չեմ հանդիպի։ Նրանց ավելի կհավատամ, քան անձանց, ովքեր գոռում են՝ ինձ երջանկացնելու նպատակով։
Սուտ են արժենքերը, ամեն բան հիմնված է հաշվարկի վրա։ Եզակիներն են իրապես աղոթում սիրուն ու պաշտամունքի առարկա դարձնում զգացմունքը։
Չէ, չէմ պնդի, որ ես էդ եզակիներից եմ, բայց կասեմ, որ ուզու՛մ եմ լինել։
Ախր կյանքն այնքան կարճ  է չսիրելու և սիրված չլինելու համար։
Ախր էս անտերն այնքան դատարկ է, որ չլցնես այն։

Չեմ սիրում տարվա մռայլ եղանակները։ Չնայած, որ ժամանակին շատ չեզոք վերաբերմունք ունեի ։ Կասես, թե ինչու՞ չեմ սիրում, հո՛գ չէ, կպատասխանե՛մ։
Կիթառն է նվագում, ինչպես ամռանն էր շոյում կանտուզիայի ենթարկված լսողությունս։
Դեվենդրա Բանհարտն է քնքշանքով լցնում սիրտս։ Դրա ազդեցության տակ գրում էի, ստեղծագործում, ապրում էի, շնչում, վերածնվում․․․

Բայց Լուսինը կար, որ ինձ ուժ էր պարգևում և մոտիվացում ։
Ես զգում էի մարմիններն ու աչքերը, ձեռքերը՝ այտիս, շուրթերը՝ շուրթերիս։
Բնությունն էի ես, բնությունը՝ ինձանում։
Այժմ ստիպված եմ մոռանալ իմ Լուսնի դիմագծերը, որովհետև թաքնված է ամպերի հետևում ու ինձ հետ խոսել չի ցանկանում։

Այն ժամ, երբ նորից թռնեմ երկինք, նրան կասեմ իմ բողոքը, կփոխանցեմ իմ պահանջը, թե առանց իրեն ապրելն անհնարին է ու չեմ կարող դուրս վազել հիմա, որ նայեմ ու բավարարվեմ իր գեղեցկությամբ։
Իմ՝ աշխարհին տիրող և ուժ տվող, գեղեցկուհու հզորությունն այլևս իմ հետ չէ։

Ես ստիպված եմ լռեցնել գրիչս ու սպասել նրա ձայնի արձագանքին, որ ամեն գիշեր գրկեմ ու ականջին շշնջամ․

- Սիրում եմ քեզ, Լուսնյա՛կ։

ԳԼԱՆՆՆԵՐ ձեր մերը

Հմի վաղն օպերացիայի համար հորիզոնական դիրք ընդունե՞մ, թե՞ չէ։
Շիզոյի պես սաղ օրն էդ եմ մտածել։ Մի կողմից գործը, որը սպասել չի կարող, մյուս կողմից էդքան պետպատվերի հարցեր լուծելը։
Բժիշկն առանց գլաններիս նայելու․․․ չէ, ախպեր․․․ ԱՌԱՆՑ ԴԵՄՔԻՍ ՆԱՅԵԼՈՒ ՈՐՈՇԵՑ ՈՐ ԻՄ ԳԼԱՆՆԵՐԸ ՀԵՌԱՑՆԵԼՈՒՅԱ ու ինքնագլուխ, առանց հարցնելու "Երեքշաբթի հարմարա, թե՞ ոչ" նշանակեց վիրահատությունը։
Ախպեր, էս ինչ չաթլախ բժշկությունա։

Մաման պեպելնիցա, վիրահատվել, թե ոչ, այս է խնդիրը։

Կարճ մտորում

Կնիկը տենց բանա․․․