Հոգնեցի

Հոգնեցի արդեն աղմուկից, որ շուրջս կա, բայց օգուտ չունի։ Ամեն ինչ բղավում է։ Բղավում է անջատված հեռուստացույցը, համակարգչի կոշտ սկավառակը, բղավում է եղանակը, պատերն էլ են բղավում անտանելի, մարդիկ են բղավում ամենից բարձր։
Հագնել եմ։ Ահա այն պահը, որ ինձ բացարձակ միայնություն է հարկավոր։ Իմ ընկեր միայնության հետ վաղուց արդեն չեմ շփվել։ Չեմ հիշում անգամ, թե վերջին անգամ երբ եմ տեսել նրան։ Միայնությունը միակ լռությունն է, որ կփրկի ինձ։
Կտրվել առօրյայից, կենցաղից, կտրվել անկեղծության հհորձանուտից, կտրվել ինձնից։ Ես ինձնից էլ եմ հոգնել։ Տանել անտանելի այլևս չեմ ուզում։
Հանգիստ թողեք բոլորդ։
Ես էգոիզմս եմ ուզում վերադարձնել։ Չէ, էն մեկը չէր, որ այլոց հանդեպ է, այլ իմը, քաղցրը, սիրելի էգոիզմը։ Պարիսպներից ներս կուչ եկած ու երազկոտ տղուն եմ ուզում հետ բերել։ Անկեխ, ազատ, զատված տղուն, որ թռչկոտում է իր փոքրիկ ուղեղի մեծ եզերքներում։
Հգնեցի անկեղծ, լռութան կարոտ ականջներս կախվել են դատարկությունից։
Լռեք։ Բավական է։
Ձերն իմ վզին մի դրեք, իմն իմ վզին հերիք է։