Epic Thunder

Կայծակ

Ես նույնքան դանդաղ եմ խմում խմիչքս, որքան դանդաղ սկսում է անձրևը։ Կայծակի շքեղությունը մի կերպ է թափանցում ամպերի հաստ շերտով։ Ամառային նորածին տապը կոտրվում է քամիներով։ Պատուհանի մոտ նստած լսում եմ, թե ինչպես են հեռավոր կտուրներից կամաց-կամաց մոտենում աձրևը։ Այն քայլ առ քայլ են գալիս։ Կարծես զգուշացնում են, որ չվախենամ։ Այն ասում է, որ պիտի փակեմ պատուհանս ու չքվեմ երկաթների կողքից, որովհետև Տեսլայի սերը ուժեղ է, կարող է վնասել։
Բնությունը գեղեցիկ է։ Այն գրգռող է։ Այն ապշեցնում է հզորությամբ։ Ես կարող եմ երկար նայել քոսային տենդին, զառանցանքին, խենթությանը, որ ապրում է եղանակը։ Այն այնքան անկեղծ է իր սկզբունքներում, երբեք չի թաքցնի իրեն ձևական տաքուկ արևի հետևում։
Հիմա հասկանում եմ, թե որքան են եղանակները նման ազգություններին։
Գերմանիայում գրեթե մեկ տարի ապրելուց հետո ես սկսեցի մտածել, թե ինչու՞ է այդ երկում եղանակն այդքան մեղմ ու հանդարտ, ներդաշնակ։ Այն նման էր հենց գերմանացիներին։ Միջինում 22 աստիճան տարվա ընթացքում։ Իտալիայում ես բացահայտեցի իսկական տապը։ Նրանք նույնքան զգացմունքային են, ինչպես իրենց արևը։ Իսկ Պրահայում․․․ Պրահայում ամեն ինչ մռայլ է, համարյա թե միշտ, այնքան մռայլ, ինչպես թաքուն չեխական ցանկություններն ու խամրած փողոցները։ Ավտսրիացիները ճոխ են, ֆրանսիացիները՝ անտարբեր։ Հոլանդացիները նման են հնդկահավի, չնայած, որ հնդկացիների (առավելևս՝ հնդիկների) հետ կապ չունեն։ Ամերիկացիները անդեմ են, ինչպես իրենց եղանակը, բնությունն ու կացությունը։
Վրացիները ցուցադրական են, ռուսները՝ խորամանկ ու տակնահան, նույնքան տակնահան, որքան նրանց սառն ու ցուրտ ձմեռներն են։ Ուկրայինացիները միջին են, դրա համար դրանց հողը ցախավել ցանելու պարագայում անգամ մի ծառ կբուսնի։ Մակեդոնացիք ոչնչացել են, անգամ չեմ էլ պատկերացնում, թե ի՞նչ եղանակներ են Մակեդոնիայում։ Հյուսիսային Կորեայում ամեն ինչ ծածկված է, բայց ծխով, ամպով, թե արտանետումներով՝ նույնիսկ Կենտրոնական Հետախուզական Վարչությունը չգիտի։
Հայերը․․․ իսկ հայերիս մոտ ամեն ինչ փոփոխական է։ Մենք և՛ ամառ ենք, և՛ գարուն, և՛ աշուն ու մի լավ ձմեռ։ Մեր մոտ անձրևաները տռոպիկական են, իսկ արևները՝ անապատային։
Մերոնք ամեն ինչին սովոր են։
Մերոնք ուրիշ են։
Մերոնք երբեք մի կոնկրետ եղանակ չեն ունենա։
Մեր մոտ բողոքական է ձյունը, անձրևը, տապը։
Մենք երգում ենք եղանակի մասին, բայց միաժամանակ փախչում ենք դրանից։ Մենք վախկոտ ենք և ուրախ, մենք հազոր ենք և տխուր՝ միևնույն պահին։
Մենք այն ենք, ինչ անում է մեր եղանակը մեզ հետ․․․

Հոգնեցի

Հոգնեցի արդեն աղմուկից, որ շուրջս կա, բայց օգուտ չունի։ Ամեն ինչ բղավում է։ Բղավում է անջատված հեռուստացույցը, համակարգչի կոշտ սկավառակը, բղավում է եղանակը, պատերն էլ են բղավում անտանելի, մարդիկ են բղավում ամենից բարձր։
Հագնել եմ։ Ահա այն պահը, որ ինձ բացարձակ միայնություն է հարկավոր։ Իմ ընկեր միայնության հետ վաղուց արդեն չեմ շփվել։ Չեմ հիշում անգամ, թե վերջին անգամ երբ եմ տեսել նրան։ Միայնությունը միակ լռությունն է, որ կփրկի ինձ։
Կտրվել առօրյայից, կենցաղից, կտրվել անկեղծության հհորձանուտից, կտրվել ինձնից։ Ես ինձնից էլ եմ հոգնել։ Տանել անտանելի այլևս չեմ ուզում։
Հանգիստ թողեք բոլորդ։
Ես էգոիզմս եմ ուզում վերադարձնել։ Չէ, էն մեկը չէր, որ այլոց հանդեպ է, այլ իմը, քաղցրը, սիրելի էգոիզմը։ Պարիսպներից ներս կուչ եկած ու երազկոտ տղուն եմ ուզում հետ բերել։ Անկեխ, ազատ, զատված տղուն, որ թռչկոտում է իր փոքրիկ ուղեղի մեծ եզերքներում։
Հգնեցի անկեղծ, լռութան կարոտ ականջներս կախվել են դատարկությունից։
Լռեք։ Բավական է։
Ձերն իմ վզին մի դրեք, իմն իմ վզին հերիք է։