Վերադարձ

Ոսկեփայլ արտերի միջով, ձեռքիս ափը սահեցնելով ցորենի վեր խոյացող հասկի վրայով քայլում եմ դեպի Արևը, միակ տիեզերական մարմինը, որը թույլ է տալիս մինչ օրս ապրել, գոյանալ ու գոյատևել փոքրիկ մոլորակի մահացող մակերեսի վրա:
Իմ կյանքը կոնտրաստ է, իսկ կոնտրաստը՝ իմ ողջ կյանքը:

                                                                              ***

Երազկոտ պատանիից մինչև ցինիզմով ու պրագմատիզմով տառապող երիտասարդ դառնալը տևեց ընդամենը ինչ-որ 5-6 տարի: Հեղհեղուկ տրամադրություններն ու անկայուն էմոցիոնալ հոգևիճակները հողից ինձ կտրում էին, արգելում մտածել, արգելում սթափ լինել, արգելում պատկերացնել անգամ մտածել իրականի մասին:
Կարծես քնած լինեի: Փոքրիկ մի տղա, ով հորինել էր իր համար հաճելի, պատրանքներով լի մի գիրք, որի ամեն էջում, ամեն տողում շնչում էին միմիայն երզները:
Ու առավոտյան արթնանում էի արդեն օրվաս զգացմունքային գրաֆիկն ապահոված: Վայրկյան առ վայրկյան, րոպե առ րոպե առօրյաս լցված է.

Ժամը 7:00 - 10:00  - Հիանալ լուսաբացով
            10:00 - 12:00 - Տարվել հիշողություններով
            12:00 - 13:00 - Փնտրել մի բան, որը կարող է հաջորդ օրը լրացնել ժամը 10-12:00-ի                                          պլանը:
            13:00 - 14:00 - Ընդմիջել՝ այլոց պատմությունները լսելով ու հմայվելով:
            14:00 - 16:00 - Երազել ապագայի ու սպասվելիք հրաշքենրի մասին:
            16:00 - 16:05 - Սնվել ու չսատկել:
            16:05 - 20:00 - Նվիրել ժամանակը բնությանը, աշխարհին, եղանակներին,
                                     երաժշտությանը, ֆիլմերին, գրքերին, սենտիմենտալ շեղումներին և
                                     այլն...
            20:00 - ից մինչև քուն վայելել տիեզերական հրաշքն ու սեր բացատրել Լուսնին:

Իսկ քնելուց առաջ պլանավորում էի միայն հաջորդ օրվա ռացիոնս, սպասվելիք ռոմանտիկ կիլո կալորիաների չափաքանակն ու կորցրած սենտիմենտալ էներգետիկ արժեքների արդյունավետության հաշվարկը:  
Այդ ամենի մասին, իհարկե, գրում էի, գրում էի շատ ու մանրամասն:
Միակ, անկրկնելի ու ամենահուսալի գրաքննադատս Մայրս էր ու է՛:
Այն ժամանակ, երբ համարձակվում էի մոտենալ նրան կարծիք հարցնելու, ապա այդ անում էի միայն այն դեպքում, երբ ինքս էի գիտակցում, որ մի արժանի բան եմ գրել: Արժանի ասելովն էլ, դե ո՞րն է, որ անիմաստ թուղթ չէի մխտռում, այլ միմյանց կապակցված մի բան գրում:

Մայրս ուշադիր կարդում էր, մեկ-մեկ աչքերը լցնում (որովհետև իրեն հարազատ պատմություններ էր գտնում), ապա ավարտին ծածկում գրածս ու լուրջ դեմքով շեշտում.

- Ախր, շատ զգացմունքային ես: Գրածդ յուրքանչյուր տառ ծորում է էմոցիաներով: Երբ կարդում ես, էդ էմոցիաների մեջ խեխդվում ես, ինչը, ասեմ քեզ, ամեն անգամ չէ, որ աշխատում է:

Դա հնչեց վճռի պես: Փայտե մուրճը թրխկաց սեղանին ու մի պարզ ճշմարտության հանգեցի, որ շարունակելով մնալ այնպիսին (ամեն դեպքում, գրչիս գործածման շրջանակներում) ինչպիսին էի՛, միգուցե հետագայում ջարդուխուրդ անեի այն ողջ հեռանկարը, որը միգուցե կար իմ մեջ:
Հետզհետե վերադառնում էի մոլորակ: Գուցե աչքերս տխուր էին, որ կտրվում է տիեզերական, այդքան սովորական դարձած ու քաղցրահունչ, անդադար ականջներումս հնչող հրաշագեղ մեղեդիից, սակայն հասկանում էի նաև, որ թռչուն չեմ, այլ մարդ, առանց թևերի ու իրականությանը հարմարավելու ստիպված մեկը:

                                                                                ***

Երբ ծովերը փոթորկի ժամանակ ուժգին ալիքներով հարվածում են ժայռերին, տեսնես էդ քարե հսկաները նեղանու՞մ են, թե շոյվում իրենց ընծայված ուշադրությամբ: Կամ, երբ արծաթազօծ ամպերը ծածկում են ամենազոր Արևն ու զրկում շողեր ուղարկելու իրավունքից՝ Արևը զայրանու՞մ է, թե՞ հանգստանում: Երբ մենք տարանջատում ենք անցյալն ու ներկան, իրատեսությունն ու երազկոտությունը, ցանկություններն ու պահանջները, ատելությունն ու սերը, երջանկությունն ու դժբախտությունը... մենք տխրու՞մ ենք, թե ուրախանում:
Իսկ երբ մենք ստում ենք, ափսոսում, երես թեքում, դավաճանում, խույս տալիս, ապա ուրախանու՞մ ենք, որ ահջողել ենք, թե՞ հակառակը:
Մենք երբեք չենք խուսափում նշել մեր հաջողությունները, ձեռբերումները, գագաթները, պարծանքները, հպարտությունները, որովհետև անընդհատ շոյված լինելու կարիք ենք զգում:
Մենք, բոլորս: Ես, դու, նա, յուրաքանչյուրս, անխտիր, առանց բացառության:
Այնքան կանխատեսելի ենք, այնքան նման միմյանք, որ անգամ փսխելու ցանկություն է առաջանում:
Էլ ի՞նչ ռոմանտիզմ...

                                                                                  ***

Երազաները կոտրվում են: Ես վերադառնում եմ աշխարհ: Ցորենի ոսկեփայլ արտերի միջով քայլում դեպի Արև, որ ջերմացնեմ հոգիս՝ ապագայում սպասվող հրաշքներով...